Παρά τις
πρωτοβουλίες της Γαλλίας για τη θεσμική μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης,
παρά τη χειραφέτηση του Παρισιού από την αυτόματη ταύτιση με το
Βερολίνο, ο Ολάντ και οι Σοσιαλιστές δεν ανακάμπτουν δημοσκοπικά.
Τελευταίο δείγμα γραφής το ποσοστό 19% που καταγράφει ο ένοικος του
Μεγάρου των Ηλυσίων έναντι του 27% της Λεπέν, που περνά στον δεύτερο
γύρο με ανοιχτό ερώτημα ποιος θα είναι ο αντίπαλος της ακροδεξιάς
υποψήφιας από τη Δεξιά καθώς Σαρκοζί και Ζιπέ καταγράφουν ποσοστά 25% ο
καθένας, ενώ άλλη δημοσκόπηση εμφανίζει τη διευθύντρια του ΔΝΤ Λαγκάρντ
ως αξιόπιστη διεκδικήτρια της προεδρίας από τη Δεξιά - Κεντροδεξιά.Από τις προσωπικότητες που θα διεκδικήσουν το χρίσμα της Δεξιάς UMP ο πιο ευάλωτος είναι ο Σαρκοζί: Πρώτον δεν υπάρχει προηγούμενο προέδρου που ηττήθηκε στη διεκδίκηση δεύτερης θητείας και επανήλθε, δεύτερον έχει πολλές δικαστικές εκκρεμότητες για διαπλοκή-διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας που επιφυλάσσουν εκπλήξεις ανά πάσα στιγμή, τρίτον έχει ταυτισθεί με την πλήρη υποταγή στη Μέρκελ από τον Ιούνιο του 2010 και μετά και τέλος μέχρι πρόσφατα επέμενε ότι μόνη λύση είναι η πλήρης ταύτιση της Γαλλίας με την πολιτική της Γερμανίας στην Ευρωζώνη.
Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται αφορά την ευρωπαϊκή πολιτική του όποιου υποψηφίου της Δεξιάς για την προεδρία: Θα ξαναβρεί η UMP -σήμερα ρεπουμπλικάνοι- τις γκολικές ρίζες του χώρου που εκπροσωπεί; Θα υπάρχει στην προεδρική εκλογή του 2017 ένας κοινός παρονομαστής ευρωπαϊκής στρατηγικής ανάμεσα στον υποψήφιο των Σοσιαλιστών και της Δεξιάς με προτάσεις ικανές να ανακόψουν την απορρόφηση της δυσαρέσκειας για την κρίση από το Εθνικό Μέτωπο και τη Λεπέν;
Λογικά η πορεία μέχρι την άνοιξη του 2017, που θα διεξαχθούν πρώτα οι προεδρικές και στη συνέχεια οι βουλευτικές εκλογές, δίνει όλα τα κίνητρα στον Ολάντ να συνεχίσει τη διαφοροποίηση απέναντι στη Γερμανία, και το ίδιο ισχύει και για κάθε πλην Σαρκοζί υποψήφιο της Δεξιάς. Σήμερα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε να διαμορφώνεται κοινός παρονομαστής θέσεων ανάμεσα στους Σοσιαλιστές και μια Δεξιά που θα έχει ξαναβρεί το νήμα της γκολικής παράδοσης.
Η χειραφέτηση για τη Γαλλία είναι μονόδρομος, καθώς, όπως είδαμε πιο πάνω, ακόμη και μια πλήρης υποταγή στη Γερμανία δεν δίνει κανένα κίνητρο στο Βερολίνο να τη αντιμετωπίσει ως ήσσονα εταίρο του γαλλογερμανικού διδύμου αλλά σε κάθε περίπτωση διαφορετικά από ό,τι την Ιταλία, την Ισπανία και την Πολωνία.
kapopoulos@pegasus.gr
