Κλίντον, Τραμπ, Ελβετία: Σαρωτικές εξελίξεις Του Νίκου Στέλγια

Αμερικανικές προεδρικές εκλογές, σειρήνες πολέμου στην περιοχή μας, αναβρασμός στην Τουρκία, οικονομική κρίση δίχως τέλος στην Ελλάδα, Ευρώπη σε κατάσταση νευρικού κλονισμού (βλπ. Μεταναστευτικό και Brexit). Το 2016 ολοκληρώνεται με σαρωτικές εξελίξεις σε πολλά μέτωπα. Ιστορικές εξελίξεις έχουμε και σε αυτό το «μικρό» νησί. Την στιγμή που γραφόταν αυτό το άρθρο γνώμης, οι δυο ηγέτες επιχειρούσαν να κλείσουν τα προηγούμενα τέσσερα κεφάλαια στις διαπραγματεύσεις και να συζητήσουν διεξοδικά το εδαφικό.Όπως και αν προσεγγίσουμε τις τελευταίες εξελίξεις, η εικόνα που εκπέμπει ο πλανήτης μας στα τέλη του 2016 είναι άκρως προβληματική. Οι ΗΠΑ βυθίζονται σε συστημική κρίση. Ο αμερικανικός καπιταλισμός παρουσιάζει όλο και περισσότερα σημάδια κόπωσης, καθώς αδυνατεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς της Κίνας και των αναδυόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Στηρίζεται όλο και περισσότερο στην συνεργασία των ντόπιων παραγόντων, δίχως η απόδοση και η αποτελεσματικότητα των τελευταίων να είναι δεδομένη. Στο εσωτερικό της χώρας, οι φυλετικές σχέσεις –καλύτερα κοινωνικές σχέσεις- παρουσιάζουν άκρως προβληματική εικόνα. Σε μια τέτοια περίοδο λοιπόν, δυο σκληροπυρηνικοί ηγέτες αναμετριούνται για το ανώτατο πολιτικό αξίωμα των ΗΠΑ.

Παρά τα όσα ισχυρίζεται η φιλελεύθερη διανόηση του δυτικού κόσμου και των ΗΠΑ, η συγκεκριμένη στήλη δεν επιλέγει να εστιάσει αποκλειστικά την προσοχή της στην «γραφικότητα» του κ. Τραμπ. Ο κ. Τραμπ είναι το «φυσικό αποτέλεσμα» των νέων «περιπετειών» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και όχι ένα «αίτιο» ή η «πηγή του προβλήματος». Ο τυχοδιώκτης επιχειρηματίας σήμερα δοκιμάζει την τύχη του στο πολιτικό προσκήνιο. Στην ξεπεσμένη κοινωνία του θεάματος, στην τρελή κούρσα της ξενοφοβίας, των κάθε είδους επιθέσεων κατά της γυναίκας, των ομοφυλόφιλων, των οικονομικά και κοινωνικά ευαίσθητων τάξεων, ο κ. Τραμπ διακρίνεται για τις ατάκες του, τις αποτυχίες του και σε γενικές γραμμές για το θέαμα που προσφέρει στην υφήλιο.
Τα «ταλέντα» του κ. Τραμπ δεν πρέπει να μας οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα. Όπως το δικό του προφίλ, έτσι και η ατζέντα της κ. Κλίντον κρύβει άκρως ανησυχητικά σημάδια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κ. Κλίντον ήταν μέλος του αμερικανικού κατεστημένου, το οποίο από τα τέλη του Πρώτου Ψυχρού Πολέμου μέχρι σήμερα έλαβε ενεργό ρόλο στην ισοπέδωση και διχοτόμηση των Βαλκανίων, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, του Ιράκ, της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και σε γενικές γραμμές ολόκληρου του μουσουλμανικού κόσμου. Ποιος μπορεί να αγνοήσει τα τραγικά λάθη της κ. Κλίντον, των συνεργατών και των υποστηρικτών της στην περίπτωση της σύγχρονης Τουρκίας; Ποιος συνέβαλλε στην ανάδειξη και στην σταθεροποίηση του καθεστώτος του κ. Ερντογάν στην εξουσία; Που πήγαν τα μυστικά κονδύλια των ΗΠΑ στην περίπτωση της Τουρκίας του ΑΚΡ; Τι ρόλο διαδραμάτισαν οι αμερικανικές υπηρεσίες στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου; Τα ερωτήματα είναι πολλά.

