Το καλοκαίρι
του 2015 είναι το τρίτο καυτό καλοκαίρι στην κρίση της Ευρωζώνης, με
τις αντιδράσεις στο σχέδιο Σόιμπλε για αποδυνάμωση της Επιτροπής να
προμηνύουν ένα πιο θερμό φθινόπωρο. Η θερινή περίοδος από πολιτική
άποψη, με τα Κοινοβούλια σε διακοπές, θεωρείται η πιο κατάλληλη περίοδος
για ελεγχόμενη προώθηση σχεδίων και προτάσεων που έχουν ανατρεπτικό
χαρακτήρα και είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουν αντιδράσεις.Το καλοκαίρι του
2010 στην αρχή της κρίσης στην Ευρωζώνη ήταν η περίοδος εντατικών
παρασκηνιακών διαβουλεύσεων Μέρκελ - Σαρκοζί για τη διαχείριση της
κρίσης στην Ευρωζώνη μετά την έντονη αντιπαράθεση Γερμανίας-Γαλλίας για
την αντιμετώπιση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης από τον
Σεπτέμβριο του 2008 και μετά. Το καλοκαίρι του 2010, στήθηκε το ζεύγος
Μερκοζί, η υποταγή δηλαδή του Παρισιού στο Βερολίνο, με πρώτο μοιραίο
δείγμα γραφής τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα (ελεγχόμενη χρεοκοπία)
στις διασώσεις, μια απόφαση που οδήγησε στην πρώτη επίθεση των αγορών
κατά των αδύναμων κρίκων της Ευρωζώνης. Το καλοκαίρι του 2010 είχε
ξεκινήσει στον απόηχο της ελληνικής κρίσης.Στον απόηχο ξανά της ελληνικής κρίσης ως προκάλυμμα αλλά στην πραγματικότητα της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου ξεκίνησε και το καλοκαίρι του 2012. Η Γερμανία άρχισε από την πρώτη στιγμή να μεθοδεύει την αθέτηση της υπογραφής της σε δύο σημαντικές υποχωρήσεις: Την απευθείας ανακεφαλαίωση των τραπεζών ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος τραπεζικού -δημόσιου χρέους και την άμεση σύσταση ευρωπαϊκής τραπεζικής εποπτικής αρχής. Στις 26 Ιουλίου του 2012 εν μέσω της θερινής ραστώνης ο επικεφαλής της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι, έριξε από το Λονδίνο τη βόμβα της ποσοτικής χαλάρωσης με τις τρεις μαγικές λέξεις «whatever it takes», θα κάνουμε ό,τι και αν χρειασθεί για τη συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης.
Οι δύο κινήσεις του Σόιμπλε και του Ντράγκι που πρόβαλλαν στην αρχή ως συγκρουσιακές, στη συνέχεια εκ των πραγμάτων έγιναν συμπληρωματικές και όρισαν τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη για τα επόμενα δυόμισι χρόνια: οι αγορές δεν τόλμησαν νέα επίθεση και το Βερολίνο έσβησε την υπογραφή του στις δεσμεύσεις του Ιουνίου του 2012. Η ποσοτική χαλάρωση ήταν για τον Σόιμπλε καλοδεχούμενη ως απειλή και απευκταία ως απόφαση υλοποίησης. Σήμερα για τρίτη φορά ύστερα από ένα ελληνικό ψυχόδραμα κυοφορείται μια μετωπική σύγκρουση στην Ευρωζώνη, με τη Γερμανία να προσπαθεί να υπερβεί την απομόνωσή της, με μια επικίνδυνη φυγή προς τα εμπρός το σχέδιο Σόιμπλε.
