Ο Ταγίπ Ερντογάν αποτελούσε για πολλούς ξένους ηγέτες και κυβερνήσεις το πολιτικό πρόσωπο εκείνο που όχι μόνο θα συγκρούοταν με ένα απολυταρχικό και αναχρονιστικό καθεστώς που κυβερνούσε την Τουρκία για δεκαετίες αλλά κυρίως ότι θα αποτελούσε τον εφαρμοστή ενός πακέτου μεταρρυθμίσεων δυτικού τύπου με έμφαση στο κράτους δικαίου και στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.Η πραγματικότητα όμως απεδείχθη εντελώς διαφορετική. Ο Τούρκος Προέδρος, Ταγίπ Ερντογάν, όχι μόνο δεν εφάρμοσε στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις δυτικού τύπου αλλά απεναντίας διολισθαίνει σταδιακά αλλά με σταθερούς ρυθμούς μπρος την εγκαθίδρυση ενός απολυταρχικού καθεστώτος που δεν θα θυμίζει σε τίποτα δημοκρατικό καθεστώς.
Και ο πλέον καλόπιστος αναλυτής πλέον αντιλαμβάνεται ότι στόχος του Τούρκου Προέδρου δεν είναι η φιλελευθεροποίηση των θεσμών της γειτονικής μας χώρας, αλλά η ισλαμοποιήση κάθε πτυχής πολιτικής αλλά και κοινωνικής δράσης. Ισλαμοποίηση που ξεκίνησε από τον κρατικό μηχανισμό, πέρασε στο εκπαιδευτικό σύστημα και περνάει σιγά σιγά στο πιο δύσκολο αλλά καίριο σημείο. Στην προσπάθεια Ισλαμοποίησης της καθημερινότητας του μέσου Τούρκου.
Σε αυτή την προσπάθεια δεν είναι μόνος αλλά έχει συμμάχους επιχειρηματίες και Μέσα Μαζικης Ενημέρωσης που ανδρώθηκαν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του. Έχει όμως και έναν σημαντικότερο σύμμαχο. Μια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων που στο πρόσωπο του Τούρκου ηγέτη, βλέπει τον δικό του κοινωνικό εκδικητή, για τα χρόνια της κοινωνικό-οικονομικής απομόνωσης στα οποία βρίσκονταν. Το ότι δεν έχει βγει από αυτή την απομόνωση, φαίνεται ότι σε αυτή την φάση δεν τον ενοχλεί. Του φτάνει που ικανοποιήθηκε το αίσθημα της εκδίκησης. Το αν αυτό το αίσθημα είναι αρκετό για να κρατήσει ζωντανό το «Πολιτικό Ισλάμ» στο μέλλον, η ιστορία θα το δείξει.
