Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΟΥΖΟΥΝΟΓΛΟΥ, καθηγητή ΕΜΠΠαρόλο που η παρατεταμένη κρίση που ζει ο Ελληνικός λαός έχει συμπληρώσει μια πενταετία, από ελάχιστους αναγνωρίζεται ότι αυτή έχει βαθιές πολιτιστικές και ιδεολογικές ρίζες και για τον λόγο αυτό αντιμετωπίζεται ως μόνο οικονομικό ζήτημα. Η κατάσταση αυτή εμποδίζει την συζήτηση για τα θεμελιώδη αίτια της κρίσης και την αντιμετώπιση της.Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η κύρια αιτία της κρίσης είναι ο τρόπος δόμησης του πολιτικού βίου της Χώρας που καθορίστηκε από τα πρώτα βήματα του ελεύθερου βίου της, αμέσως μετά από τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια (1831). Είναι λίγο γνωστό ότι ο κύριος ηθικός αυτουργός της δολοφονίας αυτής που στιγμάτισε την πορεία του τόπου μέχρι σήμερα έχει ως ηθικό αυτουργό τον Αδαμάντιο Κοραή. Ο Κοραής υπήρξε μοιραίο άτομο και θεμελιωτής της ιδεοληψίας της απεμπόλησης της χιλιόχρονης παράδοσης της Ρωμιοσύνης δηλαδή αυτό που αποκαλούμε σήμερα Βυζάντιο. Κατά τον Κοραή, με αυτά που διδάχθηκε από τους «διαφωτιστές» όπως τον Βολταίρο, το Βυζάντιο ήταν το βασίλειο του σκότους και έπρεπε η νέα Ελλάδα για να έχει λαμπρό μέλλον να περιορίσει τα σύνορα της στην Αττικόβοιωτία και να επαναφέρει την αττική διάλεκτο στην γλώσσα και δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο αφού όλα θα ερχόταν μόνα τους η παραγωγή, η δημιουργία, η ισχύς…
Οι ρίζες αυτής της ιδεοληψίας, που προέρχεται από την Δύση, είναι πολλές και είναι δύσκολο να αναλυθούν με σύντομο τρόπο. Ωστόσο τα αποτελέσματα της ιδεοληψίας αυτής διαμέσου μιας κρατικής εξουσίας που είχε και έχει τον χαρακτήρα υποτελούς στην Αγγλία και Γαλλία και σήμερα στην ΗΠΑ είναι ξεκάθαρα σε όλη την πορεία του 19ου και 20ου αιώνα.
Η εγκαθίδρυση της κομματικής φαυλοκρατίας της έγινε το 1844 από τον αρχηγό του Φιλογαλλικού κόμματος Ιωάννη Κωλλέτη, ιατρό του Αλί Πασά από τα Γιάννενα και έχοντας ζήσει για 10 χρόνια στη Γαλλία (1833-44). Η φαυλοκρατία αυτή μέχρι σήμερα τουλάχιστο έχει καταφέρει να επιβιώσει με όλες τις συνέπειες της. Ανατρέχοντας στην σύγχρονη ιστορία η καταστροφική δικτατορία για όλο τον Ελληνισμό του 1967-74 τερματίστηκε με την προδοσία του Ελληνισμού της Κύπρου. Η αφετηρία της ονομαζόμενης «μεταπολίτευσης» θεμελιώθηκε στην προδοσία αυτή.
Η άμεση ανάμιξη των πολιτικών ηγεσιών που καθόρισαν την τύχη του τόπου, μετά από το 1974, είναι αυταπόδεικτη αφού συμφώνησαν για «εθνικούς λόγους» οι δυο αρχιτέκτονες του καθεστώτος της μεταπολίτευσης, να μην διερευνηθεί πως έφτασαν τα πράγματα στην Καταστροφή του 1974. Το γεγονός ότι δεν διερευνήθηκε το πώς οδηγήθηκαν τα πράγματα το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο, οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στην εμπέδωση της πρακτικής: ότι και να κάνω δεν έχω συνέπειες.
