Παραδοχή πρώτη: υπάρχει μία ξεκάθαρη πολιτική απόφαση, εκ Βερολίνου ορμώμενη, ότι μέχρι τις γερμανικές εκλογές το «ελληνικό πρόβλημα» πρέπει να «παρκαριστεί» ώστε να μην πληγούν οι πιθανότητες επανεκλογής της Άνγκελα Μέρκελ. Η ίδια η καγκελάριος τηρεί πλέον σιγή για τα πάντα, αλλά αν κρίνουμε από το σχέδιο για τον επόμενο γερμανικό προϋπολογισμό, μυαλά δεν έχει αλλάξει.
Παραδοχή δεύτερη: Η κυβέρνηση Σαμαρά το γνωρίζει αυτό. Αντί όμως να εκμεταλλευθεί τον χρόνο για να τρέξει, προτιμά να «μικροδιαχειρίζεται» καταστάσεις. Στην τρέχουσα διαπραγμάτευση έριξε το βάρος της στις ρυθμίσεις των ληξιπρόθεσμων δανείων και στην αποφυγή των δύσκολων λύσεων στην κινητικότητα (ή διαθεσιμότητα) των δημοσίων υπαλλήλων.Τα τρία κόμματα δεν κατάφεραν να ετοιμάσουν έναν αποτελεσματικό μηχανισμό ώστε να υπάρξει ένας ενιαίος φόρους ακινήτων που θα αντικαταστήσει το «χαράτσι» με αποτέλεσμα αυτό μάλλον να παραμένει. Άκουσε κανείς κάτι για τη φοροδιαφυγή (ας μη μπλέξουμε ακόμη με τα όσα κωμικά συμβαίνουν με τη λίστα Λαγκάρντ, όπου η κωλυσιεργία αποσκοπεί σε ιδιοτελείς σκοπούς) ή για σοβαρή πρόοδο στις αποκρατικοποιήσεις; Ειδικά στο δεύτερο αυτό μέτωπο, η κυβέρνηση βρίσκεται εγκλωβισμένη σε έναν υπόγειο, πλην αδυσώπητο, πόλεμο ελληνικών συμφερόντων με απρόβλεπτες εξελίξεις…
Παραδοχή τρίτη: το ελληνικό πρόγραμμα παρουσιάζει σοβαρότατες αρρυθμίες. Η τρόικα το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και δεν πιστεύει επ’ ουδενί τους… πανηγυρικούς περί πρωτογενών πλεονασμάτων διότι βλέπει τις τρύπες. Ακόμη και αυτές οι ανακοινώσεις του υπουργείου Οικονομικών, όπου μέσα σε λίγες μέρες μαθαίνουμε ότι «τα δημόσια έσοδα έχουν καταρρεύσει» αλλά έχουμε και πρωτογενές πλεόνασμα προσφέρουν δωρεάν γέλιο, παρά τις προσπάθειες ορισμένων να πείσουν, φανατικά πάντα, περί του αντιθέτου. Για να μην πούμε για τα όργια που συνεχίζονται σε διάφορους τομείς (π.χ στην ΕΡΤ των… συμβούλων).
Παραδοχή τέταρτη: ο πυλώνας ΔΗΜ.ΑΡ πάσχει σοβαρότατα. Ο πρόεδρός της είναι άφαντος ή προτιμά να κινείται λαϊκιστικά σε θέματα ήσσονος σημασίας. Όσο για τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, που το κόμμα του κ. Κουβέλη όρισε, τα σχόλια περιττεύουν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει με κάθε τρόπο να προστατευθούν κατά τον κ. Μανιτάκη. Τι να πουν και οι δύσμοιροι ιδιωτικοί υπάλληλοι όλα αυτά τα χρόνια.
Παραδοχή πέμπτη: έγραφε «Το Βήμα» την Κυριακή μετά το αποτέλεσμα – έκπληξη των ιταλικών εκλογών ότι δεν αποκλείεται να αυξηθούν οι πιέσεις προς την Ελλάδα ώστε να δοθεί εμμέσως το μήνυμα ότι το μίγμα πολιτικής δεν θα αλλάξει. Μπορεί να μην υπάρχει κάποιο θρίλερ αυτή την περίοδο, αλλά η τρόικα κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον…
Παραδοχή έκτη και τελευταία: ο κρίσιμος μήνας είναι ο Ιούνιος. Αυτό λένε πίσω από κλειστές πόρτες οι γνωρίζοντες διότι μάλλον τότε «σώνονται τα λεφτά». Θα ανακύψει τότε το χρηματοδοτικό κενό (οι εκτιμήσεις περί αυτού αποκλίνουν…) και θα αρχίσει το πάρτι. Ίσως τότε, όσοι στηρίζονται στα «μπάνια του λαού» για να τη βγάλουν καθαρή να μην αισθανθούν τόσο σίγουροι. Αν μάλιστα δεν απεμπλακούν οι χρηματοδοτήσεις για τους αυτοκινητοδρόμους και δεν επιβεβαιωθούν τα πρώτα αισιόδοξα μηνύματα για τον τουρισμό, τα πράγματα θα σφίξουν… Και οι ταμπέλες περί «αφελών», «συνωμοσιολόγων» ή «κουκουλοφόρων» δεν θα έχουν καμία σημασία…
