Η συνεχής αδυναμία αντίληψης των όρων

Σπύρος ΛίτσαςΟ στόχος μας δεν πρέπει να είναι απλώς η επιβίωση αλλά η δημιουργία μιας Ελλάδας της προκοπής

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας σχετικά με τη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους Ευρωπαίους εταίρους, διαπιστώνω ότι δεν έχουμε ως κοινωνία επιτύχει να ξεπεράσουμε έναν αδιέξοδο ηθικισμό, προϊόν μιας αδιάκοπης αδυναμίας μας να αντιληφθούμε με ορθολογικούς όρους το διεθνοπολιτικό παίγνιο.Το 2010 ο ηθικισμός αφορούσε το ανυπόστατο επιχείρημα ότι η είσοδος της κοινωνίας στις στενωπούς του Μνημονίου λαμβάνει χώρα ως ένα είδος «θείας τιμωρίας» εξαιτίας του διεφθαρμένου λαού. Οι εγχώριοι εμπνευστές του συγκεκριμένου ιδεολογήματος προφανώς δεν κατανόησαν το βαθύ τραύμα που άφηνε στο συλλογικό θυμικό ο ανυπόστατος ψόγος αλλά και το πόσο μεγάλη βλάβη θα προκαλούσε στο κύρος και το γόητρο του κράτους σε διεθνές επίπεδο. Ο ηθικισμός πέρασε σε ένα νέο επίπεδο μετά το 2011. Πλέον ο εθνικός στόχος της εξόδου από το Μνημόνιο θα επιτυγχανόταν με την ευλαβική αποδοχή των προτάσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ξανά, μέσα από μια ολοκληρωτικά εσφαλμένη αποτίμηση της μεθοδολογίας που όφειλε να ακολουθήσει η χώρα, η όποια μορφή απόκλισης των μνημονιακών οδηγιών, ακόμα και οι ορθολογικές, που γινόταν δεκτές από την τρόικα, εκλαμβανόταν από την ενδοκρατική πραγματικότητα ως απόκλιση της ευρωπαϊκής πορείας μας. Το επιτυχημένο παράδειγμα της Ιρλανδίας, που όχι μόνο αρνήθηκε να αυξήσει τη φορολογία στις επιχειρήσεις αλλά επέτυχε με μια υπερβατική πολιτική να διατηρήσει την οικονομία εκτός ύφεσης και την ανεργία σε χαμηλά επίπεδα, δεν έλαβε της σημασίας που όφειλε από την Αθήνα. Σήμερα έχει αρχίσει και παράγεται στον πυρήνα του συλλογικού συνειδητού μια νέα ηθικολογική άποψη που αυξάνει τη θαλερότητα στον πυρήνα της εθνικής προσπάθειας. Θα ξεπεράσουμε τη δίνη της κρίσης και θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα γιατί οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα μας στηρίξουν.

Η άποψη αυτή θεωρεί θέσφατη τη σωτηρία μας ως αποτέλεσμα των καλών προθέσεων των υπόλοιπων μελών της Ε.Ε. Και ενώ σε καμία των περιπτώσεων δεν αναιρώ το επιχείρημα αυτό στη βάση όχι των καλών προθέσεων αλλά στη διατήρηση της συνοχής της ευρωζώνης, είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό στο εσωτερικό μας ότι ο στόχος μας δεν πρέπει να είναι απλώς η επιβίωση που θα μας προσφερθεί από τις Βρυξέλλες αλλά η δημιουργία μιας Ελλάδας της προκοπής, της προόδου, της τεχνολογικής πρωτοπορίας και της έξυπνης ισχύος.

Οφείλουμε να αλλάξουμε υπόδειγμα και από ένα οικονομικό μοντέλο κατανάλωσης να μεταμορφώσουμε το παραγωγικό μοντέλο μας σε εξαγωγικό και ανταγωνιστικά καινοτόμο. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Διατήρηση αλλά και περαιτέρω ενίσχυση των φορολογικών ατελειών του ελληνικού εφοπλιστικού κόσμου. Είναι αναγκαία η διατήρηση αυτών των παραγόντων που παράγουν πρωτογενή πλούτο και ενισχύουν το κύρος και το γόητρο της χώρας εκτός της απορρύθμισης που παράγει ο εναγκαλισμός με τον κρατισμό οποιασδήποτε υγιούς επιχειρηματικής συνθήκης. Παράλληλα οφείλουμε να δούμε δημιουργικά τους νέους τομείς της τεχνολογίας στο φάσμα της Τρίτης Βιομηχανικής Επανάστασης και στον τομέα παραγωγής ενέργειας μέσα από τη δημιουργική εκμετάλλευση των αστικών αποβλήτων.

Η Ελλάδα της μετα-μεταπολίτευσης δεν θα αναζητά απλώς την επιβίωση αλλά θα πραγματώνει με έργα την αριστοτελική προτροπή περί της αναζήτησης της ευτυχίας και της ευημερίας.
Σπύρος Λίτσας