Τα όρια της πραγματικής εξουσίας της πολιτικής ελίτ συρρικνώνονται
συνεχώς σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, μια διαπίστωση που ισχύει
για μεγάλες, μεσαίες δυνάμεις αλλά και για μικρές χώρες. Ολοένα και
περισσότερο η πραγματική άσκηση εξουσίας με αποφάσεις που εφαρμόζονται
και με ηγέτες που αναλαμβάνουν το κόστος τους συρρικνώνεται, με το κενό
να καλύπτεται από τη μια ή την άλλη συνταγή επικοινωνιακής διαχείρισης.Αν
στην παραπάνω σκληρή πραγματικότητα προστεθεί η αδυναμία απόκρυψης του
προσωπικού πλουτισμού που είναι σύμφυτος με την άσκηση διακυβέρνησης από
αρχαιοτάτων χρόνων, τότε η αντίθεση ανάμεσα στη ρητορική και τους
συμβολισμούς της κάθε εξουσίας είναι απόλυτη, αποδομητική, παραπέμπει
στη γνωστή φράση «Ο βασιλιάς είναι γυμνός!».Στην πρώτη σελίδα της «Μοντ» με χθεσινή ημερομηνία υπό τον τίτλο «Τo κρυμμένο χρήμα των αρχηγών κρατών» υπάρχουν οι φωτογραφίες του Πούτιν, του Ασαντ, του προέδρου της Αλγερίας Μπουτεφλίκα, του βασιλιά του Μαρόκου Μοχάμεντ και του πρωθυπουργού της Ισλανδίας Γκουνλάουγκσον, μια επιλογή των πιο τρανταχτών ονομάτων που προκύπτουν από τις αποκαλύψεις των φακέλων Panama Papers.Ας μην περιοριστούμε στους πελάτες του δικηγορικού γραφείου Μόσακ-Φονσέκα και ας διευρύνουμε τη ματιά μας σε μια προσπάθεια να συλλάβουμε τη μεγάλη εικόνα απλώς παραθέτοντας δύο ηχηρά ονόματα:
• Την περίπτωση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Γιούνκερ, που όταν «κλείδωσε» η επιλογή του ως διαδόχου του Μπαρόζο δήλωσε ότι θα ασκήσει πλήρως τις θεσμικές του αρμοδιότητες. Λίγες ημέρες μετά έσκαγε η αποκάλυψη ότι ο Γιούνκερ ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου διαπραγματευόταν προσωπικά με τους επικεφαλής πολυεθνικών εταιρειών το ύψος του ποσοστού φορολόγησής τους σε περίπτωση που μετέφεραν την έδρα τους στο γραφικό Μέγα Δουκάτο.
• Την περίπτωση της επικεφαλής του ΔΝΤ, για την οποία εκκρεμεί δικαστική δίωξη στη Γαλλία για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό μεταξύ του Δημοσίου και του επιχειρηματία Μπερνάρ Ταπί. Μια κατηγορία που πρέπει να αποδειχθεί και να τελεσιδικήσει, αλλά η οποία σε κάθε περίπτωση είναι πιο βαριά από την κατηγορία βιασμού που εξανάγκασε τον Στρος Καν σε παραίτηση πριν αποδειχθεί ανυπόστατη, αν όχι ενορχηστρωμένη.
Σε μια εποχή υπερχρέωσης των κρατών, η διεθνής τάση είναι να περιοριστεί δραστικά ο όγκος της φοροδιαφυγής, μια λογική εξέλιξη. Αυτό που παραμένει ασαφές και ζητούμενο είναι το νέο πλαίσιο διαχείρισης του μαύρου χρήματος που από την αυγή της Ιστορίας είναι σύμφυτο με κάθε μορφή άσκησης κυβερνητικής εξουσίας. Σήμερα βρισκόμαστε στην αβεβαιότητα μιας μεταβατικής περιόδου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
