Παρ' όλα αυτά, αξίζει τον κόπο να ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά γύρω της για να διαπιστώσει αν ο σημερινός κόσμος μοιάζει ακόμη με εκείνον προ ενός έτους, όταν και πάλι η γερμανική Βουλή διαπραγματευόταν τον περσινό προϋπολογισμό. Η απάντηση είναι σαφής: Οχι! Προφανώς αυτό συνιστά εύρημα που προκαλεί εκνευρισμό» τονίζουν. «Είναι προφανές ότι κάτι θεμελιώδες έχει αλλάξει, αυτό το διαισθάνεται ο καθένας» επισημαίνουν και συνεχίζουν την ανάλυσή τους: «Εχει εξαφανιστεί η ώθηση του 1989. Εκείνο το καθησυχαστικό αίσθημα ότι έχει νικήσει η ευρωπαϊκή δημοκρατία, ότι η ΕΕ θα διευρύνεται σταθερά και ότι πλέον η ΕΕ περιβάλλεται από φίλους ή από αδύναμους αντιπάλους ... Σοβαρές διαταραχές δεν προβλέπονταν. Καθώς όμως αργότερα ξέσπασε η κρίση του ευρώ, η ήπειρος έπεσε αμέσως σε κατάσταση πανικού ... Απασχολημένοι όμως οι Γερμανοί με την πομπώδη υπερψήφιση του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, ούτε που πέρασε από το μυαλό τους ότι η έκτακτη κατάσταση μπορεί να απαιτεί έκτακτα μέτρα» διαπιστώνουν. Πολύ σωστά διαβλέπουν ότι οι διεργασίες στην ΕΕ κάθε άλλο παρά ενδιαφέρουν τους πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου. «Η ΕΕ ως τέτοια ισοδυναμεί με τις Βρυξέλλες. Θυμάται ακόμη κανένας τις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου; Θα είναι ιστορικές, μας έλεγαν, και στην πράξη ήταν τόσο ιστορικές που οι πάντες τις έχουν ήδη ξεχάσει! Τι έγιναν αλήθεια εκείνες οι νέες εξουσίες του Ευρωκοινοβουλίου; Τίποτα δεν ακούστηκε έκτοτε γι' αυτό!» υπογραμμίζουν -και δεν έχουν καθόλου άδικο.
Με ρεαλισμό αποδεικνύουν ότι ο διορισμός σε θέσεις κρίσιμες του μηχανισμού της ΕΕ προσώπων μηδαμινού πολιτικού βάρους (όπως του Βέλγου Βαν Ρομπάι στη θέση του «προέδρου» των συνόδων κορυφής, του Πορτογάλου Μπαρόζο ως προέδρου της Κομισιόν, της Βρετανίδας λαίδης Αστον ως υπευθύνου της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ κ.λπ.) αντικειμενικά ενισχύει τον ρόλο της Γερμανίας. «Για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ εκλέχτηκε μια Ιταλίδα χωρίς καμία απολύτως πείρα στον τομέα αυτόν. Δεν σημαίνει και τίποτα αυτό, καθώς η Ανγκελα Μέρκελ έχει γίνει η αληθινή εκπρόσωπος της Ευρώπης προς τα έξω» επισημαίνουν.
Ακόμη και αυτοί όμως δείχνουν κουρασμένοι με τους Γάλλους. Αφού γράφουν πολλά για τον Γάλλο πρόεδρο και τη γαλλική κυβέρνηση που εξόφθαλμα τη θεωρούν παντελώς ανίκανη, τονίζουν μεταξύ άλλων: «Βοηθήστε τον Ολάντ, λένε στο Παρίσι, διαφορετικά απειλεί να καταλάβει την εξουσία η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν. Η τραχιά ξανθή παίζει σε αυτό το παιχνίδι τον ρόλο του διαβόλου ... Ετσι όμως η Γαλλία για ακόμη μία φορά μεταθέτει τα οικονομικά της προβλήματα στο πολιτικό ράφι!». Εκείνο όμως που συγκλονίζει πραγματικά στο όντως βαρυσήμαντο άρθρο της σοσιαλδημοκρατικής εφημερίδας της γερμανικής διανόησης είναι η ακροτελεύτια φράση του: «Η Ευρώπη έχει μια μακρά ιστορία. Η φράση αυτή πρέπει να γίνει αντιληπτή ως απειλή!».
