Αν το Κυπριακό αποκαλείται «Ιστορία Χαμένων
Ευκαιριών» -και πριν από την έκδοση του ομώνυμου δίτομου χρονικού του
Ευ. Αβέρωφ το 1981-, η πεντάμηνη διαπραγμάτευση Αθήνας - Ευρωζώνης
δικαίως διεκδικεί και αυτή τον τίτλο «Χαμένη Ευκαιρία». Στις αρχές του
χρόνου όλα έμοιαζαν να χαμογελούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Στις 22.1, τρεις μόλις
μέρες πριν από τις εκλογές, ο Ντράγκι εξήγγειλε την υλοποίηση από την
ΕΚΤ της ποσοτικής χαλάρωσης στην οποία είχε δεσμευθεί από τα τέλη
Ιουλίου του 2012. Μια κίνηση που έγινε με το «πράσινο φως» αλλά και τους
περιοριστικούς όρους που είχε επιβάλει το Βερολίνο που δεν ήθελε
αμοιβαιοποίηση του κινδύνου.Την ίδια εποχή είχε καταστεί σαφές ότι με την ανοχή, αν όχι την προτροπή, της Μέρκελ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες αποφάσιζε να μην κινήσει την προβλεπόμενη από το Δημοσιονομικό Σύμφωνο διαδικασία επιβολής κυρώσεων στη Γαλλία και την Ιταλία που είχαν υποβάλει παραβατικούς ως προς τα πλαφόν των ελλειμμάτων Προϋπολογισμούς για το 2015. Για τη μεν Ιταλία συνυπολογίσθηκε ρήτρα ανάπτυξης που μεταμόρφωσε τον παραβατικό προϋπολογισμό σε σύννομο, για τη δε Γαλλία αποφασίσθηκε παράταση της περιόδου προσαρμογής μέχρι το 2017. Η ευκαιρία ήταν διπλή, ουσιαστική αλλά και ταυτόχρονα επικοινωνιακή:
• Ουσιαστική γιατί αποδείκνυε ότι η Γερμανία προσαρμόζεται έστω και με αργούς ρυθμούς -σαν αεροπλανοφόρο ή σούπερ τάνκερ που στρίβει- και ότι κλειδί στον ρυθμό προσαρμογής της είναι οι εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες και ειδικότερα εντός της Χριστιανοδημοκρατίας.
• Επικοινωνιακή γιατί η ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι και η αποδοχή της ρήτρας ανάπτυξης στον Προϋπολογισμό της Ιταλίας παρόλο που δεν αφορούσαν άμεσα την Ελλάδα έδιναν στη νέα κυβέρνηση όχι το άλλοθι αλλά την αυθεντική νομιμοποίηση για μια εδώ και τώρα Ρεαλπολιτίκ που θα επέτρεπε την αποδέσμευση από προεκλογικές και προγραμματικές δεσμεύσεις.
Ομως, όπως σε όλες τις νεοπαγείς ισορροπίες, εκτός από τις ευκαιρίες που αναφέραμε πιο πάνω, η Αθήνα έπρεπε να συνυπολογίσει και έναν αυτονόητο περιορισμό: τόσο ο Ντράγκι και η ΕΚΤ όσο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες υπό τον Γιούνκερ αλλά και η Γαλλία των Ολάντ - Βαλς και η Ιταλία του Ρέντσι είχαν αποσπάσει από τους Μέρκελ - Σόιμπλε ανοχή - διακριτική στήριξη σε αποκλίσεις από την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, μια σκληρή πραγματικότητα που βραχυπρόθεσμα επέβαλλε περιορισμένες προσδοκίες για ρητές παραχωρήσεις από το Βερολίνο και ταυτόχρονα προδιέγραφε την όποια βοήθεια θα μπορούσαμε να περιμένουμε από Βρυξέλλες, Παρίσι και Ρώμη.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64216190
