Το βρετανικό δίκτυο παρουσιάζει μέσω του ανταποκριτή του στη Μέση Ανατολή Τζόναθαν Μάρκους μία περιγραφή των δυνατοτήτων της ρωσικής στρατιωτικής και αεροπορικής δύναμης που βρίσκεται εκεί και το τελευταίο διήμερο έχει ξεκινήσει πολεμικές επιχειρήσεις κατά στόχων που σχετίζονται με ισλαμιστές αντάρτες.
Οπως σημειώνει, πρόκειται για την πρώτη στρατιωτική επιχείρηση Ρώσων εκτός των συνόρων της πρώην ΕΣΣΔ από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της έχουν πραγματοποιήσει 7.000 αεροπορικά χτυπήματα στη Συρία και το Ιράκ κατά του Ισλαμικού Κράτους και, ακόμη και για τον πιο αισιόδοξο, το αποτέλεσμα είναι μικρής σημασίας. Γιατί λοιπόν να καταφέρει η Ρωσία κάτι παραπάνω;
Οι δυνάμεις της Μόσχας περιορίζονται σε πλήγματα στο συριακό έδαφος και από τις πρώτες επιδρομές είναι σαφές ότι θεμελιώδης επιδίωξη τους είναι να «δώσουν ανάσες» στο στρατό του Ασαντ, χτυπώντας στόχους που σχετίζονται με πολύ ευρύτερη λίστα αντάρτικων ομάδων πέραν του Ισλαμικού Κράτους.
Τι μπορούν να κάνουν τα ρωσικά όπλα;
Το BBC προχωρά σε μία αξιολόγηση των οπλικών συστημάτων που έχουν εγκαταστήσει οι Ρώσοι στη Λατάκια.
Σε επίπεδο αεροσκαφών, βρίσκονται εκεί περίπου 34 αεροσκάφη, όλα Sukhoi: 12 Su-25, 12 Su-24Μ2, τέσσερα Su-30M και έξι Su-34, εκπροσωπώντας τόσο την σοβιετική τεχνολογία της δεκαετίας του ΄80 και ΄90, όσο και τα σύγχρονα μαχητικά της ρωσικής πολεμικής μηχανής.
Σύμφωνα με το Interfax, οι ένοπλες δυνάμεις της Ρωσίας έχουν αναπτύξει πάνω από 50 αεροσκάφη και ελικόπτερα, πεζοναύτες, αλεξιπτωτιστές και μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων στη Συρία. «Η αεροπορική δύναμη η οποία πραγματοποιεί πλήγματα στη Συρία αποτελείται από 50 και πλέον αεροσκάφη και ελικόπτερα», επιβεβαίωσε ο στρατηγός Ιγκόρ Κονασένκοφ, εκπρόσωπος του υπουργείου Αμύνης της Ρωσίας.
Το Su-25 παρέχει εγγύς υποστήριξη και πλήγματα στο έδαφος και έχει δοκιμαστεί σε πολλούς πολέμους, μεταξύ αυτών σε Τσετσενία και Γεωργία. Είναι ικανότατο αλλά τρωτό ειδικά όταν οι αντάρτες διαθέτουν φορητά αεροπορικά συστήματα.
Το μεγαλύτερο Su-24M2 είναι ένα κλασικό βομβαρδιστικό, εκσυγχρονισμένο σε σχέση με τη σοβιετική περίοδο αλλά πλέον απαρχαιωμένο.
Αντίθετα, οι άλλοι δύο τύποι μαχητικών βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της τεχνολογίας.
Το Su-30SM είναι ένα βαρύ μαχητικό πολλαπλών ρόλων τόσο σε αερομαχίες όσο και για χτυπήματα ακριβείας στο έδαφος από μεγάλο ύψος.
Τα Su-34, τα τελευταία που έφτασαν στη Συρία, ολοκλήρωσαν την εικόνα. Τα Fullbacks όπως τα περιγράφει το ΝΑΤΟ, είναι πιο εξελιγμένα αεροσκάφη για πλήγματα, ουσιαστικά ο διάδοχος των Su-24M2, ικανά για όλο το φάσμα βομβαρδισμών και αυτοπροστασίας σε αερομαχίες.
Οπως τονίζει χαρακτηριστικά ο Μάικλ Κόφμαν, αναλυτής της CNA Corporation, τα συγκεκριμένα αεροσκάφη δεν έχουν δοκιμαστεί ποτέ σε πόλεμο και η Ρωσία πραγματικά κάνει ακριβώς αυτό.
Οι επίγειες δυνάμεις
Για να καταστήσουν ασφαλή την ναυτική βάση στην Ταρτούς και την αεροπορική βάση κοντά στη Λατάκια, προπύργιο των δυνάμεων του Άσαντ στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, ο ρωσικός στρατός έχει αναπτύξει ένα «τάγμα πεζοναυτών με ενισχυμένα μέσα», σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του ρωσικού υπουργείου Άμυνας, ο οποίος δεν διευκρίνισε τον αριθμό των ανδρών του τάγματος.
