Η Λιβύη φλέγεται, καθώς δύο αντίπαλες κυβερνήσεις συγκρούονται για την εξουσία και η Αίγυπτος στέλνει τα αεροπλάνα της να την βομβαρδίσουν, δίνοντας νέα διάσταση στα όσα συμβαίνουν εκεί -όπου η «Αραβική Άνοιξη» μοιάζει πλέον μια μακρινή ανάμνηση. Πόλεμος και αίμα είναι οι δύο λέξεις που χαρακτηρίζουν και τη Μέση Ανατολή, καθώς στη Συρία και το Ιράκ μαίνονται οι μάχες με τους «τζιχαντιστές» του Ισλαμικού Κράτους, η αντιπαράθεση Σουνιτών-Σιϊτών, αλλά και οι συγκρούσεις της συριακής αντιπολίτευσης με τον στρατό του Άσαντ. Λίβανος και κατεχόμενη Παλαιστίνη αποτελούν, επίσης, διαρκείς πηγές κινδύνων. Η κατάσταση αυτή δε, όπως είναι φυσικό, γεμίζει καθημερινά τη Μεσόγειο με χιλιάδες απελπισμένους μετανάστες, οι οποίοι αναζητούν καταφύγιο στην Ιταλία ή την Ελλάδα -πολλοί, όμως, βρίσκουν τον θάνατο στα παγωμένα και φουρτουνιασμένα νερά της.
Την ίδια στιγμή, σοβαρές αναταράξεις -έστω και αν δεν έχουν πάρει τη μορφή των ένοπλων συγκρούσεων- γνωρίζουν και πολλές από τις χώρες των Βαλκανίων. Στην ΠΓΔΜ, μαίνεται η αντιπαράθεση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης, με τους μεν να κατηγορούν τους δε για κατασκοπία και εθνική προδοσία. Στο Κόσοβο, κύματα προσφύγων ξεκινούν από την Πρίστινα και άλλες περιοχές για να περάσουν μέσω Σερβίας στην κεντρική Ευρώπη, στην Ελβετία, τη Γερμανία ή άλλες χώρες. Όσο για τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, τα σκάνδαλα διαφθοράς διαδέχονται το ένα το άλλο. Αλλά και η Τουρκία αποτελεί αιτία ανησυχίας για τη Δύση. Οι φιλοδοξίες του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος δεν διστάζει να έρθει σε σύγκρουση με Ευρωπαίους, Αμερικανούς και Ισραηλινούς, καθώς και η πληγή του Κουρδικού, που παραμένει ανοιχτή παρά την εν εξελίξει ειρηνευτική διαδικασία -ειδικά μετά τα όσα συνέβησαν στο μαρτυρικό Κομπάνι και τις ενδείξεις (αν όχι αποδείξεις...) ότι η Άγκυρα προσέφερε χείρα βοηθείας προς τους «τζιχαντιστές». Αφήστε που κάπου εκεί υπάρχει και η Κύπρος (με τα ενεργειακά της αποθέματα...), το πρόβλημα της οποίας μοιάζει ένας άλυτος γρίφος. Υπό αυτό το πρίσμα, μάλλον είχε απόλυτο δίκιο το Bloomberg όταν σημείωνε, σε πρόσφατη ανάλυσή του, ότι στην περίπτωση της Ελλάδας, «η Ευρώπη κινδυνεύει να χάσει πολύ περισσότερα από χρήματα». Μήπως, την ίδια την ασφάλειά της;
Καραβάνια προσφύγων, απειλή «τζιχαντιστών»
Η αύξηση κατά 60% του αριθμού των μεταναστών οι οποίοι έχουν φτάσει στις ιταλικές ακτές από τις αρχές του έτους (χώρια τις εκατοντάδες που έχουν πνιγεί...) έχει άμεση σχέση, αναμφίβολα, με την εικόνα του απόλυτου χάους που επικρατεί στη Λιβύη.
Σε βαθμό, μάλιστα, που η κυβέρνηση της Ρώμης να έχει σημάνει κόκκινο συναγερμό και να ζητά επειγόντως βοήθεια, εγείροντας το ενδεχόμενο η χώρα να γίνει «πύλη εισόδου» στην Ευρώπη τζιχαντιστών αποφασισμένων για όλα -πολύ περισσότερο καθώς κάποιοι από αυτούς φέρονται να έχουν δηλώσει ότι προτίθενται να... παρελάσουν στο Κολοσαίο!
