Ο διπλωματικός-στρατιωτικός ελιγμός Πούτιν στη Μέση Ανατολή είναι μια κίνηση που βρίσκεται σε εξέλιξη από τον Σεπτέμβριο του 2013, όταν η Μόσχα μεσολάβησε και ματαίωσε τους βομβαρδισμούς κατά των δυνάμεων του Ασαντ που είχε εξαγγείλει ο Ομπάμα, μια διευκόλυνση που επέτρεψε στον Λευκό Οίκο να προσεγγίσει το Ιράν και έναν χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2014, να αρχίσει να πλήττει το Ισλαμικό Κράτος επί συριακού εδάφους. Ο Πούτιν μεγιστοποίησε τη διπλωματική και τώρα τη στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας στο πεδίο που αυτή δεν είναι απλώς αποδεκτή αλλά και επιθυμητή για τις ΗΠΑ, και έτσι ακύρωσε στην πράξη τη διπλωματική καραντίνα στην οποία προσπαθούν να τον κρατήσουν οι ΗΠΑ μετά την προσάρτηση της Κριμαίας και την ένοπλη σύγκρουση στην Ανατολική Ουκρανία.
Η συνταγή Πούτιν έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στο παρελθόν, με κλασικό παράδειγμα τη Γαλλία τον 19ο αιώνα: Ο πόλεμος για την Ανεξαρτησία της Ελλάδας έληξε με τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827, όπου στο πλευρό της Βρετανίας και της Ρωσίας συμμετείχε και η Γαλλία στην πρώτη μετά την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό επέμβαση σε εστία σύγκρουσης. Στο Ναβαρίνο μαζί με τον τουρκο-αιγυπτιακό στόλο βυθίσθηκαν και οι περιορισμοί που επεβλήθησαν το 1815 από τους νικητές στην ηττημένη Γαλλία.
Τη μεγιστοποίηση της εμπλοκής σε ευνοϊκό πεδίο είχε επιχειρήσει ο Πούτιν το 2001 μετά τις 11.9, όταν προσφέρθηκε να στηρίξει πλήρως την επέμβαση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, μια προσφορά χωρίς ανταπόκριση από τον Μπους υιό, μια στάση που δεν μπορεί να υιοθετήσει σήμερα ο Ομπάμα.
kapopoulos@pegasus.gr
