Η αυθεντική «Παρθένος της
Νυρεμβέργης», γνωστή και ως «Σιδηρά Κυρία» (Eiserne Yungfrau). Ετσι, για
να ξέρετε από πού βγήκε το παρατσούκλι της Θάτσερ και της κληρονόμου
της, Μέρκελ...
Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας
Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας
Ειδικά για τους πιο μικρούς,
χιλιοβασανισμένους λαούς της ηπείρου μας το όραμα της ευρωπαϊκής
ενοποίησης υπήρξε για δεκαετίες ένας φάρος ελπίδας, μια εγγύηση πως οι
ατέλειωτοι πόλεμοι, η φτώχεια και οι ξεριζωμοί του παρελθόντος θα
ξεχνιούνταν για πάντα: εξ ου και η μεγάλη «ουρά» που σχηματίστηκε στο...
γκισέ της διεύρυνσης της Ε.Ε.Να όμως που λίγα χρόνια φαινομενικά «γερμανικής», αλλά στην
πραγματικότητα υπερεθνικής, πλουτοκρατικής ηγεμονίας των τραπεζών, των
βιομηχάνων και των εργολάβων κατόρθωσαν να πνίξουν τα όνειρα ευδαιμονίας
του ευρωπαϊκού κεκτημένου, να μετατρέψουν την ευρωπαϊκή αγκαλιά σε
τρομακτική «Παρθένο της Νυρεμβέργης» (απέξω Παναγία, από μέσα φρικτή
μηχανή βασανιστηρίων - βλ. φωτό) και να διώξουν μακριά τους
απογοητευμένους... μνηστήρες της ένταξης.
Πιο πρόσφατο, τρανό παράδειγμα, η μικρή αλλά περήφανη Ισλανδία. Αφού κατάφερε να γλιτώσει από τα «όρνεα» των αγορών, διαλέγοντας με δημοψήφισμα του λαού της να κλείσει τις «τοξικές» τράπεζές της προκειμένου να αποφύγει τη μετατροπή της σε ακόμη μια αποικία χρέους σαν και τα άλλα κράτη-θύματα της κρίσης, η θρυλική Θούλη των αρχαίων Ελλήνων απέσυρε την Πέμπτη και επισήμως την υποψηφιότητά της για ένταξη στην Ενωση. Το οριστικό «διαζύγιο» με την Ε.Ε. ήταν άλλωστε βασική προεκλογική δέσμευση του συνασπισμού της ευρωσκεπτικιστικής Κεντροδεξιάς που κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές τον Απρίλιο του 2013.
Το ρήγμα στις σχέσεις της Ισλανδίας με την Ε.Ε. δεν προέκυψε από το μηδέν: δημιουργήθηκε λόγω της πίεσης και των συνεχών απειλών που εκτόξευσαν οι Βρυξέλλες προς το Ρέικιαβικ, ώστε το τελευταίο να αποπληρώσει στο ακέραιο τα χρέη του προς τους ξένους (κυρίως Βρετανούς και Ολλανδούς) πολίτες που έχασαν τα χρήματά τους μετά την κατάρρευση των αδηφάγων και υπερφίαλων ισλανδικών τραπεζών το 2008.
Ομως ο ισλανδικός λαός, σε αντίθεση με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς σαν και του λόγου μας, αποφάσισε -με άκρως δημοκρατικό τρόπο- να σώσει τον εαυτό του αντί για τις τράπεζες και τους πιστωτές-επενδυτές. Αντί δηλαδή να «καθαρίσει» για τις τράπεζες με δημόσιο χρήμα, όπως προσπάθησαν να του επιβάλουν εκβιαστικά οι ιθύνοντες της Ενωσης, τις άφησε να καταρρεύσουν. Και, ω του θαύματος, αντί να καταρρεύσει κι αυτός μαζί τους, όπως προφήτευαν οι περισσότεροι «σοφοί» νταβατζήδες και παπαγάλοι των αγορών, εν τέλει διασώθηκε!
Για να ξεπληρωθούν οι χιλιάδες ξένοι πελάτες των τραπεζών, οι οποίοι είχαν συμμετάσχει σε νομιμοφανή τραπεζικά «αεροπλανάκια» που υπόσχονταν εξωφρενικά υψηλές αποδόσεις όπως το πρόγραμμα IceSave, ο κάθε Ισλανδός έπρεπε για τα επόμενα 15 χρόνια να πληρώνει... 100 ευρώ κάθε μήνα! Επρεπε δηλαδή να θυσιαστεί μια ολόκληρη χώρα, να υποθηκευτεί η ευημερία της, για να αποπληρωθούν τα τοξικά στοιχήματα των ντόπιων τραπεζιτών.
