Η συνέχεια επιδαψίλευσε νέες δάφνες στον επικεφαλής του κόμματος, Μπερντ Λούκε. Ειδικά ο Σεπτέμβριος σφραγίστηκε από εντυπωσιακές επιδόσεις και στις τρεις τοπικές εκλογές: Στη Σαξονία το AfD συγκέντρωσε 9,7%, ενώ τα ποσοστά του έγιναν διψήφια στη Θουριγγία (10,6%) και το Βρανδεμβούργο (12,2%). Μάλιστα, καθώς και τα τρία αυτά κρατίδια ανήκαν στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, όπου το βιοτικό επίπεδο παραμένει σημαντικά χαμηλότερο σε σχέση με την πάλαι ποτέ Ομοσπονδιακή Γερμανία, καθίσταται φανερό ότι η AfD δεν είναι ένα κόμμα με αναφορά μόνο στη συντηρητική ελίτ, αλλά έχει διεισδύσει και σε φτωχά και μεσαία λαϊκά στρώματα -κάτι που την καθιστά ακόμη πιο ανθεκτική και επικίνδυνη.
Αν θέλουμε δε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι οι ιδέες και οι πολιτικές της θέσεις αποτελούν το πιο αποτελεσματικό ανάχωμα στους Γερμανούς νεοναζί και δεν τους αφήνουν πολλά περιθώρια να ελπίζουν σε επιδόσεις ανάλογες με άλλων νοσταλγών του Χίτλερ ανά την Ευρώπη. Είναι δε αυτές που φέρνουν το κόμμα πολύ κοντά (όσο κι αν επισήμως δεν το παραδέχεται...) στη Γαλλίδα Μαρίν Λεπέν, τον Βρετανό Νάιτζελ Φάρατζ, αλλά και τον Ιταλό Μπέπε Γκρίλο. Ενώ, παράλληλα, ταιριάζουν απόλυτα στον απαγορευμένο μεταπολεμικά στίχο του γερμανικού εθνικού ύμνου -«Deutschland ueber alles in der Welt» (η Γερμανία πάνω από όλα στον κόσμο)...
Τι λένε, λοιπόν, ο Λούκε και οι δικοί του; Ότι η Γερμανία δεν μπορεί να πληρώνει για τους φτωχούς του ευρωπαϊκού Νότου. Ότι πρέπει να δοθεί στις χώρες-μέλη η δυνατότητα εξόδου από την Ευρωζώνη -ή, εναλλακτικά, να μπορεί η Γερμανία να πει αντίο στο ευρώ. Ότι κοινή εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. μπορεί να υφίσταται μόνο εκεί όπου συμφέρει το Βερολίνο. Ότι η χώρα δεν μπορεί να θυσιάσει την καλή της σχέση με τη Ρωσία προς χάρη της κάθε Ουκρανίας. Ότι η Γερμανία δεν χωρά άλλους μετανάστες και πρέπει να επιλέγει μόνο αυτούς που της κάνουν για την αγορά εργασίας. Ότι η ΕΚΤ έχει απομακρυνθεί προ πολλού από τα καθήκοντά της. Ότι οι τράπεζες σώθηκαν, ως μη όφειλαν, με λεφτά των κρατών και των φορολογούμενων. Ότι η παρουσία της γραφειοκρατίας και του κράτους είναι πολύ έντονη.
Ταυτόχρονα, υπάρχει και μια άλλη, πιο σκοτεινή πλευρά. Αυτή που καθιστά τον (πατέρα πέντε παιδιών) Λούκε ένα «σταρ» στις τάξεις των Γερμανών ευαγγελιστών (εκεί ανήκει και ο ίδιος), αλλά και πολλών καθολικών. Όλων αυτών, δηλαδή, που θεωρούν ότι οι βαθιά συντηρητικές τους αξίες έχουν προδοθεί από τους Χριστιανοδημοκράτες -οι οποίοι έχουν βρεθεί ξαφνικά όμηροι της ενίσχυσης της AfD.Γι' αυτό, άλλωστε, πολλοί την παρομοιάζουν ήδη με το Tea Party της Γερμανίας. Ενώ άλλοι κάνουν λόγο για τους «τζιχαντιστές» των γερμανικών συμφερόντων -που αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να εφευρεθούν...