Παράλληλα, καθώς οι ένοπλες ομάδες και οι φύλαρχοι που είχαν συμμαχήσει το 2011 για να ανατρέψουν τον Μουαμάρ Καντάφι -κάτι που τελικά κατάφεραν με τη στρατιωτική βοήθεια Γάλλων, Βρετανών και Αμερικανών- συγκρούονται άγρια για την εξουσία και τον φυσικό πλούτο της Λιβύης, οι ισχυροί γείτονες επιχειρούν να αδράξουν την ευκαιρία. Πρωτίστως δε η Αίγυπτος του πρώην αρχιστράτηγου Αμπντελφατάχ ελ-Σίσι ο οποίος, αφού πρώτα ανέτρεψε τον εκλεγμένο ισλαμιστή πρόεδρο, κυνήγησε ανελέητα και έθεσε εκτός νόμου τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, τώρα επιχειρεί να απλώσει τα φτερά του στη Λιβύη -κυριολεκτικά, όπως έδειξαν και οι πρόσφατοι βομβαρδισμοί, με αφορμή τον αποκεφαλισμό 21 Κοπτών Χριστιανών από το Ισλαμικό Κράτος.
Μάλιστα, ο Σίσι ζητά κάλυψη και από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενώ δηλώνει έτοιμος να ηγηθεί μιας νέας «συμμαχίας των προθύμων», με σκοπό να πετύχει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια:
Αφενός, να περιορίσει τον ζωτικό χώρο «αναπαραγωγής» των Αδελφών Μουσουλμάνων -οι οποίοι επιστρέφουν στην εποχή της παρανομίας και της ένοπλης δράσης, καταφέροντας συχνά-πυκνά εντυπωσιακά χτυπήματα κατά του Καΐρου. Και αφετέρου, να αποδείξει ότι η Αίγυπτος είναι ο πιο ισχυρός και σταθερός σύμμαχος της Δύσης στη Βόρειο Αφρική, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή του Μαγκρέμπ.
Ακόμη και στην Τυνησία, όμως, χώρα από την οποία ξεκίνησε η «Αραβική Άνοιξη», κανείς δεν μπορεί να κάνει λόγο για ηρεμία και σταθερότητα. Κάθε άλλο: Παρά την κυβέρνηση συνεργασίας που συγκροτήθηκε ανάμεσα σε κοσμικούς και εκπροσώπους του μετριοπαθούς πολιτικού Ισλάμ (μετά τις δολοφονίες των πιο ριζοσπαστικών πολιτικών ηγετών της χώρας...), τα «θερμά επεισόδια» με επιθέσεις ακραίων συνεχίζονται, ενώ οι κοινωνικές αντιθέσεις (βασικό συστατικό στοιχείο της εξέγερσης του 2011) παραμένουν μεγάλες και εκρηκτικές.Εάν στο «κάδρο» προσθέσουμε και την αδυσώπητη σύγκρουση Σουνιτών και Σιϊτών στην Υεμένη, στην άλλη ακτή της Ερυθράς Θάλασσας και το νότιο άκρο της Αραβικής Χερσονήσου, τότε τα συμπεράσματα είναι εύκολα...
ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Εστίες φωτιάς στην «πυριτιδαποθήκη»...
Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύονται το τελευταίο διάστημα σε διεθνή ΜΜΕ, κάποια στιγμή την άνοιξη, όταν αρχίσουν να λιώνουν τα χιόνια στα βουνά του βορείου Ιράκ, δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες, με τη βοήθεια Κούρδων πεσμεργκά και βομβαρδιστικών από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία, αλλά και αραβικές χώρες, θα επιχειρήσουν την ανακατάληψη της Μοσούλης από τους ενόπλους του Ισλαμικού Κράτους. Έτσι, μετά και την απελευθέρωση του Κομπάνι, στη Βαγδάτη και τα επιτελεία της Δύσης εκτιμούν ότι θα σταλεί ένα μήνυμα ότι οι «τζιχαντιστές» -που πέρυσι το καλοκαίρι είχαν καταλάβει διά... περιπάτου τη συγκεκριμένη πόλη και τεράστιες περιοχές του Ιράκ και της Συρίας, ανακηρύσσοντας μάλιστα το χαλιφάτο τους- ηττώνται και ο διεθνής συνασπισμός φέρνει χειροπιαστά αποτελέσματα.