Η ντόπια πολιτική ελίτ, υπό την ασφυκτική πίεση του ισλανδικού λαού, αναγκάστηκε να συστρατευτεί μαζί του και να «αδειάσει» τους τραπεζίτες αψηφώντας την ασφυκτική πίεση και τις διεθνείς απειλές. Ο τότε πρωθυπουργός Ολαφ Ράγκναρ Γκρίμσον αρνήθηκε να επικυρώσει τον νόμο που ανάγκαζε τους πολίτες να αναλάβουν τα χρέη των τραπεζιτών, τα οποία ανέρχονταν σε περίπου 60 δισ. ευρώ, και συμφώνησε να αποφασίσει ο λαός την τύχη του με δημοψήφισμα.
Η Βρετανία και η Ολλανδία, πολίτες των οποίων ήταν οι περισσότεροι πελάτες των ισλανδικών τραπεζών, τρομοκρατούσαν καθημερινά τους Ισλανδούς απειλώντας με σκληρά οικονομικά αντίμετρα. Στο παιχνίδι των ωμών εκβιασμών μπήκε τόσο το ΔΝΤ όσο και η Ευρωπαϊκή Ενωση. «Μας έλεγαν πως αν δεν δεχτούμε τους όρους τους θα γίνουμε η Κούβα του Βορρά. Ναι, αλλά αν δεχόμασταν τους όρους τους, θα γινόμασταν η Αϊτή του Βορρά! (...) Το χρέος των τραπεζών δεν είναι δημόσιο χρέος και ούτε θα γίνει ποτέ. Κύριο μέλημα της κυβέρνησής μας είναι η ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους της Ισλανδίας. Γι’ αυτόν, όπως είχε πει παλαιότερα στο Bloomberg, «πολιτική σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη βαδίζουν χέρι χέρι. Περισσότερη πολιτική σταθερότητα σημαίνει περισσότερες επενδύσεις, περισσότερες θέσεις εργασίας, περισσότερο πλούτο. Ετσι θα μπορέσουμε να συντηρήσουμε το κοινωνικό κράτος της χώρας μας» είχε πει αφοπλιστικά τότε ο Γκρίμσον.
Πράγματι τον Μάρτιο του 2010 το 93% των Ισλανδών ψήφισε ενάντια στην αποπληρωμή του χρέους...Το σύνθημα της Ισλανδίας προς τους ξένους δανειστές ήταν ξεκάθαρο: «Πρώτα οι άνθρωποι»! Και το εννοούσαν: σήμερα η ανεργία δεν ξεπερνά το 4%, πάνω από 100.000 ενυπόθηκα στεγαστικά «κόκκινα» δάνεια ρυθμίστηκαν με μια εκτεταμένη «σεισάχθεια», για την οποία το κράτος διέθεσε ουσιαστικά σχεδόν ένα δισ. ευρώ - το 7% του ΑΕΠ της χώρας. Και βέβαια αρκετά διευθυντικά στελέχη των ισλανδικών τραπεζών, όπως της Kaupthing, κατέληξαν στη φυλακή για οικονομική απάτη.
Ετσι είναι η ζωή: κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις. Οι 300.000 Ισλανδοί απόγονοι των Βίκινγκς έχασαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στο μεγάλο ευρωπαϊκό εγχείρημα και να αποθέσουν το μέλλον τους στα... σίγουρα χέρια των κ. Ντράγκι, Γιούνκερ και Σόιμπλε. Από την άλλη βέβαια κέρδισαν το δικαίωμα να ζήσουν με αξιοπρέπεια αυτοί και τα παιδιά τους. Οπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, καθείς εφ’ ω ετάχθη...
Πιο πρόσφατο, τρανό παράδειγμα, η μικρή αλλά περήφανη Ισλανδία. Αφού κατάφερε να γλιτώσει από τα «όρνεα» των αγορών, διαλέγοντας με δημοψήφισμα του λαού της να κλείσει τις «τοξικές» τράπεζές της προκειμένου να αποφύγει τη μετατροπή της σε ακόμη μια αποικία χρέους σαν και τα άλλα κράτη-θύματα της κρίσης, η θρυλική Θούλη των αρχαίων Ελλήνων απέσυρε την Πέμπτη και επισήμως την υποψηφιότητά της για ένταξη στην Ενωση. Το οριστικό «διαζύγιο» με την Ε.Ε. ήταν άλλωστε βασική προεκλογική δέσμευση του συνασπισμού της ευρωσκεπτικιστικής Κεντροδεξιάς που κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές τον Απρίλιο του 2013.
Το ρήγμα στις σχέσεις της Ισλανδίας με την Ε.Ε. δεν προέκυψε από το μηδέν: δημιουργήθηκε λόγω της πίεσης και των συνεχών απειλών που εκτόξευσαν οι Βρυξέλλες προς το Ρέικιαβικ, ώστε το τελευταίο να αποπληρώσει στο ακέραιο τα χρέη του προς τους ξένους (κυρίως Βρετανούς και Ολλανδούς) πολίτες που έχασαν τα χρήματά τους μετά την κατάρρευση των αδηφάγων και υπερφίαλων ισλανδικών τραπεζών το 2008.
