Επί του παρόντος, η πολιτική των πρωταγωνιστών -από την Αγκυρα και την Ντόχα μέχρι και το Ριάντ- προβάλλει αποσπασματική, ευκαιριακή, καθώς αλλού μάχεται υπέρ της σταθερότητας, αλλού υπέρ της ανατροπής, αλλού υπέρ των μετριοπαθών και αλλού υπέρ των εξτρεμιστών. Κάπως δηλαδή σαν την Ευρώπη του Τριακονταετούς Πολέμου (1618-1648), όπου η καθολική Γαλλία του Ρισελιέ στήριζε τα προτεσταντικά κράτη της Γερμανίας εναντίον του καθολικού αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Βιέννη.
Κορυφαίο παράδειγμα η Ιορδανία, που νιώθει την ISIS να απειλεί την ίδια την ύπαρξή της τη στιγμή που το Αμάν συνεχίζει να στηρίζει την εξίσου εξτρεμιστική ισλαμική οργάνωση Αλ Νούσρα στη Συρία.
Ετσι, η αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ στα τέλη του 2011 καθώς και η επικείμενη αποχώρησή τους από το Αφγανιστάν στα τέλη του χρόνου προβάλλουν πλέον ως μια τομή πολύ πιο σημαντική από αυτό που είχε αρχικά εκτιμηθεί: δεν τερματίζεται απλώς και μόνο οριστικά η προσπάθεια επιβολής μιας περιφερειακής Pax Americana, αλλά μια περίοδος δύο και πλέον αιώνων, από την εποχή της εκστρατείας του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην Αίγυπτο το 1798, καθοριστικών επεμβάσεων της Δύσης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
kapopoulos@pegasus.gr
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64047111