Το success story που σαλπίζουν στατιστικές, αναλυτές αλλά και στελέχη πολυεθνικών φαίνεται να αφήνει αδιάφορους τους ψηφοφόρους στον Νότο.
Πορτογαλία και Ισπανία βρίσκονται ήδη σε προεκλογική θερινή ατμόσφαιρα, με τις κάλπες στην πρώτη να έχουν ορισθεί για τις 4/10 και στη δεύτερη να αναμένονται το αργότερο μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου, και όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μη αναστρέψιμη δυναμική ήττας των δεξιών κυβερνήσεων του Κοέλιο και του Ραχόι. Τη σκυτάλη από ό,τι φαίνεται θα πάρουν κυβερνητικοί συνασπισμοί με κορμό τους Σοσιαλιστές, αλλά με τη στήριξη και πιθανώς τη συμμετοχή μορφωμάτων και κομμάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ένα δεδομένο που δεν επιτρέπει να μιλήσουμε για μια ακόμη ήπια και προβλέψιμη εναλλαγή.
Πιο βουβό είναι το πολιτικό τοπίο στην Ιταλία, όπου το κυβερνών κόμμα του Ρέντσι έχει πέσει σε ποσοστό 35% σε σχέση με το 45% που είχε πριν από έναν χρόνο και ταυτόχρονα μια ετερόκλητη -από τον αντισυστημικό Μπέπε Γκρίλο του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, τον ακροδεξιό ρατσίστα Σαλβίνι της Λέγκας του Βορρά μέχρι τον λαϊκιστή Καβαλιέρε της Φόρτσα Ιτάλια- με πλειοψηφική δυναμική παράταξη της επιστροφής στη λιρέτα.
Μια βαρύνουσα πολιτική μεταβλητή σκιάζει τον Νότο της Ευρωζώνης την ώρα που τα αποτελέσματα του δεύτερου τριμήνου επιτρέπουν σε κάποιους στο Βερολίνο να μιλούν ξανά για ελληνική εξαίρεση. Μια μεταβλητή που καθιστά παρακινδυνευμένη σήμερα κάθε απόπειρα πρόγνωσης των αποτελεσμάτων του τέταρτου τριμήνου στον Νότο της Ευρωζώνης.
