Η αναζήτηση συμβιβασμού
για την επόμενη μέρα στη Συρία είναι η προϋπόθεση για την εδώ και τώρα
συγκρότηση μιας συμμαχίας με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και τη
Γαλλία με στόχο την εξάλειψη του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και στο
Ιράκ. Το ζητούμενο είναι δύσκολο, καθώς οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις δεν
πρέπει μόνο να βρουν κοινό παρονομαστή ζωτικών συμφερόντων σε μια
συνολική πολιτική σταθεροποίηση, αλλά οφείλουν να μη δυσαρεστήσουν και
να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους τους τοπικούς συμμάχους τους. Για τη
Μόσχα το παραπάνω ζητούμενο είναι εύκολο, καθώς το καθεστώς Ασαντ δεν
έχει τη δυνατότητα να απορρίψει μια λύση που θα έχει αποδεχθεί το
Κρεμλίνο.Για την Ουάσιγκτον και για το Παρίσι τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Οι ΗΠΑ πρέπει να ελέγξουν ταυτόχρονα τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία, ενώ η Γαλλία δεν μπορεί να φανεί αναξιόπιστη απέναντι στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις τις οποίες στηρίζει τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην Συρία.
Ομως μετά το τρομοκρατικό πλήγμα της 13/11 στο Παρίσι καθίσταται απαγορευτικό το σενάριο μετωπικής αντιπαλότητας των Μεγάλων και των Περιφερειακών Δυνάμεων στη Συρία. Ενα μέτωπο Ρωσίας, Ιράν και Δαμασκού από τη μια μεριά και από την άλλη η σύμπλευση ΗΠΑ, Σαουδικής Αραβίας και Τουρκίας θα ήταν ένα θανάσιμο πλήγμα στην προσπάθεια της Γαλλίας και του Ολάντ να καταδείξει στην παγκόσμια και κυρίως στη γαλλική κοινή γνώμη ότι η εκατόμβη που άφησε πίσω της η τζιχαντιστική τρομοκρατία στο Παρίσι άλλαξε την ατζέντα όλων με πρόταξη της κοινής προσπάθειας για εξάλειψη της τρομοκρατίας. Συμβιβασμός υποχρεωτικός, νομοτελειακός και επερχόμενος για την επόμενη μέρα στη Δαμασκό;
Την καταφατική απάντηση επιβεβαιώνει και η χθεσινή ανακοίνωση του Κρεμλίνου σύμφωνα με την οποία ο Ερντογάν ζήτησε συνάντηση με τον Πούτιν τη Δευτέρα 30/11 στο Παρίσι στο περιθώριο της Συνόδου για την Κλιματική Αλλαγή, με τη ρωσική πλευρά να μην έχει απαντήσει την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Είναι προφανές ότι η τουρκική διπλωματία προεξοφλεί ως επερχόμενη την εξεύρεση συμβιβαστικής φόρμουλας για τη νέα τάξη πραγμάτων στη Δαμασκό και δεν επιθυμεί να μείνει στο περιθώριο των σχετικών διαβουλεύσεων.
Αλλωστε τα μεγάλα βήματα, οι μεγάλες ανατροπές, έχουν ήδη γίνει. Η Ουάσιγκτον σήμερα, σε αντίθεση με τη συγκυρία πριν από δυόμισι χρόνια, όχι μόνο αποδέχεται αλλά επιθυμεί την εμπλοκή της Μόσχας και της Τεχεράνης στη σταθεροποίηση της ευρύτερης Μέσης Ανατολής.
kapopoulos@pegasus.gr
