Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη-- Η διαχρονικότητα της εθνοκάθαρσης και η νέα Αυτοκρατορία
- Γιατί η ομοσπονδία στην Κύπρο στηρίζεται στη στρατηγική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και γιατί η Τουρκία δεν πρόκειται να καταδικάσει τα εγκλήματά της; Απάντηση: Γιατί δεν μπορεί να οικοδομηθεί το μέλλον χωρίς το παρελθόν…
- Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τα τουρκικά εγκλήματα. Και είναι γι’ αυτόν τον λόγο που η σημερινή τουρκική κυβέρνηση αρνείται να τα καταδικάσει
- Το βαθύ κράτος στην Τουρκία έχει μια κουλτούρα και μια ταυτότητα. Αυταρχική και αδίστακτη. Εφόσον δεν σέβεται τον τουρκικό λαό, θα σεβαστεί εμάς;
Η 24η Απριλίου είναι ημέρα μνήμης της γενοκτονίας σε βάρος 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων, που οργανώθηκε και εκτελέστηκε το 1915 από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Την περασμένη Παρασκευή, ολόκληρη η πολιτισμένη ανθρωπότητα τίμησε τους νεκρούς και καταδίκασε το έγκλημα της γενοκτονίας των Αρμενίων. Της κάθε γενοκτονίας σε βάρος της ανθρωπότητας. Διότι, δεν ήταν μόνο η σφαγή των Αρμενίων η μελανή σελίδα στην παγκόσμια Ιστορία, αλλά και εκείνη των Ποντίων, των Ασσυρίων και άλλων λαών της Μικράς Ασίας. Ο σχεδιασμός ήταν στρατηγικός. Σαφής. Έγινε επί σκοπώ: Τον αφανισμό των μη τουρκικών πληθυσμών της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για να προχωρήσουν οι Τούρκοι στην καθαρότητα της φυλής τους, που ξεκινά από τον μύθο του Εργκενεκόν, προϊόν ανθρώπου και γκρίζου λύκου, στις στέπες της Μογγολίας!
Με άλλα λόγια, εθνοκάθαρση επί τη βάσει συγκριμένης στρατηγικής, την οποία θα αναλύσουμε. Διότι εφαρμόζεται ώς τις μέρες μας. Γι' αυτό, άλλωστε, δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τα τουρκικά εγκλήματα. Και είναι γι' αυτόν τον λόγο που η σημερινή τουρκική κυβέρνηση αρνείται να τα καταδικάσει.
Η δομή του εγκλήματος
Βεβαίως, τότε, το 1915, δεν υπήρχε το διεθνές δίκαιο και οι σχετικές Συμβάσεις, όπως τις έχουμε στην τρέχουσα περίοδο. Όμως η γενοκτονία των Αρμενίων είναι, όπως έχει πει και λίαν προσφάτως ο Πάπας της Ρώμης, η πρώτη του 20ού αιώνα. Και, πέραν της νομικής της διάστασης, που έχει αναδρομή ισχύ, έχει και την ανθρωπιστική, την ηθική και την πολιτική σκοπιά. Δεν είναι μόνο η θανάτωση, στην πραγματικότητα η δολοφονία των Αρμενίων, των Ποντίων και άλλων λαών της Μικράς Ασίας, αλλά και ο τρόπος που διεπράχθη.
Γέροντες, γριές, νέοι, γυναίκες, παιδιά, μαζικές εκτελέσεις, βιασμοί, απαγχονισμοί, πείνα, πορείες εξάντλησης, ολέθρου και εξόντωσης συνθέτουν την κόλαση της αρμενικής γενοκτονίας. Πολιτισμός και σεβασμός μηδέν. Ντροπή για την ανθρωπότητα. Σκηνές όμοιες μ' εκείνες που βλέπουμε από τους τηλεοπτικούς δέκτες, τις οποίες διενεργεί σήμερα η ISIS. Σκηνές ανάλογες των ΝΑΖΙ. Διότι, δεν είναι μόνον ο βιολογικός αφανισμός. Είναι και πολιτιστικό και θρησκευτικό το έγκλημα. Πόλεις, εκκλησίες και μνημεία καταστράφηκαν και αφέθηκαν στο έλεος της πυράς.