Σήμερα την νύχτα, όποιος και αν είναι ο νικητής των αμερικανικών εκλογών, το βασικό δεδομένο δεν αλλάζει. ΗΠΑ, Δύση, Ε.Ε. και σύμμαχοί τους βυθίζονται όλο και περισσότερο με ταχύτατους ρυθμούς σε μια συστημική κρίση, μια κρίση, η οποία δεν είναι άλλη παρά η σύγχυση σε ότι αφορά την ανασυγκρότηση του παγκόσμιου, δυτικού καπιταλισμού. Σε μια τέτοια συγκυρία λοιπόν, με παρασκηνιακές κινήσεις, ΗΠΑ και δυτικοί «σύμμαχοι» επιβάλλουν στους Κύπριους πρωταγωνιστές τον διάλογο και τις συμβιβαστικές λύσεις (υποθέτω ότι στην Λευκωσία δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι χωρίς την διαμεσολάβηση του εξωτερικού παράγοντα θα μπορούσαμε να είχαμε φτάσει από το 2013-2014 στο σήμερα, στην Διάσκεψη της Ελβετίας).

Η λύση είναι επιθυμητή. Την θέλουμε, την νοιώθουμε, την ποθούμε. Ωστόσο, υπάρχουν σημεία που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας. Η λύση που συζητείται σήμερα έρχεται κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του ιμπεριαλισμού. Τα συμφέροντα της Κύπρου έχουν δεύτερη μοίρα (από αυτή την άποψη δεν αποδίδω μεγάλη σημασία στην προβολή των υποτιθέμενων ελληνικών ή τουρκικών συμφερόντων σε αυτό το νησί και στο νέο πλαίσιο λύσης). Ο ιμπεριαλισμός κινεί τα νήματα για μια γρήγορη, ομοσπονδιακή λύση με δικοινοτικό χαρακτήρα, η οποία θα ανοίγει τον δρόμο για νέες, ενδιαφέρουσες εξελίξεις στην ΑΟΖ και στην γεωστρατηγική σκακιέρα της περιοχής.
Δεν προβάλλουμε την άποψη ότι «η επιβαλλόμενη λύση είναι μια κακή λύση». Απλώς αναφέρουμε ότι «η επιβαλλόμενη λύση» είναι η πραγματικότητα, ανεξάρτητα από τις επικοινωνιακές ατάκες των εμπλεκόμενων πλευρών. Η επιβαλλόμενη λύση είναι η σημερινή πραγματικότητά μας κυρίως εξαιτίας των αποτυχημένων και αποδομημένων ε/κ και τ/κ ηγεσιών και λόγω των μεγάλων λαθών των Αθηνών και της Άγκυρας (εδώ και 50 χρόνια).


Συνεπώς, την στιγμή που ο δυτικός καπιταλισμός βιώνει την συστημική κρίση του, οδεύουμε προς μια «επιβαλλόμενη λύση», η οποία φυσικά παρουσιάζει κάποια θετικά στοιχεία σε σχέση πάντα με το σημερινό establishment της Κύπρου. Όμως η πραγματικότητα είναι μια μοναδική, η επιβολή… Ξέρετε τι με προβληματίζει περισσότερο σε αυτή την ιστορία; Η ανυπαρξία μιας εγχώριας διανόησης με κριτική σκέψη, κυρίως της Αριστεράς για την διεξοδική ανάλυση και την κριτική της εν λόγω «επιβολής». Με τον οπορτουνισμό και την αλαζονεία, οδεύουμε προς κάτι «διαφορετικό» (προσωπικά σε κάθε περίπτωση προτιμητέο από το σημερινό ξεπεσμένο σύστημα της Κύπρου παρά τις μεγάλες αδυναμίες του) δίχως ωστόσο να εστιάζουμε στις βασικές ταξικές, πολιτικές και ιμπεριαλιστικές αδυναμίες του «εφικτού». Λες και ακούω τον δάσκαλο Παράσχο: «Τουρκούδιν μην ψάχνεις Αριστερά και κριτική σκέψη σε τούτο το νησί».