Θάνος Δημάδης Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίου του Θάνου Δημάδη με τίτλο
"ΣΤΟΝ ΔΑΙΔΑΛΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ: Εμπειρίες, ερμηνείες, γεγονότα από τα
κέντρα λήψης αποφάσεων" (Εκδόσεις Οκτώ) στο οποίο ο δημοσιογράφος
καταγράφει το παρασκήνιο όλων όσων ζήσαμε τα τελευταία τέσσερα και πλέον
χρόνια στα Μνημόνια, από την σκοπιά του Έλληνα ανταποκριτή στο ΔΝΤ στην
Ουάσινγκτον και τα Ευρωπαϊκά όργανα στις Βρυξέλλες.
Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, το οποίο παραχώρησε προς δημοσίευση στο
TVXS.gr, ο Θάνος Δημάδης δίνει ένα στίγμα για την εικόνα των ελληνικών
κυβερνητικών αποστολών που συνάντησε ως ανταποκριτής του ΔΝΤ τα κρίσιμα
χρόνια των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά.«Tους κυβερνητικούς αξιωματούχους της χώρας μας είθισται να
καταδιώκουν συμπεριφορές πολιτικού επαρχιωτισμού. Αυτές γίνονται
εμφανείς στις περιπτώσεις στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης που παίζουν
εκτός του δικού τους γηπέδου, μετέχοντας σε αποστολές στο εξωτερικό. Ως
ανταποκριτής βλέπω ιδίοις όμμασι κυβερνητικά στελέχη και υπουργούς, οι
οποίοι μετέχουν σε κάποια διεθνή συνδιάσκεψη του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον,
συμβούλιο υπουργών ή σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, να ασχολούνται
περισσότερο με το πώς θα πλασάρουν καλύτερα την εικόνα τους στο
εσωτερικό της χώρας από το πώς θα εκπροσωπήσουν καλύτερα στο εξωτερικό
την ίδια τη χώρα.
Τις περισσότερες φορές πρώτιστο μέλημά τους είναι τι θα γράψουν οι στήλες των παραπολιτικών εφημερίδων ή πώς θα παίξουν τα πλάνα της επίσκεψής τους εκεί στα βραδινά δελτία ειδήσεων των οκτώ στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η ελληνική αποστολή με επικεφαλής τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που τον Σεπτέμβριο του 2011 πραγματοποιεί στα κεντρικά γραφεία του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον την πρώτη του επίσκεψη με την ιδιότητα του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Παπανδρέου. Είναι η συγκυρία κατά την οποία τα φώτα της δημοσιότητας διεθνών μέσων ενημέρωσης είναι στραμμένα πάνω στην Ελλάδα. Δεκάδες ξένοι δημοσιογράφοι περιμένουν να ενημερωθούν και να ακούσουν όσα η ελληνική πλευρά έχει να τους πει. Ωστόσο, προς μεγάλη έκπληξή τους, μαθαίνουν ότι ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει συνέντευξη Τύπου για ξένους δημοσιογράφους, όπως είθισται. Είναι απόφαση του Βενιζέλου να ενημερώσει μετά τη συνάντησή του με την Κριστίν Λαγκάρντ μόνο τους Έλληνες δημοσιογράφους, αποκλείοντας έτσι από την ενημέρωση πολλούς ξένους συναδέλφους οι οποίοι μάταια ανέμεναν τον νέο υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας να τους δώσει την ευκαιρία να του θέσουν τα ερωτήματά τους.
Ο ανταποκριτής γαλλικού μέσου ενημέρωσης στην Ουάσιγκτον, με τον οποίον καθόμα- στε σε διπλανά καθίσματα στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα του ΔΝΤ για τους δημοσιογράφους, με κάνει να νιώσω ιδιαίτε- ρα άβολα όταν με ρωτά εκνευρισμένος: «Πώς είναι δυνατόν ο υπουργός Οικονομικών της χώρας σας να αγνοεί τόσο επιδεικτικά τα ξένα μέσα; Εμείς από ποιον θα πρέπει να ενημερωθούμε για τις επαφές που είχε εδώ, αν όχι απ’ τον ίδιο;». Απάντηση όμως δεν έχω να του δώσω. Τελικά οι λιγοστοί Έλληνες δημοσιογράφοι που μας καλούν να είμαστε έξω από το γραφείο του εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη βλέπουμε τον Βενιζέλο να φτάνει μετά της συνοδείας των συνεργατών του. Της ενημέρωσης που περιμένουμε να μας γίνει προηγείται μια σύντομη στάση της ελληνικής αποστολής από τον μπουφέ με τα εδέσματα που έχει στηθεί στο χώρο.
Από τις εικόνες των στελεχών των ελληνικών αποστολών που συγκρατώ ξεχωρίζω αυτήν του τότε γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών Γιώργου Ζανιά. Τον βλέπω στην ετήσια συνδιάσκεψη ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας με αξύριστο λουκ να κρατά ένα κομπολόι στο χέρι. Παρουσιαστικό που από την πρώτη στιγμή στοιχηματίζω ότι σίγουρα δεν τον βοηθά να κερδίσει πόντους στις συζητήσεις με τους ομοτράπεζούς του.
