Στην Ιστορία
Δύο Πόλεων που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες το 1859, ο Ντίκενς έδωσε την
αντίστιξη του φλεγόμενου από την επαναστατική έκρηξη Παρισιού στη
διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 και της κανονικής ζωής στο
Λονδίνο. Σήμερα, μια ταυτόχρονη καταγραφή των πολιτικών εξελίξεων στις
δύο αυτές πόλεις θα αναδείκνυε ομοιότητες: Στις όχθες του Σηκουάνα ο
Σαρκοζί επανέρχεται με στόχο να ανακόψει την άνοδο της Λεπέν υιοθετώντας
την ατζέντα Νόμου και Τάξης της ακροδεξιάς, και την ίδια στιγμή στις
όχθες του Τάμεση ο πρωθυπουργός Κάμερον προσπαθεί να κρατηθεί στην
εξουσία ευθυγραμμιζόμενος με την αντιευρωπαϊκή ρητορική του λαϊκιστή
Φάρατζ του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου.Μια εύστοχη
ανάλυση του Wolfgang Munchau στους Financial Times προχθές Δευτέρα
έρχεται να μας θυμίσει ότι αν θέλαμε να αποδώσουμε ως μυθιστόρημα τη
σημερινή κατάσταση πραγμάτων στην Ευρώπη, ο σωστός τίτλος θα ήταν
Ιστορία Τριών Πόλεων. Στην τρίτη πόλη, το Βερολίνο, καταγράφεται η αργή
αλλά σταθερή άνοδος των ευρωσκεπτικιστών της Εναλλακτικής για τη
Γερμανία (AfD): κοντά στο 5% στις περσινές βουλευτικές εκλογές, 7% στις
πρόσφατες ευρωεκλογές και κοντά στο 10% σε δύο τοπικές εκλογές στις
αρχές του μήνα.Η Εναλλακτική δεν έχει τη σαρωτική δυναμική του Φάρατζ ή της Λεπέν, δεν διεκδικεί πρωτιά, αλλά ακόμη και αν σταθεροποιηθεί γύρω στο 10% -προβολές τής δίνουν δυνητικά πάνω από το διπλάσιο ποσοστό- θα επιδράσει καταλυτικά στις λεπτές πολιτικές ισορροπίες της Γερμανίας. Είναι μια ριζοσπαστικοποιημένη επανεμφάνιση των Φιλελευθέρων που αποκλείει την επάνοδο τους στην Ομοσπονδιακή Βουλή και παρακινεί τους Χριστιανοκοινωνιστές (CSU) της Βαυαρίας να συγκλίνουν προς την ατζέντα τους για να προστατεύσουν την ηγεμονία τους σε τοπικό επίπεδο και την ισχύ σε ομοσπονδιακό, απέναντι στη Χριστιανοδημοκρατική Ενωση (CDU). Με άλλα λόγια, η Εναλλακτική μπορεί στην πράξη να μεταλλάξει τον σημερινό δικομματικό Μεγάλο Συνασπισμό σε τρικομματικό και μάλιστα σε γεωγραφική τοπική βάση με βεβαρημένο παρελθόν αποσχιστικής δυναμικής.
Αν σήμερα η Μέρκελ κινείται πολύ αργά στη στροφή που δείχνουν ως μονόδρομο ο Ντράγκι, η Λαγκάρντ και ο ΟΟΣΑ με συνεταίρους τους Σοσιαλδημοκράτες, είναι προβλέψιμο τι θα συμβεί αν θα πρέπει να ελιχθεί για να κόψει την άνοδο της Εναλλακτικής ή -ακόμη χειρότερο- για να μην παγιωθεί μια ανάλογη τάση στο εσωτερικό της παράταξής της;
