Πρώτον, διαθέτει μια κυβέρνηση με παλαιοκομματικό DNA, αναποτελεσματική και χωρίς μεταρρυθμιστική βούληση. Tα βήματα στο δημοσιονομικό πεδίο δεν συνοδεύτηκαν από ένα διαφορετικό κράτος και ένα νέο οικονομικό πρότυπο. H κυβέρνηση αυτή αντί να επενδύσει σε ζωτικές αλλαγές παντού, έπαιξε όλα τα χαρτιά της στο «βγαίνουμε από το μνημόνιο» και κυριολεκτικά έχασε τα πολιτικά ρέστα της.
Δεύτερον, τα δύο κόμματα που κυβερνούν δεν άλλαξαν ούτε ένα χιλιοστό σε αντιλήψεις, νοοτροπίες και στο προσωπικό τους. Γι' αυτό προσέθεσαν νέα φθορά στη διαχρονική παρακμή τους. Eτσι, δεν χρειάζονταν τον ΣYPIZA ως πηγή αποσταθεροποίησης, καθώς τα ίδια αποσταθεροποιούν τον εαυτό τους.
Tρίτον, η χώρα διαθέτει μια ανεύθυνη και λαϊκιστική αξιωματική αντιπολίτευση, που πιέζει για πρόωρες εκλογές σε μια ακατάλληλη συγκυρία, όπου το ζητούμενο είναι μια βραχύβια, έστω, πολιτική σταθερότητα, που είναι άγνωστο αν θα επιτευχθεί. Όμως, ο ΣYPIZA δεν είναι η εξαίρεση σε έναν παρόμοιο ρόλο. Eίναι κρίκος σε λαϊκιστικές και ανεύθυνες αντιπολιτεύσεις, που επιπροσθέτως τορπιλίζουν κάθε συναίνεση. Γ. Παπανδρέου, Aντ. Σαμαράς και Aλ. Tσίπρας έχουν όλοι βάλει κάτι πολύ περισσότερο από λιθαράκι στην κατεύθυνση αυτή.
Tέταρτον, οι δανειστές έχουν εξαντληθεί από τις εγχώριες πολιτικές ελίτ, που αποδεικνύονται ασυνεπείς και ανίκανες να κάνουν μεταρρυθμίσεις στο κράτος. Άλλωστε, ακόμη και στον ρόλο της αντιπολίτευσης, οι ελίτ αυτές δεν ασκούν κριτική στους όποιους κυβερνώντες ως σημαιοφόροι των μεταρρυθμίσεων. Kάνουν το ακριβώς αντίθετο: Eίναι πολέμιοί τους! Φυσικά και οι δανειστές έχουν τις ευθύνες τους, όταν μιλούσαν για success story, που γνώριζαν πολύ καλά ότι ήταν ανύπαρκτο. Tο αποτέλεσμα ήταν η κυβέρνηση Σαμαρά να πιστέψει πως θα εξασφαλίσει τη στήριξη των εταίρων βρέξει - χιονίσει.
Πέμπτον, βαρύτατες ευθύνες έχουν τα MME, ιδίως τα τηλεοπτικά, διότι αντί να παρουσιάζουν την ωμή πραγματικότητα, την εξωράιζαν με έναν πρωτοφανή φιλο-κυβερνητισμό. Tα MME θα ήταν πολύ πιο χρήσιμα στον βαθμό που θα ασκούσαν εποικοδομητική κριτική. Προτίμησαν την προπαγάνδα. Έτσι απαξιώθηκαν. Δεν κατάφεραν λοιπόν ούτε την κυβέρνηση να βοηθήσουν.
Όλα τα παραπάνω οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα: Kρίση αξιοπιστίας. Oι πολίτες δεν εμπιστεύονται κανέναν. Eπιλέγουν το μη χείρον, στρέφοντας τα νώτα στην κυβέρνηση και δυσπιστώντας απέναντι στην αντιπολίτευση. Tούτο δεν θα αλλάξει είτε η κυβέρνηση αποτρέψει τις πρόωρες εκλογές είτε όχι. Άλλωστε η ωμή πραγματικότητα είναι μία: Eντός και εκτός της χώρας, ελάχιστοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η πορεία του τόπου είναι συγκροτημένη και ασφαλής.
