Ενα στρατηγικό βάθος που δεν θα παραγνωρίζει στοιχεία όπως το οικονομικό σύστημα, τα όσα αυτό παράγει και την ιστορία μια Ιστορία γραμμένη με το κόκκινο της θυσίας που δεν την χαρίζουμε σε κανέναν ούτε θα την ξεχάσουμε στο όνομα καμιάς λογικής.Όπως και την πορεία μας , πορεία
βασανιστική μέσα απο λάθη συγκρούσεις, πάθη και αναταράξεις. Για κάποιους η πορεία ζωής δεν υπήρξε ως ήρεμο ποτάμι, για κάποιους ήταν μια συνεχή καταιγίδα με διάλλειμα τις βουρκωμένος μέρες .
Δεν ερχόμαστε κατα συνέπεια από καμιά παρθενογενηση ερχόμαστε από πολύ μακριά, έχουμε ρίζες πολύ βαθιές σε αυτά τα χώματα και θα πάμε μακριά ο Ήλιος να Βγάνει κέρατα, μπολιασμένοι και αναβαπτισμένοι στην λαϊκή βούληση και θέληση. Ζώντας στην κοινωνία και την κοινωνία και όχι σε γυάλινα κλουβιά. Παραδεχόμενοι τα λάθη μας, αποδεχόμενοι τα όσα καχεκτικά σέρνουμε , με την λύτρωση της αυτοκριτικής. Τούτος ο συρφετός ως τον περιγράφει η κοντή βολική μνήμη κουβαλεί τις ψυχές νεκρών Ελλήνων , αδικαίωτους αγώνες, αίμα χυμένο, ζωές ανθρώπων σε άγραφο χαρτί. Πάνω σε αυτές τις παρακαταθήκες κάθεται ο οποίος με ευκολία σήμερα ανατρέχει στα τεκταινόμενα
Με κούρασαν οι ρηχόκαρδοι που δεν αντέχουν να το ψελλίσουν.Μπούχτισα από τους λειτουργικούς διανοουμένους, από τους Έλληνες της νεωτερικότητας που πασχίζουν να με λοιδωρήσουν και να με ταπεινώσουν γιατί εγώ ο χωριάτης δε εννοώ να καταλάβω τα γραφόμενα τους. Πως να καταλάβω άλλωστε κάτι που δεν είναι γραμμένο με αίμα της ψυχής ; δεν αναρωτήθηκαν ποτέ; Άραγε πότε βιάστηκαν οι ψυχές αυτών των νέων; Πότε μάζεψαν τα κουρέλια της υπερηφάνειας τους για να προχωρήσουν ; Πότε και πού είδαν την εκμετάλλευση, το άδικο πως το πάλεψαν; Πως τολμούν οι άκαπνοι της ζωής να εμφανίζονται ως ηγέτες ; Ποιά η σχέση τους με το λαό πότε και πως στήριξαν την λαική ψυχή και τους λαϊκούς αγώνες ; Πως και πότε αντέδρασαν στον ψυχικό εκβιασμό ολάκερου Έθνους; Πώς και Πότε και πως αντιτάχθηκαν στους αίτιους και τους πρωταίτιους; Μήπως η εκκωφαντική σιωπή τους και η απουσία τους είναι το σύνδρομο της κατωτερότητας τους ;
Νοιώθω εξόριστος στον τόπο μου, αυτόν τον πολιτισμό που παρήχθη ανα τους αιώνες τον μετέτρεψαν σε προγονολατρεία, σε προγονολαγνεία , σε προγονοπληξία , τον έκοψαν στα μέτρα τους και μου τον προσφέρουν ξανά μα είναι ανούσιος και άνευρος, αποστεωμένος. Νοιώθω εξόριστος στον τόπο μου, γιατί πολλοί απο δαύτους που φέρουν την ευθύνη της ενασχόλησης με τα κοινά υποτάσσουν το εθνικό στο ιδεολογικό και το ιδεολογικό το μετατρέπουν σε προέκταση του εγώ τους. Νοιώθω εξόριστος στον τόπο μου καθώς η ομογενοποιημένη σκέψη κυριαρχεί, μια σκέψη που αναγάγει την υποδούλωση και τον εξανδραποδισμό σε κύρια στάση ζωής , και παράλληλα να με κατηγορούν γιατί αντιδρώ σε αυτό ορίζοντας με ως γραφικό και περιθωριακό.Νοιώθω εξόριστος στον τόπο μου γιατί μου ζητούν στο όνομα της σοφρωσύνης να αποδεχθώ την όποια εξουσία που δεν πηγάζει απο το λαό, που δεν εχει καμιά νομιμοποίηση απο πουθενά. Νοιώθω εξόριστος στον τόπο μου γιατί η ιστορική μνήμη που παράγει την αίσθηση του μέλλοντος σε έναν πολιτισμό έχει ευνουχιστεί.
Παίζουν με τα ποσοστά ποιοί και πόσοι ψήφιζαν τούτη την κυβέρνηση και δεν βλέπουν πως ολάκερη η κοινωνία έχει ακουμπήσει πάνω τους γενιών οράματα. Τους χαρακτηρίζουν αποτυχημένους πριν δοκιμαστούν, πριν αποτύχουν Γιατί; Τους ενοχλεί τόσο η πιθανότητα να παραχθεί αξιοπρέπεια; Τους
ενοχλεί να κυριαρχήσει το φιλότιμο; τούτη η αξία του Ελληνισμού που παρήγαγε θαύματα ανα τους Αιώνες .Πάνω σε αυτή ο λαός μας, ο τόσο συκοφαντημένος και τόσο προδομένος , είναι ο πρώτος που σε ταξική και πατριωτική βάση στράφηκε εναντίον εκείνων που βλέπουν την Ευρώπη ωσάν τσιφλίκι της «αηδίας του βίου» τους , γιατί απλά το περωμένο του και η ισορικήτου αποστολή αυτό ορίζει και επιβάλλει
*. (Είναι λίγα από τα λόγια που έλεγε η Νάντια Βαλαβάνη, τον περασμένο Νοέμβριο αποχαιρετώντας τον σύντροφο της ζωής της, τον άντρα της Δήμο Τσακνιά.)