Συχνό φαινόμενο είναι επίσης «πράσινοι» και «γαλάζιοι» βουλευτές ή υπουργοί, που επισκέπτονται για υπηρεσιακούς ή προσωπικούς λόγους την Ουάσιγκτον, επιστρέφοντας στην Αθήνα να βγάζουν μεγαλοπρεπέστατα δελτία Τύπου για δήθεν συναντήσεις τους «με ανώτατους αξιωματούχους του ΔΝΤ στους οποίους εξέφρασαν την αντίθεσή τους με τα μέτρα λι- τότητας που επιβάλλονται στον ελληνικό λαό». Στην πραγμα- τικότητα όμως οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν περάσει ούτε καν έξω από την κεντρική πύλη εισόδου στο Ταμείο. Επικαλούνται, παρ’ όλα αυτά, ανύπαρκτες συναντήσεις γενικώς κι αορίστως με στελέχη του οργανισμού, απλώς για να κάνουν εντύπωση στους ψηφοφόρους της περιφέρειάς τους, στις παραπολιτικές στήλες εφημερίδων ή μπλογκ...».
Τις περισσότερες φορές πρώτιστο μέλημά τους είναι τι θα γράψουν οι στήλες των παραπολιτικών εφημερίδων ή πώς θα παίξουν τα πλάνα της επίσκεψής τους εκεί στα βραδινά δελτία ειδήσεων των οκτώ στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η ελληνική αποστολή με επικεφαλής τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που τον Σεπτέμβριο του 2011 πραγματοποιεί στα κεντρικά γραφεία του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον την πρώτη του επίσκεψη με την ιδιότητα του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Παπανδρέου. Είναι η συγκυρία κατά την οποία τα φώτα της δημοσιότητας διεθνών μέσων ενημέρωσης είναι στραμμένα πάνω στην Ελλάδα. Δεκάδες ξένοι δημοσιογράφοι περιμένουν να ενημερωθούν και να ακούσουν όσα η ελληνική πλευρά έχει να τους πει. Ωστόσο, προς μεγάλη έκπληξή τους, μαθαίνουν ότι ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει συνέντευξη Τύπου για ξένους δημοσιογράφους, όπως είθισται. Είναι απόφαση του Βενιζέλου να ενημερώσει μετά τη συνάντησή του με την Κριστίν Λαγκάρντ μόνο τους Έλληνες δημοσιογράφους, αποκλείοντας έτσι από την ενημέρωση πολλούς ξένους συναδέλφους οι οποίοι μάταια ανέμεναν τον νέο υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας να τους δώσει την ευκαιρία να του θέσουν τα ερωτήματά τους.
Ο ανταποκριτής γαλλικού μέσου ενημέρωσης στην Ουάσιγκτον, με τον οποίον καθόμα- στε σε διπλανά καθίσματα στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα του ΔΝΤ για τους δημοσιογράφους, με κάνει να νιώσω ιδιαίτε- ρα άβολα όταν με ρωτά εκνευρισμένος: «Πώς είναι δυνατόν ο υπουργός Οικονομικών της χώρας σας να αγνοεί τόσο επιδεικτικά τα ξένα μέσα; Εμείς από ποιον θα πρέπει να ενημερωθούμε για τις επαφές που είχε εδώ, αν όχι απ’ τον ίδιο;». Απάντηση όμως δεν έχω να του δώσω. Τελικά οι λιγοστοί Έλληνες δημοσιογράφοι που μας καλούν να είμαστε έξω από το γραφείο του εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη βλέπουμε τον Βενιζέλο να φτάνει μετά της συνοδείας των συνεργατών του. Της ενημέρωσης που περιμένουμε να μας γίνει προηγείται μια σύντομη στάση της ελληνικής αποστολής από τον μπουφέ με τα εδέσματα που έχει στηθεί στο χώρο.
Από τις εικόνες των στελεχών των ελληνικών αποστολών που συγκρατώ ξεχωρίζω αυτήν του τότε γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών Γιώργου Ζανιά. Τον βλέπω στην ετήσια συνδιάσκεψη ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας με αξύριστο λουκ να κρατά ένα κομπολόι στο χέρι. Παρουσιαστικό που από την πρώτη στιγμή στοιχηματίζω ότι σίγουρα δεν τον βοηθά να κερδίσει πόντους στις συζητήσεις με τους ομοτράπεζούς του.
Συχνό φαινόμενο είναι επίσης «πράσινοι» και «γαλάζιοι» βουλευτές ή υπουργοί, που επισκέπτονται για υπηρεσιακούς ή προσωπικούς λόγους την Ουάσιγκτον, επιστρέφοντας στην Αθήνα να βγάζουν μεγαλοπρεπέστατα δελτία Τύπου για δήθεν συναντήσεις τους «με ανώτατους αξιωματούχους του ΔΝΤ στους οποίους εξέφρασαν την αντίθεσή τους με τα μέτρα λι- τότητας που επιβάλλονται στον ελληνικό λαό». Στην πραγμα- τικότητα όμως οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν περάσει ούτε καν έξω από την κεντρική πύλη εισόδου στο Ταμείο. Επικαλούνται, παρ’ όλα αυτά, ανύπαρκτες συναντήσεις γενικώς κι αορίστως με στελέχη του οργανισμού, απλώς για να κάνουν εντύπωση στους ψηφοφόρους της περιφέρειάς τους, στις παραπολιτικές στήλες εφημερίδων ή μπλογκ...».
