Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Η σημερινή κρίση
ξέσπασε-να μην το ξεχνάμε- στην καρδιά του νεοφιλελευθερισμού, στις
ΗΠΑ, επεκτάθηκε στην Ευρώπη και παραμένει υπόθεση της νεοφιλελεύθερης
Δύσης. Τα Οικονομικά εργαλεία που έχουν χρησιμοποιηθεί (πχ χαμηλά επιτόκια κλπ) αποδεικνύονται μπαλώματα που αναστέλλουν αλλά δεν αποτρέπουν το αδιέξοδο. Όπως και στο παρελθόν η Δύση, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, για να υπερνικήσει την κρίση αναζητεί εργαλεία εκτός Οικονομίας, στον Πόλεμο. Ζούμε ένα déjà vu, όλα θυμίζουν τις συνθήκες που οδήγησαν στον Α΄ και στον Β΄ Μεγάλο Πόλεμο.
Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ οι ΗΠΑ,ως μοναδική υπερδύναμη, δρουν συντονισμένα προς τρεις κατευθύνσεις: Να επιβληθεί παντού η Δημοκρατία αδιαφορώντας
για το αν το Δυτικό πολιτικό σύστημα (απότοκο διαδικασίας αιώνων)
ταιριάζει με την παράδοση των χωρών υποδοχής. Η αμερικανίδα ΥΠΕΞ
Κοντολίσα Ράϊς διακήρυξε στη Βαρσοβία το 2000 ότι
επεμβάσεις σε τρίτες χώρες μπορούν (και πρέπει) να γίνουν όχι μόνο όταν
παραβιάζονται (με κριτή τις ΗΠΑ...) τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και να
για να επιβληθούν δημοκρατικά καθεστώτα. Μια Δημοκρατία με το ζόρι.
Αντέδρασε τότε μόνο η Γαλλία. Τα πιο πρόσφατα αποτελέσματα τα είδαμε με την «αραβική Άνοιξη», και θύματα το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία.
Και φυσικά, το κορυφαία επικίνδυνο, στην Ουκρανία.
Ο δεύτερος στόχος
ήταν «στενά» Οικονομικός. Επιδίωξη ήταν να επιβληθεί (παράλληλα με τη
Δημοκρατία) ένα ενιαίο οικονομικό σύστημα, ο νεοφιλελευθερισμός.
Ανεξάρτητα (και πάλι) από τις τοπικές συνθήκες. Η συνταγή ήταν μια και
μοναδική, με το ΔΝΤ να την εφαρμόζει, ισοπεδωτικά.
Η τρίτη κατεύθυνση
ήταν να εξαλειφθεί προληπτικά κάθε πηγή πιθανής οργανωμένης αντίστασης
στις δυο πρώτες επιδιώξεις. Στόχος ήταν να διαλυθούν τα Έθνη-Κράτη,
ιδίως όσα προσδιορίστηκαν ως οι πιθανότεροι «ταραξίες», τα λεγόμενα
«κράτη-παρίες». Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι οι εν λόγω κατευθύνσεις
συγκροτούν ένα Ενιαίο Ευέλικτο Πρόγραμμα που πήρε την κωδική ονομασία
«Παγκοσμιοποίηση».
Το Πρόγραμμα, η Παγκοσμιοποίηση, είχε και τον
Θεωρητικό της: Φουκογιάμα και «Τέλος της Ιστορίας».
Ένας ομοιόμορφος Κόσμος, ένας πειθήνιος Κόσμος χωρισμένος στις άρχουσες
ελίτ- με την εσωτερική τους ιεραρχία- και στους πληβείους, προλετάριους
έλεγε ο Μαρξ. Τα Έθνη-Κράτη, ιδιαιτέρως τα «ανήσυχα», ήταν και είναι
κορυφαίος στόχος επειδή η πείρα διδάσκει ότι ανά τους αιώνες οι άνθρωποι
παραμερίζουν τις ταξικές, θρησκευτικές ή άλλες επί μέρους διαφορές τους
όταν κινδυνεύει η υπόσταση της (κοινωνικής) ομάδας που διασφαλίζει την
ύπαρξή τους ως ομάδας, την Πόλη/Κράτος, τον Βασιλιά, το Έθνος/Κράτος. Το
χάος (πχ Λιβύη) είναι επιθυμητό, ο πολτός ιδανικό, ο αιματηρός πολτός
το ιδανικότερο. Το πρόβλημα ήταν και παραμένει να εξαλειφθεί κάθε είδους
ανταγωνισμός, από κομμουνιστές, άλλους καπιταλιστές, εθνικιστές, κάθε
λογής «αναρχικό» στοιχείο.