Κυπριακό: Στη βάση της εθνοκάθαρσης
Αυτό το οποίο συνέβη με τις γενοκτονίες σε βάρος των Αρμενίων, των Ποντίων και λοιπών εθνοτήτων από τους Τούρκους αποτυπώνεται σε ό,τι είχε αναλύσει ο μακαρίτης Νεοκλής Σαρρής ως θεωρία και πολιτική - στρατηγική του ξίφους. Που σημαίνει ότι στις περιοχές που ελέγχει ή/και κατακτά η Τουρκία, οι μη τουρκικοί πληθυσμοί έχουν την επιλογή να γίνουν μουσουλμάνοι και εν συνεχεία Τούρκοι ή, εάν δεν υποκλιθούν στη Μεγάλη Πύλη (Topkapi), η ποινή τους είναι κομμένη: Εξόντωση. Διά της λόγχης. Διά πυρός και σιδήρου!
Και είναι ενδιαφέρουσα η θεωρία αυτή διότι είναι συναφής με το Κυπριακό και τον εποικισμό. Τον εκτουρκισμό της Κύπρου και τη λύση των δυο συνιστώντων κρατών. Ήδη είναι δεδομένες, με βάση την ομοσπονδία και τα μέχρι τώρα συμφωνηθέντα μεταξύ των μερών, οι τρεις ιθαγένειες. Δυο εσωτερικές. Μια για κάθε συνιστών κράτος και μια κοινή. Στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος, για να έχει κάποιος πολιτικά δικαιώματα, θα πρέπει να κατέχει την εσωτερική τουρκοκυπριακή ιθαγένεια, που τον ξεχωρίζει εθνολογικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά από τους Ελληνοκυπρίους.
Εάν διαθέτει ελληνοκυπριακή εσωτερική ιθαγένεια, δεν θα έχει πολιτικά δικαιώματα στον βορρά. Διότι εάν έχουν όλοι οι Ελληνοκύπριοι πολιτικά δικαιώματα, θα έχουμε δυο ελληνικά συνιστώντα κράτη. Άρα θα έχουν μόνο εκείνοι που, επί τη βάσει ποσόστωσης, θα επιστρέψουν και δεν θα ξεπερνούν το 1/3 του συνολικού πληθυσμού του ψευδοκράτους, το οποίο θα αναγνωρίσουμε ως ισότιμο συνιστών κράτος του νέου ομοσπονδιακού συνεταιρικού συστήματος.
Εάν, δε, κάποιος Ελληνοκύπριος, πέραν εκείνων που θα ανήκουν στις ποσοστώσεις, θέλει εκλογικά δικαιώματα, θα πρέπει να απαρνηθεί την ελληνοκυπριακή εσωτερική ιθαγένεια και να πάρει, εάν του την παραχωρήσουν, την τουρκοκυπριακή. Και αυτό διότι κάποιος πολίτης δεν μπορεί να κατέχει και τις δυο εσωτερικές ιθαγένειες, που συνδέονται με την άσκηση πολιτικών και άλλων δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως η αρχή ένας άνθρωπος μία ψήφος και ο σεβασμός στην πλειοψηφία.
Άρα είτε Έρογλου είτε Ακιντζί κερδίσει σήμερα τις λεγόμενες «εκλογές» στο ψευδοκράτος, η ουσία παραμένει η ίδια. Το πολιτειακό υπό συζήτηση σύστημα με βάση τη συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου νομιμοποιεί την εθνοκάθαρση του 1974, δηλαδή την εισβολή, τις εκτελέσεις, τη βίαιη μετακίνηση πληθυσμών για να επέλθει ο πληθυσμιακός, διοικητικός και γεωγραφικός διαχωρισμός και η επίτευξη του τουρκικού και στρατηγικού στόχου της διχοτόμησης επί τη βάσει της ομοσπονδίας. Εν ολίγοις, η υπό συζήτηση λύση πηγάζει από τις θεωρίες και πρακτικές της εθνοκάθαρσης και του ξίφους!
