Ο ελληνικός φθόνος ως εργαλείο καταστροφής!

Γιώργος Στράτος «Μία από τις κατάρες που βαραίνουν τον συλλογικό βίο μας από την αυγή της πολυχιλιετούς Ιστορίας της Ελλάδας είναι η προβολή του εκάστοτε "εγώ" έναντι του "εμείς" και η προδοτική αδιαφορία για το εθνωφελές έναντι του πρόσκαιρου και απατηλού προσωπικού, πολιτικού ή άλλου κέρδους» έγραφε, μεταξύ άλλων, στις 18.2.2015 το κύριο άρθρο της εφημερίδας μας.

Μεγάλη αλήθεια. Διατρέχει την Ιστορία μας διαρκώς, με κάθε ευκαιρία και σε κάθε περίσταση. Επεισόδια βλέπουμε και στα πρόσφατα αλλά και στα τρέχοντα γεγονότα. Αναζητώντας τα αίτια της κατάρας αυτής, θα βρούμε πολλά. Υπάρχει, όμως, ένα που είναι πανταχού παρόν και πάνω στο οποίο πατάνε συνήθως όλα τα υπόλοιπα: ο φθόνος!Δικαίως θα μου αντιτείνετε, «δηλαδή αλλού δεν ζηλεύουν τους καλύτερους, τους πιο επιτυχημένους;». Βεβαίως και το συναίσθημα είναι πανανθρώπινο, αλλά στην πατρίδα μας συμβαίνει κάτι ξεχωριστό με την κλιμάκωσή του. Σ' εμάς ο τρόπος και ο ρυθμός με τον οποίο η ζήλια, ως έκφραση ενόχλησης και δυσαρέσκειας για τις επιτυχίες των άλλων, μετατρέπεται σε φθόνο, αναπόσπαστα συστατικά του οποίου είναι η μοχθηρία και το μίσος γι' αυτούς και τα έργα τους, είναι ανεξέλεγκτοι.

Ως εκ τούτου, καθίστανται ανεξέλεγκτες οι διαστάσεις του και οι καταστροφικές συνέπειες που αυτές αναπόφευκτα επιφέρουν, όπως μαρτυρούν εκατοντάδες περιστατικά της μακραίωνης Ιστορίας μας.Φαίνεται ότι ως παλιό έθνος επιμένουμε να παραμένουμε αρχετυπικά προσηλωμένοι στην κυριολεξία των απαρχών του φθόνου! Κατά τους γλωσσολόγους, η λέξη προέρχεται από πανάρχαιο ινδοευρωπαϊκό τύπο, που σημαίνει σπρώχνω βίαια συνάνθρωπό μου προς τη συμφορά.

Καθώς λοιπόν ο ένας, μη ανεχόμενος τις επιτυχίες του άλλου, επι-χειρεί φθονώντας τον να τον σπρώξει προς τη συμφορά, συχνά τον ακολουθούμε και όλοι οι υπόλοιποι ! Προς Θεού, δεν υποβαθμίζω την αξία των λοιπών αιτίων και αφορμών στην επέλευση των ιστορικών γεγονότων. Ο μέγιστος κοινός... πολλαπλασιαστής καθ' ημάς όμως είναι πάντα ο ίδιος. Από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο μέχρι τον Εθνικό Διχασμό και τον Εμφύλιο. Από τις διώξεις των Αθηναίων κατά του Μιλτιάδη, του Θεμιστοκλή και τον εξοστρακισμό του Αριστείδη του Δίκαιου μέχρι το ανάθεμα κατά του Βενιζέλου.

Μας το μεταφέρει καταπληκτικά ο Ηρόδοτος, κατά τον οποίο ο Αχαιμένης, απευθυνόμενος στον αδελφό του τον Ξέρξη, αποκάλεσε τον Δημάρατο, βασιλιά της Σπάρτης, που είχε καθαιρεθεί από το αξίωμά του και είχε βρει καταφύγιο στην αυλή του Πέρση βασιλέα, φθονερό και προδότη! Υπογραμμίζοντας στη συνέχεια ότι ο φθόνος και το μίσος είναι συνηθισμένα πράγματα στην Ελλάδα, όπου ο ένας φθονεί τον άλλο και όλοι μαζί φθονούν τον καλύτερο!

Συχνά οι περίοδοι μεγάλων κρίσεων μας έδωσαν το έναυσμα για να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, αφήνοντας στην άκρη αυτή την κατάρα που μας βαραίνει. Ζούμε μία από αυτές και οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να πορευθούμε. Η μεγαλοψυχία είναι, κατά τον Αριστοτέλη, η μεγαλύτερη αρετή του ανθρώπου. Αυτή που δίνει αξία και στις άλλες αρετές και πράξεις του. Αν δεν μπορούμε για την ώρα να τη συναντήσουμε στο εξωτερικό, ας την καλλιεργήσουμε τουλάχιστον μεταξύ μας. Την έχουμε ανάγκη περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο.
Γιώργος Κ Στράτος