Το μικρό παιδί
με τα απλωμένα χεράκια σε δυό μεγάλους που το κρατούν δεξιά κι
αριστερά δεν είναι μοντέλο, η εικόνα είναι αληθινή. Είναι ένα ακόμα
ασυνόδευτο. Βρέθηκε μόνο στον Έβρο και κανείς δεν ξέρει την ιστορία του.
Ορφάνεψε στη διαδρομή, πνίγηκε άραγε κάποιος πατέρας ή κάποια μάνα,
κάποιος αδελφός για να το σώσει; Ή με σπαραγμό μια μάνα το έβαλε στη
βάρκα των λαθρεμπόρων για να σωθεί, αυτό μόνο, από την πείνα, τους
θανάτους τους βιασμούς που έγιναν η μοίρα της;
Απλώνει τα χεράκια του να πιαστεί από αγνώστους με μια αθωότητα απίστευτη, σα να μην το έχει αγγίξει η βια κι η ανθρώπινη σκληρότητα που το έριξε ολομόναχο στο δύσκολο δρόμο της προσφυγιάς, κι αυτά τα χεράκια, αυτή η εμπιστοσύνη του, η εγγενής πίστη του στην ανθρώπινη καλοσύνη είναι που μου σπάραξε την καρδιά όταν το είδα.
Είναι στη φύση όλων μας να φροντίζουμε τα μικρά που θα βρεθούν μπροστά μας. Το κάνουν σκυλιά με γατάκια, το κάνουν ακόμα και τα θηρία τα άγρια, και τα μωρά το ξέρουν. Λίγο αργότερα είναι που, αφού γνωρίσουν τη σκληρότητα της ζωής, ξυπνά ο φόβος. Μα τα μικρά-μικρά δε φοβούνται κι η άγνοιά τους έχει ένα μεγαλείο που θα έπρεπε να είναι αφοπλιστικό.
Δεν είναι βέβαια. Γι αυτό και γράφω.Η αθωότητα αυτών των παιδιών πρέπει να προασπιστεί. Κι αν η ζωή στάθηκε σκληρή μαζί τους πρέπει διπλά να νοιαστούν οι δικές μας κοινωνίες να τα οχυρώσουμε με αγάπη καλοσύνη ώστε να τα καταφέρουν να ανταπεξέλθουν όταν θα μάθουν τις πρώτες αλήθειες κι όταν θα καταλάβουν πόσο μόνα είναι κι αβοήθητα ακόμα κι αν τους δόθηκαν 'χαρτιά' και μια στέγη.
Ευτυχώς έχουν ασχοληθεί κάποιοι με τα Ασυνόδευτα. Δυστυχώς όχι τό κράτος. Δε θα αρχίσω εδώ τη μεγάλη (και σοβαρότατη) κουβέντα περί του πόσο πάλι βγάζει ο Εθελοντισμός το φίδι από την τρύπα παρέχοντας ανθρωπιστικό πρόσωπο στα απάνθρωπά μας κράτη. Ο χρόνος τρέχει, τα παιδιά αυτά χρειάζονται φροντίδα τώρα επειγόντως, και, δυστυχώς, τα κράτη μας είναι οχυρωμένα πίσω από το άλλοθι της Κρίσης. Σας δίνω (κατά τη συνήθεια αυτού του blog) κάποια στοιχεία και πληροφορίες γα το θέμα.
http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.kosmos&id=9255#sthash.jzvAXsOq.uxfs&st_refDomain=t.co&st_refQuery=/zAtMkLdFlz
Δάφνης Χρονοπούλου
Απλώνει τα χεράκια του να πιαστεί από αγνώστους με μια αθωότητα απίστευτη, σα να μην το έχει αγγίξει η βια κι η ανθρώπινη σκληρότητα που το έριξε ολομόναχο στο δύσκολο δρόμο της προσφυγιάς, κι αυτά τα χεράκια, αυτή η εμπιστοσύνη του, η εγγενής πίστη του στην ανθρώπινη καλοσύνη είναι που μου σπάραξε την καρδιά όταν το είδα.
Είναι στη φύση όλων μας να φροντίζουμε τα μικρά που θα βρεθούν μπροστά μας. Το κάνουν σκυλιά με γατάκια, το κάνουν ακόμα και τα θηρία τα άγρια, και τα μωρά το ξέρουν. Λίγο αργότερα είναι που, αφού γνωρίσουν τη σκληρότητα της ζωής, ξυπνά ο φόβος. Μα τα μικρά-μικρά δε φοβούνται κι η άγνοιά τους έχει ένα μεγαλείο που θα έπρεπε να είναι αφοπλιστικό.
Δεν είναι βέβαια. Γι αυτό και γράφω.Η αθωότητα αυτών των παιδιών πρέπει να προασπιστεί. Κι αν η ζωή στάθηκε σκληρή μαζί τους πρέπει διπλά να νοιαστούν οι δικές μας κοινωνίες να τα οχυρώσουμε με αγάπη καλοσύνη ώστε να τα καταφέρουν να ανταπεξέλθουν όταν θα μάθουν τις πρώτες αλήθειες κι όταν θα καταλάβουν πόσο μόνα είναι κι αβοήθητα ακόμα κι αν τους δόθηκαν 'χαρτιά' και μια στέγη.
Ευτυχώς έχουν ασχοληθεί κάποιοι με τα Ασυνόδευτα. Δυστυχώς όχι τό κράτος. Δε θα αρχίσω εδώ τη μεγάλη (και σοβαρότατη) κουβέντα περί του πόσο πάλι βγάζει ο Εθελοντισμός το φίδι από την τρύπα παρέχοντας ανθρωπιστικό πρόσωπο στα απάνθρωπά μας κράτη. Ο χρόνος τρέχει, τα παιδιά αυτά χρειάζονται φροντίδα τώρα επειγόντως, και, δυστυχώς, τα κράτη μας είναι οχυρωμένα πίσω από το άλλοθι της Κρίσης. Σας δίνω (κατά τη συνήθεια αυτού του blog) κάποια στοιχεία και πληροφορίες γα το θέμα.
http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.kosmos&id=9255#sthash.jzvAXsOq.uxfs&st_refDomain=t.co&st_refQuery=/zAtMkLdFlz
Δάφνης Χρονοπούλου