Τουρκική κουλτούρα
Η Τουρκία ηρνείτο και αρνείται να καταδικάσει και απολογηθεί, να ζητήσει συγγνώμη για να εγκλήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τις σφαγές των Αρμενίων, των Ποντίων και των λοιπών εθνοτήτων. Και δεν το πράττει, διότι αυτό επιβάλλει η πολιτική της κουλτούρα. Ακόμη και σήμερα παραβιάζει τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και εγκληματεί σε βάρος Κυπρίων, Κούρδων και άλλων εθνοτήτων. Ακόμη και σε βάρος των Τούρκων δημοκρατικών πολιτών, που αντιστέκονται σε κάθε μορφή αυταρχισμού και ολοκληρωτισμού, όπως αυτόν που επιβάλλει ο Ερντογάν. Τον οποίο, κάποτε, οι ημέτεροι δόξαζαν ως μεταρρυθμιστή και έπιναν νερό στο όνομά του! Αλλά ακόμη και αν φύγει ο Ερντογάν -που δεν θα φύγει- ποιος θα έρθει; Οι Κεμαλιστές; Το βαθύ κράτος στην Τουρκία έχει μια κουλτούρα και μία ταυτότητα. Αυταρχική και αδίστακτη. Εφόσον δεν σέβεται τον τουρκικό λαό θα σεβαστεί εμάς;
Στο παράδειγμα της Γερμανίας
Η Τουρκία επίσημα, πλέον, πρέπει να ζητήσει συγγνώμη και να απολογηθεί, να καταδικάσει τις εθνοκαθάρσεις, τις εισβολές, τις εξοντώσεις πληθυσμών και τις γενοκτονίες. Και αυτή είναι απαίτηση και της Ευρώπης και δη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και πλειάδας κρατών, όπως η Γαλλία, καθώς και της Αμερικανικής Γερουσίας. Και η Άγκυρα οφείλει να το πράξει, διότι συνιστά προϋπόθεση για ομαλή ένταξή της στην πολιτισμένη διεθνή κοινότητα. Θέλει, όμως; Η Γερμανία είχε την τόλμη, και την έχει ακόμη, και το θάρρος να καταδικάζει τα εγκλήματα της ΝΑΖΙστικής εποχής. Και μάλιστα δημόσια. Με κάθε ευκαιρία. Διότι, κανείς πολιτισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να ανεχθεί θηριωδίες. Ακόμη και αυτές οι πολιτικές σκοπιμότητες έχουν όρια. Τα οποία η Τουρκία ξεπερνά.
Το θύμα, ο θύτης και η ψευδαίσθηση…
Εμείς δεν ζούμε με ψευδαισθήσεις. Η Άγκυρα δεν πρόκειται να καταδικάσει ούτε τη γενοκτονία των Αρμενίων, ούτε των Ποντίων, ούτε άλλων εθνοτήτων. Και όχι μόνο. Ισχυρίζεται, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση της Κύπρου, ότι είναι οι ομοεθνείς της τα θύματα! Τα ίδια λέει και για τους Αρμενίους και τους Ποντίους. Ότι, δηλαδή, αυτοί έσφαξαν. Εάν επισκεφθεί κάποιος το στρατιωτικό μουσείο στην Κωνσταντινούπολη, θα το διαπιστώσει. Ενώ, λοιπόν, η Άγκυρα διαθέτει παράνομα στρατό στην Κύπρο και ενώ παραβιάζει κάθε κανόνα διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου, ενώ ο Αττίλας έσφαξε, βίασε, σκότωσε και εκτόπισε χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου, ο Ερντογάν κατηγορεί τον Νετανιάχου για Χιτλερισμό στην Παλαιστίνη.
