Εβδομήντα σχεδόν χρόνια από το μοίρασμα της
Παλαιστίνης και την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, η Μέση Ανατολή
συνταράσσεται ακόμη μια φορά με έναν ακόμη αιματηρό πόλεμο εξ αιτίας του
Παλαιστινιακού. Οι ευθύνες της Δύσης για τη σημερινή κατάσταση στην
περιοχή είναι τεράστιες αφού, για να προασπίσει τα δικά της συμφέροντα,
καταπάτησε αυτά των λαών που σφράγισαν με την ιστορική παρουσία τους τον
γεωγραφικό αυτό χώρο. Και αν τα πρώτα χρόνια μετά το μοίρασμα της
Παλαιστίνης το 1947 υπήρχε η δικαιολογία ότι οι Άραβες δεν αποδέχονταν
την παρουσία του ισραηλινού κράτους, η δικαιολογία αυτή έχει εκλείψει
προ πολλού. Ο αραβικός κόσμος και οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι έχουν
αποδεχτεί εδώ και μερικές δεκαετίες την ύπαρξη του Ισραήλ και την ίδρυση
ενός παλαιστινιακού κράτους που θα βρίσκεται σε καλή γειτονία με το
Ισραήλ. Τίποτε επομένως δεν εμπόδιζε τη Δύση, αν το ήθελε, να προωθήσει
ή, στην ανάγκη, να επιβάλει την ίδρυση του παλαιστινιακού κράτους που θα
οδηγούσε την περιοχή στην ειρήνη. Αντ' αυτού, έχοντας και το σύμπλεγμα
της εξολόθρευσης των έξι εκατομμυρίων Εβραίων στα στρατόπεδα του
Άουσβιτς και του Νταχάου, οι Δυτικοί στήριξαν την επεκτατική πολιτική
του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων και με τις σκανδαλώδεις επεμβάσεις
τους στον αραβικό κόσμο μετέτρεψαν τη Μέση Ανατολή σε μια από τις πιο
επικίνδυνες περιοχές του κόσμου.
H σημερινή άνοδος του ακραίου Ισλαμισμού στην περιοχή είναι η απάντηση
στις σταυροφορίες της Δύσης. Τη δεκαετία του '60, σε πολλές αραβικές
χώρες εγκαταστάθηκαν προοδευτικά κοσμικά καθεστώτα τα οποία θα μπορούσαν
να εξελιχθούν σε κοσμικές δημοκρατίες. Η Δύση δυστυχώς υπονόμευσε και
πολέμησε τα κοσμικά αυτά καθεστώτα λόγω των διεκδικήσεών τους για εθνική
κυριαρχία και ισότιμη μεταχείρισή τους από τη διεθνή κοινωνία. Αντ'
αυτού οι Δυτικοί στήριξαν και επέβαλαν τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα με
ισλαμικό υπόβαθρο. Καθεστώτα μιας μικρής ολιγαρχίας που εξυπηρετούσαν
φυσικά τα δυτικά συμφέροντα και εκμεταλλεύονταν τις μάζες του λαού που
ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες.
Κάπως έτσι, με συνεχείς επεμβάσεις και πραξικοπήματα, κατατεμάχισαν τη Μέση Ανατολή και τη μετέτρεψαν σ' ένα συνεχές πεδίο πολεμικών αντιπαραθέσεων. Τα αποτελέσματα της δυτικής αυτής πολιτικής τα βλέπουμε σήμερα παντού σε χώρες που σπαράσσονται από εμφύλιους πολέμους με απάνθρωπες καταστροφές και δεκάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, πρόσφυγες. Τα βλέπουμε στο Ιράκ, στη Λιβύη, στην Παλαιστίνη, στη Συρία, ακόμη και στην Αίγυπτο. Η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός άφησαν ερείπια στην περιοχή.
Κάπως έτσι, με συνεχείς επεμβάσεις και πραξικοπήματα, κατατεμάχισαν τη Μέση Ανατολή και τη μετέτρεψαν σ' ένα συνεχές πεδίο πολεμικών αντιπαραθέσεων. Τα αποτελέσματα της δυτικής αυτής πολιτικής τα βλέπουμε σήμερα παντού σε χώρες που σπαράσσονται από εμφύλιους πολέμους με απάνθρωπες καταστροφές και δεκάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, πρόσφυγες. Τα βλέπουμε στο Ιράκ, στη Λιβύη, στην Παλαιστίνη, στη Συρία, ακόμη και στην Αίγυπτο. Η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός άφησαν ερείπια στην περιοχή.
Αν ήταν να αρχίσει από κάπου η Δύση για να αντιμετωπίσει το χάος που επικρατεί στη Μέση Ανατολή και για το οποίο δεν είναι άμοιρη ευθυνών, η πρώτη της επιλογή θα ήταν να προωθήσει και να επιβάλει λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα. Και η λύση αυτή δεν είναι σήμερα τόσο δύσκολη αφού οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες αποδέχονται στη μεγάλη τους πλειοψηφία την ύπαρξη του Ισραήλ και το μόνο που μένει είναι να ιδρυθεί στις παλαιστινιακές περιοχές ένα ελεύθερο κράτος χωρίς την ισραηλινή επικυριαρχία και τον εποικισμό. Κάτι που μακροχρόνια θα αποβεί και προς το συμφέρον του Ισραήλ αλλά και θα είναι η απαρχή μιας ειρηνικής πορείας για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Διότι, όπως το έχουν επισημάνει κατά καιρούς όλοι οι σοβαροί αναλυτές, τα περισσότερα προβλήματα της περιοχής διασυνδέονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το Παλαιστινιακό.
Φυσικά μια ειρηνική πορεία στην περιοχή θα γίνει δυνατή τότε μόνο όταν οι λαοί του χώρου αυτού θα αφεθούν να αποφασίσουν από μόνοι τους για το μέλλον τους χωρίς τις συνεχείς επεμβάσεις της Δύσης που συνεχίζονται ασταμάτητα από τις αρχές του 20ού αιώνα ώς τις μέρες μας και που μόνο στόχο έχουν να κρατούν τη Μέση Ανατολή υπό δυτική εξάρτηση για να μπορούν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ να νέμονται τις πλουτοπαραγωγές πηγές ενέργειάς της.
Υ.Γ. Σαν να μην έφταναν όλα τα δεινά της κυπριακής
εκπαίδευσης, εισάγεται τώρα λέει και μάθημα περί ομοσπονδίας... Όλα τα
'χε η Μαριορή κι ο φερετζές της έλειπε... Τους Κύπριους πολιτικούς που
μπερδεύουν το σχέδιο Ανάν και τα διάφορα ρατσιστικά σχέδια λύσης του
Κυπριακού με την ομοσπονδία ποιος θα τους δώσει τα σχετικά μαθήματα για
να διακρίνουν τα ομοσπονδιακά συστήματα διακυβέρνησης από τα
αμερικανο-νατοϊκά κατασκευάσματα διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας;
*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής Πολιτικών
Επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του
Πανεπιστημίου Κρήτης.
E-mail: m1650@internet.uqam.ca