Σημαίνει, άραγε, αυτό ότι τελειώνει ο πόλεμος στην περιοχή; Κάθε άλλο! Πρώτον, επειδή οι «τζιχαντιστές» θα συνεχίσουν να είναι παρόντες, χτυπώντας και σφαγιάζοντας κατά βούληση σε πόλεις και χωριά. Δεύτερον, επειδή στη Συρία θα επιστρέψει στο προσκήνιο ο ένοπλος αγώνας για την ανατροπή του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ, που είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα το προηγούμενο διάστημα. Τρίτον, επειδή οι Κούρδοι της χώρας, ενδυναμωμένοι από τις ηρωικές μάχες που έδωσαν, θα διεκδικήσουν -έστω και με τη βία, εάν χρειαστεί- διευρυμένη αυτονομία, αντίστοιχη με των ομοεθνών τους στο βόρειο Ιράκ. Τέταρτον, επειδή μια τέτοια εξέλιξη αφορά άμεσα και την Τουρκία, η οποία διαθέτει τον μεγαλύτερο πληθυσμό Κούρδων και φοβάται ότι το ΡΚΚ θα απαιτήσει περισσότερα ανταλλάγματα τώρα που αισθάνεται ενισχυμένο, μετά τον ρόλο του στις μάχες με τους «τζιχαντιστές». Και τέλος, επειδή στη Μέση Ανατολή υπάρχουν τόσα πολλά μέτωπα ανοιχτά, που εύκολα κινδυνεύει κανείς να... χάσει τον λογαριασμό!
Το Ισραήλ, για παράδειγμα, δεν δείχνει καμία ουσιαστική διάθεση να συμβάλει στο να κλείσει η χαίνουσα πληγή του Παλαιστινιακού -για την ακρίβεια, ενόψει και των πρόωρων εκλογών του Μαρτίου, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου παίζει το χαρτί της αδιαλλαξίας προκειμένου να διασφαλίσει την πρωτιά και την παραμονή του στην πρωθυπουργία. Όσο για τους ίδιους τους Παλαιστίνιους, παρά τις διακηρύξεις και συμφωνίες, η «εθνική ενότητα» παραμένει μια μακρινή υπόθεση. Ο Λίβανος της Χεζμπολάχ, επίσης, είναι μια χώρα-μωσαϊκό, με τεράστιες αντιθέσεις, που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Και φυσικά, ουδείς δικαιούται να παραβλέψει το «μέτωπο» του Ιράν, ειδικά όσο δεν επιτυγχάνεται συμβιβασμός της Τεχεράνης με την «Ομάδα των 6» -μια εξέλιξη, μάλιστα, που πολλοί «παίκτες» στην περιοχή επιχειρούν να σαμποτάρουν πάση θυσία...
Το ενεργειακό παζλ
Μπορεί οι Αμερικανοί να έχουν βάλει πλώρη για να γίνουν ενεργειακά αυτόνομοι, εκμεταλλευόμενοι τα πλούσια σχιστολιθικά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που διαθέτουν, όμως αυτό δεν μειώνει την τεράστια σημασία της Μέσης Ανατολής για τον πλανήτη, καθώς εκεί κρύβονται τα μεγαλύτερα διαπιστωμένα ενεργειακά αποθέματα -η άντληση των οποίων, μάλιστα, είναι εξαιρετικά φτηνή. Ταυτόχρονα, οι νέες ανακαλύψεις «δεξαμενών» αερίου στη λεκάνη της ΝΑ Μεσογείου (έστω κι αν, για την ώρα, δεν μπορεί να υπολογιστεί ούτε το μέγεθός τους ούτε το κατά πόσο είναι συμφέρουσα η εκμετάλλευσή τους), πυροδοτεί νέες φιλοδοξίες και επικίνδυνους ανταγωνισμούς.
ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Διαφθορά, κατασκοπία και ξεπεσμός
Την περασμένη Κυριακή, ο επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας κατέθεσε ηχητικά ντοκουμέντα τα οποία, όπως ισχυρίστηκε, αποδεικνύουν τον πλήρη και αντιδημοκρατικό έλεγχο της κυβέρνησης στη Δικαιοσύνη, καθώς και το δίκτυο παρακολούθησης που έχει στηθεί σε βάρος χιλιάδων πολιτών. Πολλοί, βεβαίως, έσπευσαν να πουν ότι δεν επρόκειτο παρά για μια ενέργεια αντιπερισπασμού από την πλευρά του ηγέτη των Σοσιαλδημοκρατών, μιας και δύο εβδομάδες νωρίτερα, στις 31 Ιανουαρίου, ο Ζόραν Ζάεβ είχε συλληφθεί από την αστυνομία για συνωμοσία με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του Νίκολα Γκρούεφσκι, σε συνεργασία με μυστικές υπηρεσίες ξένων χωρών!
Η υπόθεση αυτή, που είχε προκαλέσει την αντίδραση και την αυστηρή προειδοποίηση της Ουάσινγκτον, έφερε άρον άρον στα Σκόπια τον αρμόδιο για θέματα διεύρυνσης επίτροπο της Ε.Ε., Γιοχάνες Χαν, ο οποίος απαίτησε συμβιβασμό από τους δύο βασικούς πολιτικούς της χώρας, η οποία έχει υποβάλει αίτημα ένταξης στην Ε.Ε. (όπως και στο ΝΑΤΟ). Βεβαίως, ανεξάρτητα από το κατά πόσο το συγκεκριμένο αίτημα γίνει αποδεκτό, η αλήθεια είναι πως οι πονοκέφαλοι των Βρυξελλών με τα Βαλκάνια δεν εξαντλούνται στην ΠΓΔΜ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χαν κατευθύνθηκε αμέσως μετά στην Πρίστινα, σε μια προσπάθεια να ανακόψει τα καραβάνια των Κοσοβάρων προσφύγων προς τις χώρες της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης. Οι Ευρωπαίοι, θορυβημένοι από την κατάσταση που επικρατεί, φαίνεται πως έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν την τακτική του «μαστίγιου και καρότου». Έτσι, από τη μία, ο Χαν έταξε στην κυβέρνηση της νεαρής χώρας βοήθεια 600 εκατ. ευρώ, ενώ από την άλλη αποστέλλεται κατεπειγόντως αστυνομική δύναμη στα σύνορα της Σερβίας με την Ουγγαρία (αποτελούμενη κυρίως από Γερμανούς), που αποτελούν και το βασικό πέρασμα των προσφύγων.
Δυστυχώς για την Ε.Ε., όμως, τα Βαλκάνια μοιάζουν με μια βάρκα γεμάτη... τρύπες. Διότι την ίδια στιγμή που επιχειρείται να αντιμετωπιστούν εγκαίρως τα προβλήματα στην ΠΓΔΜ και το Κόσοβο, στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία τα σκάνδαλα διαφθοράς ξεσπούν το ένα μετά το άλλο -στη δεύτερη, μάλιστα, συνελήφθη αυτή την εβδομάδα ο γαμπρός του πρωθυπουργού, Βίκτορ Πόντα, για διασπάθιση ευρωπαϊκών κονδυλίων. Στη δε Κροατία, η κυβέρνηση προώθησε νόμο για τη διαγραφή χρεών των φτωχότερων, σε μια προσπάθεια να προλάβει κοινωνική έκρηξη.
Όσο για τη Σερβία, που δήθεν σηκώνει τη σημαία της αντίστασης στον (απειλητικό) «αλβανικό εθνικισμό», η κατάντια της έφτασε μέχρι του σημείου να προσλάβει ως έμμισθο σύμβουλο ένα πολιτικό που τη δεκαετία του '90 είχε πρωταγωνιστήσει στους βομβαρδισμούς εναντίον της -τον πρώην πρωθυπουργό της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ...
«Μοναδική» η Ελλάδα
- Το 1949 τελείωσε ο Εμφύλιος με την ήττα του ΔΣΕ -η Ελλάδα «κατακυρώθηκε» στο στρατόπεδο της Δύσης
- Η Ελλάδα έγινε μέλος του ΝΑΤΟ το 1952, μαζί με την Τουρκία και τρία χρόνια πριν από τη Γερμανία
- Το 1981 έγινε το δέκατο μέλος της τότε ΕΟΚ, πριν από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Αυστρία και άλλες χώρες
- Την 1η Ιανουαρίου 2001 η δραχμή αντικαταστάθηκε από το ευρώ
