Aνάμεσα στους
σοσιαλιστές και την ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν που συγκρούονται στον
δεύτερο γύρο της αναπληρωματικής εκλογής την Κυριακή, ο ηγέτης της
Κεντροδεξιάς UMP δεν παίρνει θέση, καθώς καλεί τους ψηφοφόρους του να
ψηφίσουν κατά συνείδηση!Δίχως αμφιβολία ο Σαρκοζί και η ολέθρια σχέση του με την ακροδεξιά τον αναδεικνύουν ως μοιραίο πολιτικό για το μέλλον της Δημοκρατίας στη Γαλλία.
Στην προεκλογική εκστρατεία του 2007 ο Σαρκοζί υιοθέτησε το μεγαλύτερο μέρος της κατασταλτικής-αυταρχικής ρητορικής του τότε ηγέτη του Εθνικού Μετώπου Ζαν Μαρί Λεπέν και διεμβόλισε την εκλογική του βάση. Μια επιτυχία τακτικού χαρακτήρα με πανάκριβο τίμημα στρατηγικών διαστάσεων: Το 2007 ο Σαρκοζί νομιμοποίησε την ατζέντα και τη ρητορική της ακροδεξιάς, καθώς διεμήνυσε ότι είμαι εξίσου σκληρός αλλά πιο αποτελεσματικός ως κόμμα εξουσίας από τον Λεπέν.
Σήμερα συνεχίζει στον κατήφορο του σβησίματος κάθε διαχωριστικής γραμμής δεξιάς - ακροδεξιάς, καθώς το μήνυμα προς την εκλογική του βάση δεν είναι άλλο, παρά η πλήρης απενοχοποίηση του Εθνικού Μετώπου. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο ηγέτης της Κεντροδεξιάς λέει ότι είναι εξίσου πολιτικά ορθό να ψηφίζεις σοσιαλιστές και Εθνικό Μέτωπο.
Το ολίσθημα του Σαρκοζί είναι βαρύτατο, καθώς πλήττει μετωπικά τη δημοκρατική πανστρατιά, την εθνική ενότητα και αλληλεγγύη που είχε διαμορφωθεί στη Γαλλία μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις των τζιχαντιστών.
Το 2007 νομιμοποίησε την ξενοφοβική, ρατσιστική και ακραία κατασταλτική ρητορική του Λεπέν. Οκτώ χρόνια αργότερα νομιμοποιεί την αντιευρωπαϊκή ρητορική της Λεπέν, αποδραματοποιεί τη δέσμευσή της για δημοψήφισμα με ερώτημα την έξοδο ή την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο Σαρκοζί δεν είναι μόνο καταστροφικός για τη Γαλλία και την Ευρώπη, είναι και αυτοκαταστροφικός: Οταν νομιμοποιείς την ατζέντα της Λεπέν, συμπεριλαμβανομένης και της απόρριψης στην Ευρώπη, και την ίδια στιγμή δεσμεύεσαι σε ακόμη μεγαλύτερη από τους Ολάντ-Βαλς ευθυγράμμιση με τη Μέρκελ, στην ουσία λειτουργείς υπέρ της διόγκωσης της εκλογικής βάσης της ακροδεξιάς.
Η Γαλλία απηλλάγη από το βαρύ παρελθόν της συνεργασίας της κυβέρνησης του Βισί με τον Χίτλερ, με τον Ντε Γκολ να διατηρεί και μεταπολεμικά τη διαχωριστική γραμμή δεξιάς - ακροδεξιάς και να την ενισχύει μετά τη σύγκρουσή του με τους εξτρεμιστές της Γαλλικής Αλγερίας. Τη γραμμή αυτή συνέχισε και ενίσχυσε και ο Σιράκ και έτσι ο Σαρκοζί παρουσιάζεται και ως αρνητής της παράδοσης της ίδιας του της παράταξης.
kapopoulos@pegasus.gr
