Χρήστος Λουτράδης-Δεν αποτελεί νέο ή μυστικό ότι ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν , αν και αποτελούσε για πολλές δεκαετίες, όντας στην αντιπολίτευση, υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου και του τύπου, τα τελευταία χρόνια έχει επιδοθεί σε ένα κρεσέντο καταστολής κάθε δημοσιογραφικής ή μη φωνής που ενδέχεται να του δημιουργήσει εσωτερικό πρόβλημα ή αποτελεί εμπόδιο στην προσπάθεια που καταβάλλει εγκαθίδρυσης ενός σχεδόν μονοπρόσωπου μοντέλου εξουσίας.
Η εφημερίδα «Ζαμάν», αποτελούσε τα τελευταία χρόνια μία από τις ισχυρότερες φωνές αντίστασης και αντιπολίτευσης απέναντι στον Τούρκο Πρόεδρο, θέτοντας ζητήματα διαφθοράς αλλά και ελευθεριών με έναν αστερίσκο που ενοχλούσε διπλά το πολιτικό κατεστημένο της Τουρκίας. Του πολιτικού ισλάμ. Αποτελούσε δηλαδή τη μοναδική φωνή στην Τουρκία που όχι μόνο έθετε «ενοχλητικά» θέματα αλλά τα έθετε μέσα από πεδίο που θεωρεί ο Ερντογάν ότι αποτελεί το προνομιακό του πεδίο άσκησης πολιτικής.
Κόμματα και φορείς έχουν ήδη καλέσει την τουρκική Δικαιοσύνη να αλλάξει στάση και να μην ταυτίζεται με επιδιώξεις και αποφάσεις που δεν έχουν σχέση με τη λειτουργία της όπως αυτή πηγάζει από το Σύνταγμα. Είναι αμφίβολο όμως το αν θα εισακουστούν σε μια περίοδο που η Τουρκία μαστίζεται από έντονα ζητήματα εθνικής ασφάλειας και ακεραιότητας. Το που θα οδηγήσει η σύγκρουση του Ερντογάν με τον Γκουλέν και τις επιχειρήσεις του μπορεί να φαντάζει ήσσονος σημασίας. Αν όμως κανείς συνυπολογίσει την σύγκρουση αυτή σε συνδυασμό και με τα άλλα ανοιχτά μέτωπα του Τούρκου Πρόεδρου, τότε τα πράγματα ίσως λάβουν τροπή που δεν φανταζόμασταν.
