Του Μπάμπη Μιχάλη Τον αγώνα που καταβάλλει η Ελλάδα σε δημοσιονομικό και διαρθρωτικό
επίπεδο, προκειμένου «να στρώσουμε το κόκκινο χαλί στις ξένες
επενδύσεις», εξυμνούσε πριν από περίπου ενάμιση μήνα στις Βρυξέλλες ο
Αντώνης Σαμαράς. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, στο… στρώσιμο χαλιού ο Ελληνας
πρωθυπουργός έρχεται δεύτερος, τουλάχιστον στα Βαλκάνια.Τρανταχτή απόδειξη, η διαφημιστική καταχώριση της κυβέρνησης της
γειτονικής ΠΓΔΜ (που συνεχίζει να αυτοαποκαλείται -αλλά και να γίνεται
απ’ όλο και περισσότερο κόσμο στον πλανήτη αποδεκτή ως- «Μακεδονία») στο
τελευταίο φύλλο του «Economist». Με υπέρτιτλο «Χρειάζεται να περικόψετε
τα κόστη σας; Επενδύστε στη Μακεδονία», η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ προσφέρει
ένα ελκυστικότατο πακέτο προς τους υποψήφιους επενδυτές από την
αλλοδαπή, που ο Ελληνας πρωθυπουργός θα έπρεπε να μελετήσει σοβαρά, πριν
αρχίσει να μιλά για «κόκκινα χαλιά».
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η ΠΓΔΜ υπόσχεται:
1. Τον χαμηλότερο ενιαίο φόρο στα επιχειρηματικά κέρδη, μόλις 10%.
2. Τον χαμηλότερο ενιαίο φόρο εισοδήματος, μόλις 10%.
3. Ταχύτατη σύσταση εταιρείας, μόλις σε 4 ώρες.
4. Μηδενικό φόρο στα επανεπενδυόμενα κέρδη.
5. Ελεύθερη πρόσβαση σε μια τεράστια αγορά 650 εκατ. πελατών (εννοεί -όπως φαίνεται και από τον χάρτη- όλη την Ευρώπη).
6. Μακροοικονομική σταθερότητα – χαμηλό πληθωρισμό.
7. Αφθονο και ανταγωνιστικό εργατικό δυναμικό που αμείβεται κατά μέσο όρο με μόλις 498 ευρώ μεικτά τον μήνα.
8. Αριστη υποδομή και δίκτυο μεταφορών.
9. Την υποψηφιότητά της για είσοδό της σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ (υπονοώντας την ασφάλεια που αυτό μπορεί να σημαίνει για έναν ξένο επενδυτή).
Μετά απ’ όλα αυτά, το ερώτημα που γεννάται είναι αν θα ήταν σώφρον η Ελλάδα να επιλέξει ένα αντίστοιχο μοντέλο προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, και βέβαια οικονομικής ανάπτυξης προσανατολισμένης στις εξαγωγές, τα επόμενα χρόνια.
Κάτι ανάλογο έπραξε πριν από περίπου 20 χρόνια η Ιρλανδία, προφέροντας γην και ύδωρ στις αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας. Οι ρυθμοί ανάπτυξης -παρότι για αρκετά χρόνια ήταν εκρηκτικοί- δεν εμπόδισαν τον περιβόητο «κέλτικο τίγρη» να μετασχηματιστεί μετά την κρίση σε «γατάκι» και τελικά να σωθεί από τη χρεοκοπία, χάρη στην τρόικα. Δεν εμπόδισαν τη φτώχεια και τη μετανάστευση. Αντίθετα, οι αμερικανικές πολυεθνικές συνεχίζουν να βασιλεύουν, πάντα χάρη στο… «κόκκινο χαλί».
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η ΠΓΔΜ υπόσχεται:
1. Τον χαμηλότερο ενιαίο φόρο στα επιχειρηματικά κέρδη, μόλις 10%.
2. Τον χαμηλότερο ενιαίο φόρο εισοδήματος, μόλις 10%.
3. Ταχύτατη σύσταση εταιρείας, μόλις σε 4 ώρες.
4. Μηδενικό φόρο στα επανεπενδυόμενα κέρδη.
5. Ελεύθερη πρόσβαση σε μια τεράστια αγορά 650 εκατ. πελατών (εννοεί -όπως φαίνεται και από τον χάρτη- όλη την Ευρώπη).
6. Μακροοικονομική σταθερότητα – χαμηλό πληθωρισμό.
7. Αφθονο και ανταγωνιστικό εργατικό δυναμικό που αμείβεται κατά μέσο όρο με μόλις 498 ευρώ μεικτά τον μήνα.
8. Αριστη υποδομή και δίκτυο μεταφορών.
9. Την υποψηφιότητά της για είσοδό της σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ (υπονοώντας την ασφάλεια που αυτό μπορεί να σημαίνει για έναν ξένο επενδυτή).
Μετά απ’ όλα αυτά, το ερώτημα που γεννάται είναι αν θα ήταν σώφρον η Ελλάδα να επιλέξει ένα αντίστοιχο μοντέλο προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, και βέβαια οικονομικής ανάπτυξης προσανατολισμένης στις εξαγωγές, τα επόμενα χρόνια.
Κάτι ανάλογο έπραξε πριν από περίπου 20 χρόνια η Ιρλανδία, προφέροντας γην και ύδωρ στις αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας. Οι ρυθμοί ανάπτυξης -παρότι για αρκετά χρόνια ήταν εκρηκτικοί- δεν εμπόδισαν τον περιβόητο «κέλτικο τίγρη» να μετασχηματιστεί μετά την κρίση σε «γατάκι» και τελικά να σωθεί από τη χρεοκοπία, χάρη στην τρόικα. Δεν εμπόδισαν τη φτώχεια και τη μετανάστευση. Αντίθετα, οι αμερικανικές πολυεθνικές συνεχίζουν να βασιλεύουν, πάντα χάρη στο… «κόκκινο χαλί».
