Το μήνυμα των
ΗΠΑ είναι πλέον ξεκάθαρο προς τον ένοικο του Κρεμλίνου: Ενταξη στην
Παγκοσμιοποίηση ή Αυτοκρατορική Παλινόρθωση εν μέσω μιας καταστροφικής
απομόνωσης.
Και στις δύο εκδοχές των εξελίξεων
οι ΗΠΑ κερδίζουν: Αν η Ρωσία χάσει την Ουκρανία και, κατά συνέπεια,
συνολικά την πρώην ΕΣΣΔ, υποβιβάζεται οριστικά σε μεσαία δύναμη, αν
κερδίσει μέρος της Ουκρανίας με παρατεταμένο πόλεμο φθοράς ή ολόκληρη τη
χώρα με απευθείας εμπλοκή, θα αντιμετωπίσει κυρώσεις που θα την
καταστήσουν με πιο οδυνηρό τρόπο μεσαία δύναμη λίγο πιο ενοχλητική για
την Ουάσιγκτον από το Ιράν του Αχμαντινετζάντ ή την Τουρκία του
Ερντογάν.
Στην παραπάνω οπτική η Ουάσιγκτον προωθεί τα συμφέροντά της με ελάχιστο, αν όχι μηδενικό κόστος: Δεν υπάρχει κίνδυνος στρατιωτικής αμερικανικής ή ΝΑΤΟϊκής εμπλοκής στη σύγκρουση, αρκεί η αναγνώριση της κυβέρνησης του Κιέβου ως νόμιμης και φερέγγυας να διεξαγάγει την προεδρική εκλογή της 25.5 στις περιφέρειες που ελέγχει. Ετσι ερμηνεύεται η σκληρή γραμμή της Ουάσιγκτον που προειδοποιεί το Κρεμλίνο ότι κάθε πέραν της Κριμαίας βήμα θα έχει κόστος στην πρόσβαση της Μόσχας στον δανεισμό από τις αγορές, στις ξένες επενδύσεις και στη μεταφορά δυτικής τεχνολογίας-τεχνογνωσίας που είναι αναγκαία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Αυτό που υποτιμάται στην αμερικανική πρόσληψη - προσέγγιση είναι η επιλογή της φυγής προς τα εμπρός, όταν ο αντίπαλος είναι στη γωνία και εκτιμά ότι στο πλαίσιο μιας οριοθετημένης περιφερειακής σύγκρουσης όλες οι επιλογές του έχουν απαγορευτικό κόστος.Στη γωνία ο Πούτιν θα επιχειρήσει να αλλάξει, να διευρύνει το πλαίσιο της σύγκρουσης, να ανεβάσει το κόστος για τις ΗΠΑ σε άλλα μέτωπα προσεγγίζοντας την Τουρκία του Ερντογάν και αξιοποιώντας τη δυσαρέσκεια πολλών χωρών της περιοχής απέναντι στην Ουάσιγκτον από τη Σαουδική Αραβία μέχρι και την Αίγυπτο.Τηρουμένων των αναλογιών, η Ρωσία του 2014 θυμίζει την Ιαπωνία στις αρχές Δεκεμβρίου του 1941 όπου το μπαράζ των κυρώσεων και του πετρελαϊκού εμπάργκο των ΗΠΑ έθεσαν στο Τόκιο το δίλημμα ή να παραδοθεί αμαχητί ή να προχωρήσει στην επίθεση στο Περλ Χάρμπορ.-
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣkapopoulos@pegasus.grhttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64002149
Στην παραπάνω οπτική η Ουάσιγκτον προωθεί τα συμφέροντά της με ελάχιστο, αν όχι μηδενικό κόστος: Δεν υπάρχει κίνδυνος στρατιωτικής αμερικανικής ή ΝΑΤΟϊκής εμπλοκής στη σύγκρουση, αρκεί η αναγνώριση της κυβέρνησης του Κιέβου ως νόμιμης και φερέγγυας να διεξαγάγει την προεδρική εκλογή της 25.5 στις περιφέρειες που ελέγχει. Ετσι ερμηνεύεται η σκληρή γραμμή της Ουάσιγκτον που προειδοποιεί το Κρεμλίνο ότι κάθε πέραν της Κριμαίας βήμα θα έχει κόστος στην πρόσβαση της Μόσχας στον δανεισμό από τις αγορές, στις ξένες επενδύσεις και στη μεταφορά δυτικής τεχνολογίας-τεχνογνωσίας που είναι αναγκαία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Αυτό που υποτιμάται στην αμερικανική πρόσληψη - προσέγγιση είναι η επιλογή της φυγής προς τα εμπρός, όταν ο αντίπαλος είναι στη γωνία και εκτιμά ότι στο πλαίσιο μιας οριοθετημένης περιφερειακής σύγκρουσης όλες οι επιλογές του έχουν απαγορευτικό κόστος.Στη γωνία ο Πούτιν θα επιχειρήσει να αλλάξει, να διευρύνει το πλαίσιο της σύγκρουσης, να ανεβάσει το κόστος για τις ΗΠΑ σε άλλα μέτωπα προσεγγίζοντας την Τουρκία του Ερντογάν και αξιοποιώντας τη δυσαρέσκεια πολλών χωρών της περιοχής απέναντι στην Ουάσιγκτον από τη Σαουδική Αραβία μέχρι και την Αίγυπτο.Τηρουμένων των αναλογιών, η Ρωσία του 2014 θυμίζει την Ιαπωνία στις αρχές Δεκεμβρίου του 1941 όπου το μπαράζ των κυρώσεων και του πετρελαϊκού εμπάργκο των ΗΠΑ έθεσαν στο Τόκιο το δίλημμα ή να παραδοθεί αμαχητί ή να προχωρήσει στην επίθεση στο Περλ Χάρμπορ.-
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣkapopoulos@pegasus.grhttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64002149
