Πιο συγκεκριμένα, αν και σε ποιο βαθμό η Μαδρίτη θα ενεργοποιηθεί στο πλευρό του Παρισιού και της Ρώμης στην πίεση προς το Βερολίνο για χαλάρωση της λιτότητας.
Ο Ραχόι από την άνοδό του στην εξουσία τον Νοέμβριο του 2011 μέχρι και το φθινόπωρο του 2012 συγκρούστηκε σκληρά με τη Μέρκελ σε δύο μέτωπα:
• Πρώτον μαζί με τον τότε πρωθυπουργό της Ιταλίας Μόντι απείλησαν με βέτο στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου του 2012 και πέτυχαν την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον προσωρινό μηχανισμό EFSF, μία υποχώρηση που το Βερολίνο ακύρωσε τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς.
• Δεύτερον αντιστάθηκε σκληρά στη συνεχή πίεση της Γερμανίας να προσφύγει στον μηχανισμό υπογράφοντας μνημόνιο. Το κόστος ήταν υψηλότατο, καθώς η Μαδρίτη προχώρησε σε εθνικό σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής εξίσου, αν όχι πιο επαχθές από το μνημόνιο που θα υπέγραφε με αντάλλαγμα τη διατήρηση της δυνατότητας διόρθωσης πολιτικής σε εθνικό επίπεδο. Επιπλέον διασφάλισε μία πιστωτική γραμμή απευθείας στήριξης του τραπεζικού συστήματος της χώρας.
Με βάση τα παραπάνω, το μόνο πεδίο που ο Ραχόι μπορεί να αντεπιτεθεί με την προσδοκία αν όχι ανάκαμψης, τουλάχιστον περιορισμού ζημιών, είναι το πεδίο των ευρωπαϊκών συσχετισμών. Ομως παραδοσιακά η Ισπανία, και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι η Ιταλία, θεωρούσε ότι η διμερής διαπραγμάτευση με το Βερολίνο είναι πιο συμφέρουσα από ό,τι η συστοίχηση με τη Γαλλία και την Ιταλία.
Ισχύει αυτή η παραδοχή και σήμερα; Ενα είναι βέβαιο, ότι το Podemos είναι ένα πολιτικό μόρφωμα χωρίς την κληρονομιά της κομμουνιστικής ή ακόμη και της σοσιαλιστικής Αριστεράς και έτσι εκ των πραγμάτων έχει μεγαλύτερη διεισδυτικότητα στον χώρο της Δεξιάς από ό,τι ένα σχήμα με παραδοσιακές καταβολές και αναφορές.
Αν το Podemos δεν έχει παρά να περιμένει την ήττα της κυβέρνησης (αυτό, άλλωστε, είναι το μήνυμα του συνθήματος Τικ - Τακ που φώναζαν οι διαδηλωτές της Puerta del Sol), ο Ραχόι πρέπει να κινηθεί αν δεν θέλει να παρακολουθήσει ως θεατής τις εξελίξεις.
kapopoulos@pegasus.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
