Συμβιβασμός λοιπόν εν όψει; Ο πρωθυπουργός είχε μπροστά του δύο
επιλογές. Πρώτον να αρνηθεί τη νέα συμφωνία. Στην περίπτωση αυτή θα
παρέδιδε την πρωθυπουργία σε άλλον, θα έδινε ανοχή, θα υπογράφονταν η
συμφωνία από μια νέα κυβέρνηση και στο τέλος θα πηγαίναμε σε εκλογές με
τον ίδιο όμως να έχει διατηρήσει την αντιμνημονιακή του θέση.Φυσικά, σε τέτοιες εκλογές, ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός θα
κέρδιζε άνετα και ο Συριζα θα πέρναγε στην αντιπολίτευση. Εναλλακτικό
σενάριο απόλυτης ρήξης, υπό την καθοδήγηση του Συριζα δεν υφίσταται,
παρότι έγιναν τέτοιες προτάσεις στον Τσίπρα που ορθώς απορρίφθηκαν. Το
σενάριο προέβλεπε μονομερή διαγραφή του χρέους, διπλό νόμισμα για
κάποιους μήνες και δραχμή, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση θα ανακτούσε την
κυριαρχία της πάνω στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Αλλά όλα αυτά για να γίνουν προϋποθέτουν την στήριξη ενός ρωμαλέου και οργανωμένου λαϊκού κινήματος, το οποίο θα καθοδηγούσε τον πόλεμο. Ο Τσίπρας το γνωρίζει αυτό πολύ καλά, καθότι έχει θητεύσει σοβαρά στο λενινισμό: για να κάνεις έφοδο και κατάληψη της εξουσίας, πρέπει να έχεις πίσω σου ένα γερό κόμμα, ένα γερό κίνημα και φυσικά τον συσχετισμό δυνάμεων με το μέρος σου.
Ο Σύριζα δεν είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να οργανώσει κάτι τέτοιο. Εάν ο Τσίπρας το επιχειρούσε, η κυβέρνηση θα κατέρρεε σε σύντομο χρόνο, μέσα σε συνθήκες διχασμού και με προοπτική παρόμοια με εκείνη του τέλους του εμφυλίου. Ορθώς λοιπόν ο Τσίπρας απέρριψε αυτές τις προτάσεις. Δεν είμαστε σε φάση σοσιαλιστικής επανάστασης. Θα το ξέραμε.
Σε ποια φάση είμαστε; Στη φάση της διατήρησης εν ζωή μιας αριστερής κυβέρνησης, που έχει θέσει ως κεντρικό της αίτημα την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας και το τέλος της εποχής της λιτότητας, με την πρόταξη του αιτήματος της δικαιοσύνης. Το πρώτο μπορούμε να πούμε ότι η κυβέρνηση της αριστεράς σταδιακά το υλοποιεί.
Κινείται με δικές της αποφάσεις, απαιτεί να γίνονται σεβαστές οι αποφάσεις της και θέτει το ζήτημα των συμφωνιών υπό τον απόλυτο έλεγχό της. Για το δεύτερο, για το τέλος της λιτότητας δηλαδή, έχουμε δρόμο μπροστά μας. Αλλά για να ακολουθήσεις τον σωστό δρόμο θα πρέπει πρώτα να είσαι μέσα στο αυτοκίνητο, όχι να έχεις πέσει στο χαντάκι. Πρέπει δηλαδή να διατηρήσεις την εξουσία του και όχι να την παραδώσεις στον Σουλτς.
Πως θα την διατηρήσεις; Υπογράφοντας μια νέα συμφωνία, ένα νέο μνημόνιο, το οποίο θα έχει βάθος χρόνου, θα το προτείνεις εσύ ο ίδιος και θα το εφαρμόσεις άμεσα και χωρίς πολλές κουβέντες. Έτσι ώστε στο τέλος της τριετίας να έχεις κάνει ένα βήμα εξόδου από τον διεθνή έλεγχο. Για να γίνει αυτό το βήμα πρέπει να αλλάξεις το παραγωγικό μοντέλο, να σταματήσεις τις περικοπές στα χαμηλά λαϊκά εισοδήματα, να λύσεις το ασφαλιστικό ορθολογικά – να μην σκορπάς δηλαδή συντάξεις εδώ κι εκεί-να τακτοποιήσεις τις εισφορές και την ανασφάλιστη εργασία, να κόψεις όσες αντιπαραγωγικές δαπάνες του δημοσίου μπορείς, να χτυπήσεις τη φοροδιαφυγή, να κάνεις πιο δίκαιη τη φορολόγηση, να εκμεταλλευθείς τις ιδιωτικοποιήσεις προς όφελος του δημοσίου και να λάβεις ένα σημαντικό επενδυτικό πακέτο, συνοδευόμενο από μια νέα ελάφρυνση του χρέους.