Κάθε τάγμα του ρωσικού στρατού αριθμεί τουλάχιστον 500 στρατιωτικούς. Ο ρωσικός Τύπος έχει αναφερθεί σε τουλάχιστον 1.700 άνδρες, ενώ οι Αμερικανοί υπολογίζουν το σύνολο της ρωσικής δύναμης, περιλαμβανομένων και των ανδρών της ρωσικής ΠΑ (πιλότοι, μηχανικοί, προσωπικό υποστήριξης) σε σχεδόν 2.000 άνδρες.
Πέραν των πεζοναυτών, η ρωσική στρατιωτική αποστολή έχει εναλλασσόμενες μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων του στόλου της Μαύρης Θάλασσας, αλλά και αλεξιπτωτιστές οι οποίοι έχουν τη βάση τους στο Νοβοροσίσκ, στη νότια Ρωσία, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Άμυνας.
Σημαντική υστέρηση στα πυρομαχικά
Σημαντικό είναι και το θέμα των πυρομαχικών που χρησιμοποιούν οι ρωσικές δυνάμεις.
Ο Ντάγκλας Μπάρι του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Σπουδών στο Λονδίνο σημειώνει ότι «σήμερα η ρωσική αεροπορία δεν διαθέτει το εύρος όπλων ακριβείας και συστημάτων στόχευσης των στρατών της Δύσης», κάτι που ξέρει καλά ήδη από τον πόλεμο με τη Γεωργία του 2008.
Εκτοτε, η αμυντική βιομηχανία της Μόσχας προσπαθεί να εξελίξει και να αποκτήσει όπλα και συστήματα στόχευσης αντίστοιχα αυτών που διαθέτουν οι ΗΠΑ και οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες.
Επίσης, δεν έχουν εξελίξει στο ίδιο εύρος την χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών για εναέρια συλλογή πληροφοριών, παρακολούθηση και αναγνώρηση, ούτε έχουν την ίδια εμπειρία στην ενσωμάτωση των δικτύων από τις επίγειες και τις εναέριες μονάδες τους.
Το πλεονέκτημα των Ρώσων είναι... οι Σύροι
Μία θεμελιώδης αδυναμία των ΗΠΑ και των συμμάχων της είναι η απουσία αξιόπιστων επίγειων δυνάμεων, με αποτέλεσμα τα αεροπορικά πλήγματα να έχουν βραχύχρονα και περιορισμένα αποτελέσματα.
Δεν ισχύει ωστόσο το ίδιο με τους Ρώσους. Η συριακή στρατιωτική μηχανή μπορεί να μην είναι πια ότι ήταν, αλλά είναι πάντα ένας σοβαρός αντίπαλος. Με την ενίσχυση ρωσικού υλικού και την υποστήριξη της ρωσικής αεροπορίας, μπορεί πλέον να κρατήσει τα εδάφη που ελέγχει ενάντια στο μεγαλύτερο μέρος των αντιπάλων της.
Η Ρωσία δεν διαθέτει τόσο εξελιγμένο δίκτυο πληροφοριών όσο οι ΗΠΑ, αλλά μεγάλο μέρος της δουλειάς στην επιλογή στόχων θα βασίζεται σε πληροφορίες από συριακές μονάδες στο έδαφος.
Αυτό είναι λοιπόν το κλειδί στη ρωσική στρατηγική: Να σταθεροποιήσει το καθεστώς Ασαντ, να βοηθήσει να αντιμετωπιστούν τα σημεία όπου ασκείται πίεση και να διασφαλίσει ότι ο σύμμαχός της παραμένει σοβαρός παράγοντας σε οποιαδήποτε μελλοντική διπλωματική εξέλιξη.
Σε αυτό το πλαίσιο (όπως δείχνει και η επιλογή των πρώτων στόχων) η Μόσχα θα χτυπήσει κάθε αντίπαλο του Ασαντ όπου χρειάζεται.
Η ρωσική δύναμη πυρός στον αέρα δεν πήγε στη Συρία για να οδηγήσει σε υποχώρηση τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, ώστε να ανακτήσει ο Ασαντ τον έλεγχο σε μεγάλες περιοχές της χώρας που έχει χάασει.
Σκοπός της είναι να κερδίσει χρόνο για τον Ασαντ, να αλλάξει τους τοπικούς και διπλωματικούς συσχετισμούς και υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να αποδειχθεί ο καθοριστικός παράγοντας, καταλήγει ο Μάρκους.
Διαβάστε ακόμη:
Συνεχίζει τους βομβαρδισμούς σε αμφιλεγόμενους στόχους στη Συρία η Μόσχα
