Δεν υπάρχει
πιο τρανταχτή απόδειξη του συλλογικού παροξυσμού και της ιδεολογικής
αποκαθήλωσης που βιώνουμε ως κοινωνία και ως άτομα από την εν γένει
παρουσία του ‘’πολύτιμου’’ εταίρου του Αλέξη Τσίπρα , και υπουργού
Άμυνας , Πάνου Καμμένου.
Η γενικότερη πολιτική του παρουσία που συνοψίζεται σε ένα ακροδεξιό και συνωμοσιολογικό κρεσέντο αστήρικτων, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, θεωριών και κατηγοριών κατά πάντων, θα ήταν άλλη μια απόδειξη του ευτελισμού του δημοσίου λόγου, που ίσως δεν θα άξιζε να του αφιερώσεις ούτε ένα μονόστηλο.
Όταν όμως ο πολιτικός έχει κληθεί να υπηρετήσει έναν θεσμικό ρόλο τότε το πράγμα αλλάζει.
Η προχτεσινή φολκλόρ εκδήλωση του υπουργείου αμύνης , με την παρουσία του Πάνου Καμμένου, αλλά και στελεχών της ‘’αστικής και φιλελεύθερης’’ Νέας Δημοκρατίας, δεν αποτελεί μία ακόμη υπενθύμιση ότι αυτό που καταχρηστικά θεωρούμε ως κοινωνία ‘’αστική δεξιά’’ στην πατρίδα μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια παράταξη εθισμένη ακόμη σε έναν φολκλορικό, ξεπερασμένο και εν πολλοίς γραφικό ψευτο-πατριωτικό λόγο αλλά ότι κυρίως αυτός ο ιδεολογικός παλιμπαιδισμός όχι μόνο δεν πρέπει να γίνεται ανεκτός από έναν αριστερό πρωθυπουργό αλλά θα πρέπει να τον βρίσκει ιδεολογικά και κυρίως αισθητικά απέναντι.
Σε μια εποχή που η κύρια κατηγορία της κοινωνίας απέναντι στους πολιτικούς είναι ότι ‘’όλοι είναι ίδιοι’’ και ότι δεν ‘’υπάρχουν ιδεολογίες’’ , μολονότι σχεδόν κανείς δεν ψηφίζει με ιδεολογικά κριτήρια, ο υπερβολικά σφικτός εναγκαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο, μπορεί να του προσδίδει μια επίπλαστη αίσθησης κοινοβουλευτικής σταθερότητας αλλά του αποστερεί το σημαντικότερο ίσως προσωπικό και ιδεολογικό χαρακτηριστικό που τον οδήγησε και στην Πρωθυπουργία : Ότι είναι ένας άνθρωπος προοδευτικός και απέναντι σε όλα αυτά τα φαινόμενα που οδήγησαν στην οικονομική και κυρίως στην πολιτισμική μας παρακμή.
Η γενικότερη πολιτική του παρουσία που συνοψίζεται σε ένα ακροδεξιό και συνωμοσιολογικό κρεσέντο αστήρικτων, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, θεωριών και κατηγοριών κατά πάντων, θα ήταν άλλη μια απόδειξη του ευτελισμού του δημοσίου λόγου, που ίσως δεν θα άξιζε να του αφιερώσεις ούτε ένα μονόστηλο.
Όταν όμως ο πολιτικός έχει κληθεί να υπηρετήσει έναν θεσμικό ρόλο τότε το πράγμα αλλάζει.
Η προχτεσινή φολκλόρ εκδήλωση του υπουργείου αμύνης , με την παρουσία του Πάνου Καμμένου, αλλά και στελεχών της ‘’αστικής και φιλελεύθερης’’ Νέας Δημοκρατίας, δεν αποτελεί μία ακόμη υπενθύμιση ότι αυτό που καταχρηστικά θεωρούμε ως κοινωνία ‘’αστική δεξιά’’ στην πατρίδα μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια παράταξη εθισμένη ακόμη σε έναν φολκλορικό, ξεπερασμένο και εν πολλοίς γραφικό ψευτο-πατριωτικό λόγο αλλά ότι κυρίως αυτός ο ιδεολογικός παλιμπαιδισμός όχι μόνο δεν πρέπει να γίνεται ανεκτός από έναν αριστερό πρωθυπουργό αλλά θα πρέπει να τον βρίσκει ιδεολογικά και κυρίως αισθητικά απέναντι.
Σε μια εποχή που η κύρια κατηγορία της κοινωνίας απέναντι στους πολιτικούς είναι ότι ‘’όλοι είναι ίδιοι’’ και ότι δεν ‘’υπάρχουν ιδεολογίες’’ , μολονότι σχεδόν κανείς δεν ψηφίζει με ιδεολογικά κριτήρια, ο υπερβολικά σφικτός εναγκαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο, μπορεί να του προσδίδει μια επίπλαστη αίσθησης κοινοβουλευτικής σταθερότητας αλλά του αποστερεί το σημαντικότερο ίσως προσωπικό και ιδεολογικό χαρακτηριστικό που τον οδήγησε και στην Πρωθυπουργία : Ότι είναι ένας άνθρωπος προοδευτικός και απέναντι σε όλα αυτά τα φαινόμενα που οδήγησαν στην οικονομική και κυρίως στην πολιτισμική μας παρακμή.