Αληθές είναι ότι υπάρχει μερίδα της τουρκικής κοινής γνώμης που αγνοεί, ή είναι θύμα πλύσης εγκεφάλου ή έχει διαφορετική άποψη για τη στάση των τουρκικών κυβερνήσεων. Ειδικώς, όμως, οι τελευταίοι είτε δημοσιογράφοι είναι είτε άλλοι διανοούμενοι, στέλνονται -αν είναι τυχεροί- στη φυλακή. Οι άλλοι δολοφονούνται. Τραγικό μεν, αληθές δε. Υπάρχει και η αντίληψη ότι ο θάνατος είναι μια μορφή λύτρωσης συγκριτικά με τις συνθήκες διαβίωσης των αντιφρονούντων στις τουρκικές φυλακές. Άλλωστε, η Τουρκία είναι πρωταθλήτρια στις φυλακίσεις δημοσιογράφων και διανοουμένων.
Η ομολογία Νταβούτογλου
Η καταδίκη της γενοκτονίας των Αρμενίων και άλλων λαών θα έπρεπε να ήταν το εισιτήριο της Τουρκίας για την Ε.Ε. είτε για την πλήρη ένταξη είτε για ειδική σχέση. Είναι και θέμα νομικό και ζήτημα ηθικής τάξης καθώς και πολιτικό και πολιτισμικό, που δεν σχετίζεται μόνο με τη στρατηγική μιας χώρας που υιοθετούσε στο παρελθόν, αλλά με την πρακτική αυτή να συνεχίζεται και να εφαρμόζεται, και θα την δούμε να εφαρμόζεται και στο μέλλον εάν αυτό εξυπηρετεί τους τουρκικούς στρατηγικούς στόχους.
Οι τουρκικές κυβερνήσεις δεν ζητούν συγγνώμη και δεν καταδικάζουν τα παλιότερα εγκλήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διότι εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να εγκληματούν. Και έχουν ως στρατηγικό στόχο την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το είπε δημόσια ο Τούρκος νυν Πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου, στη Βοσνία, στις 16 Οκτωβρίου του 2009. Ότι, δηλαδή, θα αναστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία από τα Βαλκάνια ώς τον Καύκασο και ώς τη Μέση Ανατολή.
Και αυτό θα το πράξει επί της διάλυσης κρατών και της δημιουργίας προτεκτοράτων και εξόντωσης χριστιανικών και άλλων πληθυσμών, που ανθίστανται στον τουρκικό ηγεμονισμό. Επί του πτώματος, για παράδειγμα, της Κυπριακής Δημοκρατίας και της αποδυνάμωσης του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Και με τη δημιουργία κρατών δορυφόρων στον Καύκασο, όπως το Αζερμπαϊτζάν. Και στην Κύπρο με την ομοσπονδία. Όλοι αυτοί, κυρίως ξένοι, αλλά και ημέτεροι που μας ζητούν να αφήσουμε πίσω το παρελθόν, θα είχαν δίκαιο εάν είχαμε άλλα δείγματα γραφής από την τουρκική πολιτική. Δυστυχώς, δεν έχουμε.
Η τουρκική πολιτική γραφή στάζει το αίμα των νεκρών θυμάτων της, χωρίς να αφήνει τις ψυχές τους να ειρηνεύσουν. Και μας προειδοποιεί ο κ. Νταβούτογλου και ο κ. Ερντογάν επί μακρόν ότι θα ξαναγίνουν αφέντες μας. Η φιλία και οι συμβιβασμοί δεν μπορούν να πηγάζουν ούτε να στηριχθούν στις εθνοκαθάρσεις και στις γενοκτονίες, αλλά στον αμοιβαίο σεβασμό και στη δημοκρατία. Στην καταδίκη των τουρκικών εγκλημάτων από την Άγκυρα, για να μπορούμε να πεισθούμε ότι πρέπει ν' αφήσουμε πίσω μας το παρελθόν και να δούμε με αισιοδοξία το μέλλον.
Δυστυχώς, οι γενοκτονίες είναι εκεί, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι εκεί, ο Ερντογάν θεωρείται από τα ξένα ΜΜΕ ως νέος σουλτάνος και ο κατοχικός στρατός είναι εδώ. Εντός της Κύπρου. Ως τμήμα της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που στηρίζεται στις αρχές της παλαιότερης, στις γενοκτονίες και στις θεωρίες και πρακτικές της εξόντωσης. Του ξίφους!
