Με το Βερολίνο να θεωρεί ότι η Κομισιόν είναι πολύ χαλαρή και εφαρμόζει με πολιτική θεώρηση τη δημοσιονομική πειθαρχία και το Παρίσι να θέλει πολιτική ενοποίηση της Ευρωζώνης, προφανώς για μόνιμη δυνατότητα πολιτικής ερμηνείας και παρερμηνείας του πλαισίου του Συμφώνου Σταθερότητας, είναι προφανές ότι η ασφάλεια και η άμυνα είναι το μόνο πεδίο επίδειξης ευρωπαϊκού ενοποιητικού ζήλου. Προφανώς και πρόκειται για μια ψευδαίσθηση ή για ένα συνειδητό ψέμα που φωτίζει την αμηχανία των Ολάντ- Μέρκελ:
Οσο η Γερμανία δεν συζητά για το ορατό μέλλον την αμοιβαιοποίηση του κινδύνου και τη μεταφορά πόρων από τον Βορρά στον Νότο, άλλο τόσο η Γαλλία δεν συζητά ευρωπαϊκό, δηλαδή κοινό με τη Γερμανία έλεγχο της εθνικής πυρηνικής δύναμης κρούσης που κληροδότησε ο Ντε Γκολ. Στο άβατο της εθνικής κυριαρχίας της Γαλλίας, εκτός από το πυρηνικό οπλοστάσιο, περιλαμβάνεται η μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με το δικαίωμα του βέτο.
Η άμυνα και η ασφάλεια κινδυνεύει από πεδίο ανέξοδης επίδειξης ενότητας να γίνει μπούμερανγκ: Oλοι καταλαβαίνουν ότι στον τομέα αυτό είναι πιο αυτονόητη η συνεργασία της Γαλλίας με τη Βρετανία, που είναι επίσης πυρηνική δύναμη και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας παρά με τη Γερμανία. Πιο πολύ από το Brexit Παρίσι και Βερολίνο φοβούνται ότι πρέπει να δεσμευθούν με μη αντιστρέψιμο τρόπο στην εμβάθυνση της μιας ή της άλλης πτυχής της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
kapopoulos@pegasus.gr