Σημειώνεται ότι ουδέποτε άνοιξε ο πραγματικός φάκελος της Κύπρου. Το 1985 η Επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων οδήγησε το ζήτημα στις κομματικές καλένδες. Παρά τούτο, το Πόρισμα αυτής της Επιτροπής, ουδέποτε στάλθηκε στην Δικαιοσύνη. Σε μια χώρα που η έννοια του απορρήτου δεν είναι και τόσο σεβαστή, το γεγονός ότι δεν ανακαλύφθηκε τίποτα από το Πόρισμα του 1985, επιβεβαιώνει την ευθύνη των κρατούντων πολιτικών ηγεσιών που διοίκησαν την χώρα μετά από το 1974. Επίσης, έχει σημασία να αναφερθεί το γεγονός ότι η Κυπριακή Βουλή μόλις πριν από δυο χρόνια δημοσίευσε το πόρισμα της στο οποίο τονίζεται ότι η Ελληνική Πολιτεία απαγόρευσε κάθε πρόσβαση στα αρχεία της.
Συνεπώς η αρχή της περιόδου «μεταπολίτευσης» είχε ως αφετηρία μια στάση που καθιέρωνε την ανοχή της προς μια εθνική προδοσία και όλα έπονται μετά όπως:
(α) η ενίσχυση της κομματικής φαυλοκρατίας με το διορισμό των ημετέρων σε δημόσιες θέσεις και κυρίως ως συμβούλων με τον ακρωτηριασμό όποιας δημόσιας διοίκησης υπήρχε.
(β) τη συνειδητή εγκατάλειψη της παραγωγής σε όλους τους τομείς αφού μια υγιείς οικονομία που στηρίζεται σε παραγωγή δεν συμβιβάζεται με το καθεστώς διαφθοράς που πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις ιδιαίτερα μετά από το 1995.
(γ) τη συστηματική προώθηση της κομματοκρατίας σε όλα τα επίπεδα αρχίζοντας από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δημόσια διοίκηση, ένοπλες δυνάμεις.
(δ) τη παρεμπόδιση της Δικαιοσύνης και των Ελεγκτικών Αρχών ώστε να συνεχιστεί η ατιμωρησία.
(ε) τον ανεξέλεγκτο δανεισμό από το εξωτερικό, όχι για την ανάπτυξη της χώρας, αλλά για την εξυπηρέτηση των αναγκών του συστήματος διαφθοράς.
(στ) τη συστηματική αποδόμηση της ιστορικής μνήμης με ύπουλες μεθοδεύσεις που οι ιδεολογικές της ρίζες βασίζονται στην άρνηση της κληρονομιάς του Ελληνισμού που αναφέρθηκαν παραπάνω.
(ι) την απεμπόληση των δικαίων του Ελληνισμού εκτός της Ελλάδος. Οι ιστορικές Κοινότητες της Ανατολής εκλύθηκαν ως βαρίδια και με την άποψη ότι καλό θα ήταν να μην υπάρχουν (εξάλλου δεν ψηφίζουν στις εκλογές) ενώ ο απόδημος Ελληνισμός (της Ευρώπης – Αμερικής και Αυστραλίας) ως αποπαίδι που τον θυμόμαστε όταν έχουμε ανάγκη (αρκεί να σκεφτούμε τα αποτελέσματα της κομματικοποίησης του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού που τον οδήγησαν σε διάλυση).
Ακόμα και μόνο ελάχιστες από τις παραπάνω αιτίες ήταν αρκετές να δημιουργήσουν τη σημερινή ζοφερή κατάσταση.Τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει;
Το κυριότερο είναι να υπάρξει ριζική αλλαγή της ιδεολογικής κατεύθυνσης της χώρας στο επίπεδο των πολιτικών ηγεσιών και του ευρύτερου λαού που είναι καθόλα ανοικτός σε μια τέτοια αλλαγή. Το πρόβλημα παραμένει στις αναδεικνυόμενες πολιτικές ηγεσίες. Το κυριότερο είναι η κατανόηση των λαθών μας του παρελθόντος και ποιες επιλογές οδήγησαν στα οδυνηρά αποτελέσματα. Η αναθεώρηση αυτή δεν σημαίνει την στροφή προς άλλες διεθνείς δομές αλλά την αλλαγή της συμπεριφοράς που πρέπει να χαρακτηρίζεται από συνέπεια, αξιοπιστία και αφοσίωση για την αναζωογόνηση του τόπου.
Το τι πρέπει να γίνει είναι απλό να διατυπωθεί : σε όλα τα αναφερθέντα παραπάνω (α)-(ι) να αλλάξει συμπεριφορά των ηγεσιών που ο λαός είναι έτοιμος να τον ακολουθήσει. Αυτό όμως χρειάζεται απόφαση ανεξάρτητα των συνεπειών της για εξάλειψη όλων που αναφέρθηκαν, αταλάντευτη συνέπεια, εργατικότητα με ζήλο και πίστη για την νίκη.
By Νικόλαος Ουζούνογλου