Έχοντας μελετήσει το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»
οι κυβερνώσες ελίτ θεώρησαν ότι μπορούν να διορθώσουν και να
αντιστρέψουν τον Μαρξ: η αστική τάξη δεν είναι διόλου απαραίτητη για να
πραγματοποιηθεί, με πρωταγωνιστές τους αστούς, η Παγκοσμιοποίηση, όπως
αδρά την περιγράφει το ΚΜ πριν από δυο αιώνες-εννοείται ούτε η εργατική
τάξη είναι απαραίτητη. Στόχος της κρίσης είναι παντού οι «μικρομεσαίοι»,
ο κορμός της αστικής τάξης, η πηγή της δύναμής της. Στόχος είναι ο
«παλαιός» Καπιταλισμός, των αστών, ώστε να επικρατήσει ο νέος, των ελίτ,
με τις ΗΠΑ στο θρόνο.
Δεν
υπάρχουν πια περίπου ισοδύναμες καπιταλιστικές χώρες και οι
συνεπαγόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις/συγκρούσεις, η παλαιά Τάξη.
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων έχει μοναδικό κυρίαρχο τις ΗΠΑ. Συγκρούεται η Νέα με την Παλαιά Τάξη. Μεταφρασμένο σε χώρες, ΗΠΑ/Δύση εναντίον Ρωσίας, Κίνας, εναντίον των BRICS.
Είμαστε, ως φαίνεται, στην τελική φάση, έτσι ώστε η κρίση/σύγκρουση να
έχει μεταφερθεί στην καρδιά της Ευρώπης, στην Ουκρανία. Με άμεση,
«σωματική» επαφή των πρωταγωνιστών. Άμεσος στόχος η ανατροπή του Πούτιν,
η άλωση της Ρωσίας, αλλιώς γαία πυρί μειχθήτω.
Παρεμπιπτόντως είναι αποπροσανατολιστική, διχαστική και διασπαστική η άποψη ότι η αντίδραση του κόσμου στα δρώμενα αποτελεί αναβίωση του «φασισμού/ ναζισμού». Ο άνισος συσχετισμός ισχύος των πρωταγωνιστών προσδιορίζει επιτιθέμενο και αμυνόμενο και αναδεικνύει την Εθνική Ανεξαρτησία
σε πρωταγωνιστή της περιόδου. Όποιος διεκδικήσει την ηγεσία του αγώνα
για Εθνική Ανεξαρτησία, θα συσπειρώσει τις λαϊκές δυνάμεις, παρά τις
οιμωγές των «αγωνιστών» κατά των υποτιθέμενων «εθνικισμών» και υπέρ των εξ ίσου υποτιθέμενων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Οι διαβεβαιώσεις της Αριστεράς ότι οι φασίστες ξεγελούν τον κόσμο είναι
άηχες όσο η ίδια, όπως λέει ο Λαοκράτης Βάσης, έχει «έλλειμμα ιστορικής
αυτοσυνείδησης που οδηγεί και σε επικίνδυνο έλλειμμα ιστορικής
ευθύνης»-Ελευθεροτυπία 20-6. Αν προειδοποιήσεις όπως αυτή (και πολλές
άλλες) πέσουν στο κενό τότε θα «είναι οι προσπάθειές μας, των
συφοριασμένων... σαν των Τρώων.Κομμάτι κατορθώνουμε... μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά. Ο Αχιλλεύς... βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει... επάνω στα τείχη άρχισεν ήδη ο θρήνος».
Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014
