Του Κώστα ΒενιζέλουΟι αδυναμίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι γνωστές. Αυτές οι αδυναμίες συντηρούνται και αναπαράγονται ως αποτέλεσμα των διαφορετικών συμφερόντων και του αγώνα επικράτησης και της δημιουργίας της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων. Οι ευρωπαϊκές ελίτ λειτουργούν εκδικητικά, τιμωρητικά, δογματικά και ενίοτε μυωπικά, γεγονός που έχει επιβεβαιωθεί στην περίπτωση της Ελλάδος, που την άφησαν σε «ελεύθερη πτώση», μέχρι να αποδεχθεί τους όρους των δανειστών. Η περίπτωση της Κύπρου, το 2013, αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα του κυνισμού των ελίτ, που δοκίμασαν το πείραμά τους σε μια μικρή χώρα διά της ισοπέδωσης της οικονομίας της.
Τις μέρες μας η απόγνωση και η απελπισία των ανθρώπων που εγκαταλείπουν σπίτια, οικογένεια και πατρίδα για να σωθούν έχει μετατραπεί σε τηλεοπτικό θέαμα, που δεν μπορεί, ωστόσο, να βρει λύση. Δεν μπορούν στην Ε.Ε. να βρουν λύση γιατί τα συμφέροντα και οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές. Οι στόχοι και οι επιδιώξεις δεν είναι κατ’ ανάγκη ευρωπαϊκοί, ενώ πολλές από τις χώρες εκφράζονται περισσότερο μέσα από τις ΗΠΑ και ακολουθούν τους σχεδιασμούς της Ουάσινγκτον. Οι Αμερικανοί, που ειρήσθω εν παρόδω, κόπτονται σήμερα για τους πρόσφυγες εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς, έχουν τις μεγαλύτερες ευθύνες για τις συγκρούσεις στις χώρες της περιοχής. Πούλησαν τη ψευδαίσθηση της Αραβικής Άνοιξης και άναψαν φωτιές που δεν μπορούν να σβηστούν. Έφτιαξαν στρατούς ατάκτων που τώρα δεν ελέγχουν.
Στην Κύπρο έχουμε συνηθίσει, μέσα στα πολιτικά αδιέξοδά μας να προσπαθούμε να πιαστούμε απ’ ό,τι βρίσκεται κοντά μας, φτιάχνοντας μια ιδεώδη εικόνα των σύγχρονων σωτήρων μας, ως των μόνων που μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας. Όλα αυτά για την ακρίβεια είναι η δική μας άρνηση να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και προσπαθούμε να βρίσκουμε πάντα ξένα δεκανίκια. Επενδύουμε, με απίστευτη αφέλεια, στις ευρωπαϊκές εγγυήσεις, στις παρεμβάσεις των Βρυξελλών, όταν την ίδια ώρα παρακολουθούμε την αδυναμία παραγωγής πολιτικής και διαχείρισης κρίσεων.
Τούτο δεν πρέπει να μας απομακρύνει από την Ε.Ε. Όμως, δεν νομιμοποιείται κανείς να ζει με ψευδαισθήσεις. Η προσγείωσή μας στην πραγματικότητα επιβάλλει την υιοθέτηση μιας ορθολογιστικής προσέγγισης, πιο ρεαλιστικής αλλά και αποφασιστικής. Για να μην αναζητούμε μετά αλληλεγγύη και από μηχανής θεούς, δεν πρέπει να αφεθούμε, σε ό,τι αφορά στο Κυπριακό, στις λογικές των εποικοδομητικών ασαφειών και των αμφίσημων διατυπώσεων. Ούτε να αποδεχθούμε τις παραινέσεις πως οι όποιες παρεκκλίσεις θα διορθωθούν στην πορεία «επειδή είμαστε κράτος-μέλος της Ε.Ε.».
Η εμπειρία, όχι μόνο η δική μας, απέδειξε πως από τη ρητορική (που πολλές φορές κι αυτή απουσιάζει) μέχρι την έμπρακτη αλληλεγγύη, η απόσταση είναι μεγάλη και πολλές φορές αγεφύρωτη.
Συνεπώς, μπορεί οποιοσδήποτε να πουλά τα παραμύθια του, να κρύβει τις αδυναμίες και τις φοβίες του πίσω από τον ισχυρό εταίρο και σύμμαχο, όμως οι πραγματικότητες είναι διαφορετικές.
mignatiou.com