Αυτό θα είναι η νέα αριστερή συμφωνία δηλαδή. Όχι απολύσεις άλλες, όχι νέες περικοπές στα λαϊκά εισοδήματα, λύση του ασφαλιστικού, επενδύσεις. Εάν η κυβέρνηση εφαρμόσει αποφασιστικά αυτό το νέο μνημόνιο και καθοδηγήσει ένα σύνολο γενναίων μεταρρυθμίσεων, εάν αλλάξει το κράτος δηλαδή και το κάνει δίκαιο, τότε θα έχει επιτύχει στον βασικό της στόχο και ταυτόχρονα θα έχει απαξιώσει το σύνολο του παλιού πολιτικού κόσμου για αρκετό χρόνο, ενώ ταυτόχρονα θα επιφέρει ριζική ανανέωση και στο χώρο της κεντροδεξιάς, γεγονός που θα εξομαλύνει την πολιτική ζωή συνολικά.
Βεβαίως αυτό δεν συνιστά σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Προφανώς. Ο Σύριζα όμως δεν πήρε εντολή σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Πήρε εντολή να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση και να την κάνει πιο δίκαιη. Αυτό πρέπει να κάνει και να μην φοβηθεί ο πρωθυπουργός την κριτική, ότι υπέγραψε μνημόνιο. Προφανώς και υπέγραψε. Αλλά πρόκειται για κάτι ουσιωδώς διαφορετικό, με εντελώς διαφορετική στόχευση.Το θέμα δεν είναι μόνον τι περιέχει μια συμφωνία. Το θέμα είναι ποιος την εφαρμόζει, με ποιο σκοπό. Δεν είναι τεχνικό το ζήτημα, εάν δηλαδή ο φόρος είναι τόσος ή τόσος. Είναι πολιτικό. Πού θέλεις να πας την κοινωνία.Εάν ο λαός αντιληφθεί πού θέλει να την πας και συμφωνεί με τον σκοπό σου, τότε θα πράξει αναλόγως. Θα σε στηρίξει.
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/aristeri-symfonia
Απόστολος Διαμαντής
Αλλά όλα αυτά για να γίνουν προϋποθέτουν την στήριξη ενός ρωμαλέου και οργανωμένου λαϊκού κινήματος, το οποίο θα καθοδηγούσε τον πόλεμο. Ο Τσίπρας το γνωρίζει αυτό πολύ καλά, καθότι έχει θητεύσει σοβαρά στο λενινισμό: για να κάνεις έφοδο και κατάληψη της εξουσίας, πρέπει να έχεις πίσω σου ένα γερό κόμμα, ένα γερό κίνημα και φυσικά τον συσχετισμό δυνάμεων με το μέρος σου.
Ο Σύριζα δεν είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να οργανώσει κάτι τέτοιο. Εάν ο Τσίπρας το επιχειρούσε, η κυβέρνηση θα κατέρρεε σε σύντομο χρόνο, μέσα σε συνθήκες διχασμού και με προοπτική παρόμοια με εκείνη του τέλους του εμφυλίου. Ορθώς λοιπόν ο Τσίπρας απέρριψε αυτές τις προτάσεις. Δεν είμαστε σε φάση σοσιαλιστικής επανάστασης. Θα το ξέραμε.
Σε ποια φάση είμαστε; Στη φάση της διατήρησης εν ζωή μιας αριστερής κυβέρνησης, που έχει θέσει ως κεντρικό της αίτημα την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας και το τέλος της εποχής της λιτότητας, με την πρόταξη του αιτήματος της δικαιοσύνης. Το πρώτο μπορούμε να πούμε ότι η κυβέρνηση της αριστεράς σταδιακά το υλοποιεί.