Ομως ο ισλανδικός λαός, σε αντίθεση με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς σαν και του λόγου μας, αποφάσισε -με άκρως δημοκρατικό τρόπο- να σώσει τον εαυτό του αντί για τις τράπεζες και τους πιστωτές-επενδυτές. Αντί δηλαδή να «καθαρίσει» για τις τράπεζες με δημόσιο χρήμα, όπως προσπάθησαν να του επιβάλουν εκβιαστικά οι ιθύνοντες της Ενωσης, τις άφησε να καταρρεύσουν. Και, ω του θαύματος, αντί να καταρρεύσει κι αυτός μαζί τους, όπως προφήτευαν οι περισσότεροι «σοφοί» νταβατζήδες και παπαγάλοι των αγορών, εν τέλει διασώθηκε!
Για να ξεπληρωθούν οι χιλιάδες ξένοι πελάτες των τραπεζών, οι οποίοι είχαν συμμετάσχει σε νομιμοφανή τραπεζικά «αεροπλανάκια» που υπόσχονταν εξωφρενικά υψηλές αποδόσεις όπως το πρόγραμμα IceSave, ο κάθε Ισλανδός έπρεπε για τα επόμενα 15 χρόνια να πληρώνει... 100 ευρώ κάθε μήνα! Επρεπε δηλαδή να θυσιαστεί μια ολόκληρη χώρα, να υποθηκευτεί η ευημερία της, για να αποπληρωθούν τα τοξικά στοιχήματα των ντόπιων τραπεζιτών.
Η ντόπια πολιτική ελίτ, υπό την ασφυκτική πίεση του ισλανδικού λαού, αναγκάστηκε να συστρατευτεί μαζί του και να «αδειάσει» τους τραπεζίτες αψηφώντας την ασφυκτική πίεση και τις διεθνείς απειλές. Ο τότε πρωθυπουργός Ολαφ Ράγκναρ Γκρίμσον αρνήθηκε να επικυρώσει τον νόμο που ανάγκαζε τους πολίτες να αναλάβουν τα χρέη των τραπεζιτών, τα οποία ανέρχονταν σε περίπου 60 δισ. ευρώ, και συμφώνησε να αποφασίσει ο λαός την τύχη του με δημοψήφισμα.
Η Βρετανία και η Ολλανδία, πολίτες των οποίων ήταν οι περισσότεροι πελάτες των ισλανδικών τραπεζών, τρομοκρατούσαν καθημερινά τους Ισλανδούς απειλώντας με σκληρά οικονομικά αντίμετρα. Στο παιχνίδι των ωμών εκβιασμών μπήκε τόσο το ΔΝΤ όσο και η Ευρωπαϊκή Ενωση. «Μας έλεγαν πως αν δεν δεχτούμε τους όρους τους θα γίνουμε η Κούβα του Βορρά. Ναι, αλλά αν δεχόμασταν τους όρους τους, θα γινόμασταν η Αϊτή του Βορρά! (...) Το χρέος των τραπεζών δεν είναι δημόσιο χρέος και ούτε θα γίνει ποτέ. Κύριο μέλημα της κυβέρνησής μας είναι η ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους της Ισλανδίας. Γι’ αυτόν, όπως είχε πει παλαιότερα στο Bloomberg, «πολιτική σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη βαδίζουν χέρι χέρι. Περισσότερη πολιτική σταθερότητα σημαίνει περισσότερες επενδύσεις, περισσότερες θέσεις εργασίας, περισσότερο πλούτο. Ετσι θα μπορέσουμε να συντηρήσουμε το κοινωνικό κράτος της χώρας μας» είχε πει αφοπλιστικά τότε ο Γκρίμσον.
Πράγματι τον Μάρτιο του 2010 το 93% των Ισλανδών ψήφισε ενάντια στην αποπληρωμή του χρέους...Το σύνθημα της Ισλανδίας προς τους ξένους δανειστές ήταν ξεκάθαρο: «Πρώτα οι άνθρωποι»! Και το εννοούσαν: σήμερα η ανεργία δεν ξεπερνά το 4%, πάνω από 100.000 ενυπόθηκα στεγαστικά «κόκκινα» δάνεια ρυθμίστηκαν με μια εκτεταμένη «σεισάχθεια», για την οποία το κράτος διέθεσε ουσιαστικά σχεδόν ένα δισ. ευρώ - το 7% του ΑΕΠ της χώρας. Και βέβαια αρκετά διευθυντικά στελέχη των ισλανδικών τραπεζών, όπως της Kaupthing, κατέληξαν στη φυλακή για οικονομική απάτη.
Ετσι είναι η ζωή: κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις. Οι 300.000 Ισλανδοί απόγονοι των Βίκινγκς έχασαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στο μεγάλο ευρωπαϊκό εγχείρημα και να αποθέσουν το μέλλον τους στα... σίγουρα χέρια των κ. Ντράγκι, Γιούνκερ και Σόιμπλε. Από την άλλη βέβαια κέρδισαν το δικαίωμα να ζήσουν με αξιοπρέπεια αυτοί και τα παιδιά τους. Οπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, καθείς εφ’ ω ετάχθη...
