Οι νίκες που δεν έρχονται

«Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε», λέει ένα σοφό ελληνικό ρητό. Το οποίο ταιριάζει γάντι στην κυβέρνηση Σαμαρά και στις βεβιασμένες κινήσεις της προκειμένου να ανακοινώσει νίκη με το στανιό στα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Περίπτωση πρώτη και... διαρκής. Η κυβέρνηση από τον περασμένο Σεπτέμβριο προσπαθεί να εκμεταλλευθεί την ημερομηνία λήξεως του ευρωπαϊκού προγράμματος στο τέλος του χρόνου για να πανηγυρίσει προκαταβολικά την «έξοδο από το Μνημόνιο» και την «επιστροφή στην ανάπτυξη».Χρειάστηκε να έρθει η «κατραπακιά» από τις αγορές, με τον πρώτο μικρό κλυδωνισμό στο διεθνές περιβάλλον, για να διαπιστωθεί ότι η απελευθερωτική «έξοδος» της χώρας από το Μνημόνιο ούτε προδιαγεγραμμένη ήταν, ούτε συμφωνημένη ήταν, αλλά ούτε και προετοιμασμένη από την ελληνική κυβέρνηση.

Ετσι, καθώς τρέχει ο τελευταίος μήνας ζωής του ευρωπαϊκού προγράμματος, η κυβέρνηση δεν έχει κλείσει κανένα από τα μέτωπα, ούτε η αξιολόγηση από την τρόικα, χωρίς την οποία δεν μπορεί να συμφωνηθεί η προληπτική γραμμή δανειοδότησης για το 2015, ούτε έχει διαμορφωθεί η συμφωνία για τη «νέα σχέση», ούτε έχει καθοριστεί ο ρόλος του ΔΝΤ σ' αυτή τη «νέα σχέση» και βεβαίως η συζήτηση για το χρέος και τον τρόπο μείωσής του πηγαίνει όλο και πιο πίσω.«Ο τραχανάς» όμως είναι τόσο απλωμένος, ώστε Ευρωπαίοι εταίροι και αξιωματούχοι απειλούν ευθέως τη χώρα ότι χωρίς πρόγραμμα και Μνημόνιο θα πεταχτεί σαν καρυδότσουφλο στις αγριεμένες θάλασσες των διεθνών αγορών.Η προαναγγελθείσα «έξοδος στις αγορές» τον Σεπτέμβριο, έγινε τώρα βγάλσιμο «στο ξέφωτο».
..
Περίπτωση δεύτερη και επικίνδυνη.
Το μέγαρο Μαξίμου από την πρώτη ημέρα φλέρταρε με κάποια μεγάλη κίνησή του στα «εθνικά θέματα» και προς τούτο είχε επιλέξει το θέμα της οριοθέτησης της ΑΟΖ, στην προοπτική πιστοποίησης μεγάλων αποθεμάτων υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή ανατολικά της Κρήτης μέχρι την Κύπρο. Βομβάρδισε αρχικώς την κοινή γνώμη με τη μονομερή ανακήρυξη της ΑΟΖ, κίνηση που στην πορεία αποδείχθηκε ανέφικτη, έωλη, διότι το Δίκαιο της Θάλασσας απαγορεύει ρητώς και κατηγορηματικώς κάτι τέτοιο.
Προχθές στο Κάιρο, υπό την πίεση της τουρκικής προκλητικότητας και παραβατικότητας στην ΑΟΖ της Κύπρου, η κυβέρνηση «κατοχύρωσε» στο Κοινό Ανακοινωθέν τη συμφωνία για επίσπευση των διαπραγματεύσεων των τριών χωρών για την «οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών», που στην Αθήνα ερμηνεύθηκε αυτομάτως ως «οριοθέτηση της ΑΟΖ».
Ομως οι «θαλάσσιες ζώνες» είναι όρος ανύπαρκτος στο Δίκαιο της Θάλασσας και τον ΙΜΟ. Την εφεύρεση του πλασματικού αυτού όρου, όμως, έχει παρουσιάσει στην ελληνική επικράτεια ο «νόμος Μανιάτη» του 2011 για τους υδρογονάνθρακες. Παρά τις μεγαλοστομίες για ανάλογες συμφωνίες με την Αλβανία, τη Λιβύη και την Ιταλία, οι έρευνες για υδρογονάνθρακες έχουν προχωρήσει μόνον στην Ηπειρο, στον Πατραϊκό Κόλπο και στο Κατάκολο. Δηλαδή μόνον εντός της ελληνικής κυριαρχίας και ουχί πέρα από αυτή, διότι απαιτείται οριοθέτηση με τις παράκτιες χώρες - πολιτική που θεωρήθηκε πιο εύκολη από την περίπτωση της Τουρκίας, που όμως δεν είναι.
Και οι δύο περιπτώσεις περιγράφουν την ανάγκη του μεγάρου Μαξίμου να παρουσιάσει κάποια «νίκη» και επιτυχία, σε πείσμα της πραγματικότητας.