Κινείται με δικές της αποφάσεις, απαιτεί να γίνονται σεβαστές οι αποφάσεις της και θέτει το ζήτημα των συμφωνιών υπό τον απόλυτο έλεγχό της. Για το δεύτερο, για το τέλος της λιτότητας δηλαδή, έχουμε δρόμο μπροστά μας. Αλλά για να ακολουθήσεις τον σωστό δρόμο θα πρέπει πρώτα να είσαι μέσα στο αυτοκίνητο, όχι να έχεις πέσει στο χαντάκι. Πρέπει δηλαδή να διατηρήσεις την εξουσία του και όχι να την παραδώσεις στον Σουλτς.
Πως θα την διατηρήσεις; Υπογράφοντας μια νέα συμφωνία, ένα νέο μνημόνιο, το οποίο θα έχει βάθος χρόνου, θα το προτείνεις εσύ ο ίδιος και θα το εφαρμόσεις άμεσα και χωρίς πολλές κουβέντες. Έτσι ώστε στο τέλος της τριετίας να έχεις κάνει ένα βήμα εξόδου από τον διεθνή έλεγχο. Για να γίνει αυτό το βήμα πρέπει να αλλάξεις το παραγωγικό μοντέλο, να σταματήσεις τις περικοπές στα χαμηλά λαϊκά εισοδήματα, να λύσεις το ασφαλιστικό ορθολογικά – να μην σκορπάς δηλαδή συντάξεις εδώ κι εκεί-να τακτοποιήσεις τις εισφορές και την ανασφάλιστη εργασία, να κόψεις όσες αντιπαραγωγικές δαπάνες του δημοσίου μπορείς, να χτυπήσεις τη φοροδιαφυγή, να κάνεις πιο δίκαιη τη φορολόγηση, να εκμεταλλευθείς τις ιδιωτικοποιήσεις προς όφελος του δημοσίου και να λάβεις ένα σημαντικό επενδυτικό πακέτο, συνοδευόμενο από μια νέα ελάφρυνση του χρέους.
Αυτό θα είναι η νέα αριστερή συμφωνία δηλαδή. Όχι απολύσεις άλλες, όχι νέες περικοπές στα λαϊκά εισοδήματα, λύση του ασφαλιστικού, επενδύσεις. Εάν η κυβέρνηση εφαρμόσει αποφασιστικά αυτό το νέο μνημόνιο και καθοδηγήσει ένα σύνολο γενναίων μεταρρυθμίσεων, εάν αλλάξει το κράτος δηλαδή και το κάνει δίκαιο, τότε θα έχει επιτύχει στον βασικό της στόχο και ταυτόχρονα θα έχει απαξιώσει το σύνολο του παλιού πολιτικού κόσμου για αρκετό χρόνο, ενώ ταυτόχρονα θα επιφέρει ριζική ανανέωση και στο χώρο της κεντροδεξιάς, γεγονός που θα εξομαλύνει την πολιτική ζωή συνολικά.
Βεβαίως αυτό δεν συνιστά σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Προφανώς. Ο Σύριζα όμως δεν πήρε εντολή σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Πήρε εντολή να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση και να την κάνει πιο δίκαιη. Αυτό πρέπει να κάνει και να μην φοβηθεί ο πρωθυπουργός την κριτική, ότι υπέγραψε μνημόνιο. Προφανώς και υπέγραψε. Αλλά πρόκειται για κάτι ουσιωδώς διαφορετικό, με εντελώς διαφορετική στόχευση.Το θέμα δεν είναι μόνον τι περιέχει μια συμφωνία. Το θέμα είναι ποιος την εφαρμόζει, με ποιο σκοπό. Δεν είναι τεχνικό το ζήτημα, εάν δηλαδή ο φόρος είναι τόσος ή τόσος. Είναι πολιτικό. Πού θέλεις να πας την κοινωνία.Εάν ο λαός αντιληφθεί πού θέλει να την πας και συμφωνεί με τον σκοπό σου, τότε θα πράξει αναλόγως. Θα σε στηρίξει.
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/aristeri-symfonia
Απόστολος Διαμαντής
