.Η Λαμπρότητα των Κοινωνών της Υποταγής και του Εθελοδουλισμού του Χτές, Μιζέρια του Σήμερα.

Η φωτεινή ψυχραιμία , δυό μάτια που κεραυνοβολούν, ένα βλέμμα που  δεν λυγίζει, μια ματιά που δεν θολώνει ,ένα κορμί που δεν κάμπτεται. Απο την άλλη η  μιζέρια στο πρόσωπο  στο πρόσωπο του Ολλανδού και όσων εκπροσωπεί εντός και εκτός Ευρώπης. Η σύγκριση που παράγει η γλώσσα του σώματος ανελέητη. Ανελέητη και για τα ηττημένα Μυαλά ,τους χρήσιμους ηλίθιους δηλαδή  του Ξένου παράγοντα και των υποτακτικών του, αυτούς που ακόμα και σήμερα πνιγμένοι στην μικρότητα τους εξακολουθούν να κραυγάζουν Βάστα Ρόμελ. Μαυραγορίτες  και προνομιούχοι συνάμα, μοχθούν να παράγουν τα αναγκαία πολιτικά καύσιμα για τις πολιτικές  εκείνες τις  υποτακτικές και δουλικές ηγεσίες που τους εκπροσωπούν. Μικρή σημασία έχει το ότι αυτό  σημαίνει παράλληλα  ολοένα και μεγαλύτερη φτωχοποίηση για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, παράπλευρη απώλεια δύνται να θεωρηθεί μπροστά στη ιερόττητα του σκοπού του εθνικού σκοπού, αυτού της συγκεντρωσης την ολοένα και μεγαλύτερης δύναμης και πλούτου στα χέρια ολίγων για το Εθνικό καλό .
Η Σημειολογεία  κατα συνέπεια δεδομένη , το δεξιό παρακράτος η ακροδεξιά και η σκληροπυρηνική δεξιά άλλωστε διαχρονικά  (βαρυνόμενοι  με την εκτροπή της λαϊκής θέλησης και την αλλοίωση της λαικής εντολής πολλάκις)  πάντα ταυτίζονταν με τον δωσιλογισμό . Τούτων δοθέντων προκύπτει πως δεν πρέπει να παράγει καμιά  έκπληξη  η εμφάνιση των σημερινών επιγόνων τους επι Ελληνικού εδάφους .


Οι οβιδιακές τους μεταμορφώσεις τους ιστορικά  μπορεί να αποτέλεσαν ικανή συνθήκη για την πολιτική τους επιβίωση , λειτουργήσαν δε ως αναγκαίος όρος στην δυναμική τους στον χώρο και τον χρόνο, μετεβλήθησαν όμως αργά και σταθερά σε βρόγχο, βρόγχο που σφίγγει ολοένα και περισσότερο το λαιμό τους

Η πορεία τους έφτασε στο τέλος, της, πλέον το περιτύλιγμα τους δεν προσφέρει καμιά έλξη, τα όρια της γραφικότητας προβάλλουν στον ορίζοντα τους.Θα περίμενε κανείς ως κοινωνοί του Ελληνικού Πολιτισμού όπως επαίρονται να γνωρίζουν  την βασική διδαχή μέσα απο το έργο του Θουκυδίδη, το σχήμα Αλαζονείας, Ύβρις Νέμεσις. Μια διδαχή που ορίζει  πως όταν η Αλαζονεία ανάγεται σε Υβρι η Νέμεσις έπεται ως Νομοτελειακή εξέλιξη ,Άτεγκτη, Ανελέητη. Μια Νέμεση που πάντα  έρχεται απο τα βάθη της Ιστορίας και που προκαλεί πανικό.Δεν μας εκπλήσσει το βολικό της σκέψης τους γιατί δεν είναι πρώτη φορά που το συναντούμε.

Έτσι την ώρα που Ξαναγινόμαστε Ωραίοι Έλληνες που πασχίζουμε να σηκώσουμε της Δικαιοσύνης τον Ήλιο  πάνω απο την Ελλάδα και τον Κόσμο. τούτοι επιλέγουν την Μιζέρια, το  απαύγασμα της μικροψυχία τους. Γιατί Μικροψυχία είναι να προσπαθείς να μειώσεις την εθνική αναλαμπή εκθειάζοντας την Υποταγή και την δουλική συμπεριφορά στο όνομα της ευγενικής της καταγωγής,.Μιζέρια είναι να αναζητείς ψεγάδια την ώρα που βλέπεις την ελπίδα να  ζωγραφίζεται στα πρόσωπα ανθρώπων που οι ζωές τους υπήρξαν άγραφο χαρτί για δεκαετίες.Μιζέρια είναι υποτάσσεις το εθνικό στο ιδεολογικό., το προσωπικό στο συνολικό.Μιζέρια είναι να είσαι αλά κάρτ υπερασπιστής των ανθρωπίνων αξιών.στον χώρο και τον χρόνο Μιζέρια και μόνο Μιζέρια.