Παρόμοιο σκηνικό και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την Ιταλία ήσσονα εταίρο της Γερμανίας στον άξονα Βερολίνου-Ρώμης μέχρι τα μέσα του 1943, όταν καταγράφεται για δεύτερη φορά ανατροπή συμμαχιών, με τη Ρώμη να τάσσεται στο πλευρό των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Σήμερα η Ιταλία, η τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης, ιδρυτικό μέλος της ΕΟΚ των έξι το 1957, με ή χωρίς τον Ρέντσι έχει φτάσει στα όρια των αντοχών της ανταγωνιστικότητας της βιομηχανίας, της φερεγγυότητας του τραπεζικού της συστήματος αλλά και της κοινωνικής και πολιτικής σταθερότητας.
Από την έναρξη της κρίσης στην Ευρωζώνη την άνοιξη του 2010 μέχρι και σήμερα η Ρώμη δοκίμασε δύο φορές, χωρίς επιτυχία τη θεραπεία-σοκ: Την πρώτη με την κυβέρνηση τεχνοκρατών του Μόντι στην περίοδο από το τέλος του 2011 μέχρι τις αρχές του 2013, μια λύση που επέβαλαν οι Μέρκελ - Σαρκοζί, οι οποίοι στην κυριολεξία τον Οκτώβριο του 2011 εξανάγκασαν τον Μπερλουσκόνι σε παραίτηση. Ο Μόντι υιοθέτησε οδυνηρές προσαρμογές και περικοπές, αλλά συγκρούστηκε μετωπικά με το Βερολίνο, όταν στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου του 2012 επεχείρησε να σπάσει τον φαύλο κύκλο δημόσιου και τραπεζικού χρέους με απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον προσωρινό μηχανισμό διάσωσης EFSF, μια λύση που δέχθηκε η Μέρκελ και ακύρωσε στη συνέχεια ο Σόιμπλε.
Η δεύτερη προσπάθεια έγινε με τον Ρέντσι, ο οποίος δεσμεύθηκε για ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και περικοπές των κοινωνικών παροχών υπό την προϋπόθεση δημοσιονομικής χαλάρωσης που θα επέτρεπε μια επιστροφή στην ανάπτυξη. Το Βερολίνο αλλά και η Κομισιόν, υπό την πίεση του Σόιμπλε, δεν επέτρεψαν στον Ρέντσι να διαμορφώσει ούτε καν προσχηματική επικοινωνιακή επίφαση ισορροπίας ανάμεσα στην προσαρμογή και την ανάπτυξη.
Το 1998 η Γερμανία του Κολ αποδέχθηκε τη συμμετοχή της Ιταλίας στην αρχική ομάδα χωρών της Ευρωζώνης όχι μόνο λόγω της πίεσης της Γαλλίας αλλά και λόγω της ιστορικής ένταξης του ιταλικού Βορρά στον σκληρό βιομηχανικό-παραγωγικό αλλά και χρηματοπιστωτικό πυρήνα της Ευρώπης. Τότε ο Κολ επέτρεψε την ελαστική ερμηνεία έως παρερμηνεία των κριτηρίων του Μάαστριχτ, με την προσδοκία ότι η πραγματική σύγκλιση θα γίνει σταδιακά στη συνέχεια. Στην περίοδο 1999-2010 καταγράφηκε ακινησία, αλλά μετά την έναρξη της κρίσης στην Ευρωζώνη αντί της σύγκλισης πυροδοτήθηκε μια διαρκώς αυξανόμενη απόκλιση. Οπως ο Ολάντ στη Γαλλία έτσι και ο Ρέντσι πληρώνουν μια αδυναμία σύγκλισης των χωρών τους με τη Γερμανία, που είναι δομική και που τους ξεπερνά.
http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/mathimata_istorias-64732385/
