ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ- Είναι αφελείς όσοι πιστεύουν ότι μπορεί να είμαστε διαχειριστές και κυρίαρχοι του τόπου μας και του φυσικού αερίου, της ΑΟΖ μας, χωρίς ένοπλες δυνάμεις. ΄Η χωρίς συμμαχίες. Η θαλάσσια έκταση της Κύπρου είναι έντεκα φορές μεγαλύτερη από τη χερσαία. Και δυστυχώς είναι ανυπεράσπιστη, παρότι εκεί είναι ο πλούτος μας και το μέλλον μας. Ο ζωτικός μας χώρος, ο οποίος απειλείται εκ νέου από την Τουρκία με την έξοδο του Μπαρμπαρόσα, προκειμένου να αμφισβητήσει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Καθόλου δε τυχαίο δεν είναι το όνομα Μπαρμπαρόσα. Πρόκειται για τον
ελληνικής καταγωγής εκτουρκισθέντα κοκκινογένη Οθωμανό ναύαρχο Χαϊρετίν
Μπαρμπαρόσα! Όπως οθωμανική-αυτοκρατορική είναι και η πολιτική της
Άγκυρας σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και σήμερα. Όμως, η αντιμετώπισή της
δεν μπορεί να γίνει με τη μοιρολατρική στάση. Ούτε βεβαίως με πολεμική
αναμέτρηση. Άλλωστε, οι εξοπλισμοί και οι συμμαχίες έχουν ως στόχο την
αποτροπή και όχι τη διεξαγωγή πολέμου. Διότι, εάν ο αντίπαλός σου
γνωρίζει ότι δεν έχει κόστος θα σου επιβάλει αργά ή γρήγορα τη θέλησή
του. Ή δεν θα σου επιτρέψει να ασκείς τα κυριαρχικά σου δικαιώματα.
Εφόσον δε το φυσικό αέριο είναι στρατηγικό εργαλείο, που μπορεί να τύχει διαχείρισης μόνο από ισχυρούς, η Κύπρος δεν έχει επιλογή παρά τις συμμαχίες, οι οποίες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως εξής:
1. Εμπλοκή συμφερόντων και δη οικονομικών και ενεργειακών μέσω των εταιρειών που θέλουν να εμπλακούν στην εκμετάλλευση. 2. Τη σύναψη στρατηγικών συμμαχιών όπως για παράδειγμα με την Ελλάδα και το Ισραήλ. Συναφώς δε, η Κύπρος οφείλει να λάβει στρατηγικές αποφάσεις που αφορούν τη δημιουργία ή όχι του LNG στο Βασιλικό.
Προβάλλεται επί τούτου ο ισχυρισμός ότι τα αποθέματα του οικοπέδου 12 δεν είναι αρκετά για να καθιστούν τον τερματικό βιώσιμο. Μα, μια στρατηγική απόφαση, σημαίνει σχεδιασμό και επένδυση και από εμάς, καθώς και από ξένους. Και πρωτίστως δεν αφορά μόνο το οικόπεδο 12. Συνεπώς, η βιωσιμότητα του τερματικού δεν είναι ζήτημα μόνο του οικοπέδου 12 αλλά του συνόλου των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που υπάρχουν στην περιοχή μας, εάν αποφασιστεί μαζί με άλλες χώρες, όπως το Ισραήλ, ότι θα καταστεί η Κύπρος, στη λογική της εξυπηρέτησης αμοιβαίων συμφερόντων, περιφερειακό ενεργειακό κέντρο και μάλιστα ευρωπαϊκό, με όλα τα συναφή οφέλη που μπορούν να προκύπτουν και για την ΕΕ και για τις ΗΠΑ και για τις χώρες της περιοχής.
Βεβαίως, διαπιστώνει ο απλός πολίτης ότι υπάρχει μια καθυστέρηση στη σύναψη στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ και μια τάση σύνδεσης της λύσης με την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, που παραπέμπει στη δημιουργία αγωγού προς την Τουρκία αντί τερματικού στο Βασιλικό ή άλλων επιλογών. Γεγονός, βεβαίως, που παραπέμπει, όπως πολλάκις αναλύσαμε, στην τριχοτόμηση της κυπριακή ΑΟΖ μεταξύ των δύο συνιστώντων κρατών και της Τουρκίας, καθώς και στον πλήρη γεωπολιτικό έλεγχο της Άγκυρας. Με αποτέλεσμα η ασφάλεια και η διαχείριση του φυσικού αερίου να περάσει στους τρίτους και δη στον Οθωμανό Μπαρμπαρόσα, τον οποίο θα νομιμοποιήσουμε, ιδιοχείρως, ως μέγα προστάτη και αφέντη μας. Αντιθέτως, πάντως, εάν ο Μπαρμπαρόσα τολμήσει να μπει στην ισραηλινή ΑΟΖ, οι Εβραίοι, λόγω της ισχύος τους, θα τον στείλουν πίσω ξυρισμένο!..
Εφόσον δε το φυσικό αέριο είναι στρατηγικό εργαλείο, που μπορεί να τύχει διαχείρισης μόνο από ισχυρούς, η Κύπρος δεν έχει επιλογή παρά τις συμμαχίες, οι οποίες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως εξής:
1. Εμπλοκή συμφερόντων και δη οικονομικών και ενεργειακών μέσω των εταιρειών που θέλουν να εμπλακούν στην εκμετάλλευση. 2. Τη σύναψη στρατηγικών συμμαχιών όπως για παράδειγμα με την Ελλάδα και το Ισραήλ. Συναφώς δε, η Κύπρος οφείλει να λάβει στρατηγικές αποφάσεις που αφορούν τη δημιουργία ή όχι του LNG στο Βασιλικό.
Προβάλλεται επί τούτου ο ισχυρισμός ότι τα αποθέματα του οικοπέδου 12 δεν είναι αρκετά για να καθιστούν τον τερματικό βιώσιμο. Μα, μια στρατηγική απόφαση, σημαίνει σχεδιασμό και επένδυση και από εμάς, καθώς και από ξένους. Και πρωτίστως δεν αφορά μόνο το οικόπεδο 12. Συνεπώς, η βιωσιμότητα του τερματικού δεν είναι ζήτημα μόνο του οικοπέδου 12 αλλά του συνόλου των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που υπάρχουν στην περιοχή μας, εάν αποφασιστεί μαζί με άλλες χώρες, όπως το Ισραήλ, ότι θα καταστεί η Κύπρος, στη λογική της εξυπηρέτησης αμοιβαίων συμφερόντων, περιφερειακό ενεργειακό κέντρο και μάλιστα ευρωπαϊκό, με όλα τα συναφή οφέλη που μπορούν να προκύπτουν και για την ΕΕ και για τις ΗΠΑ και για τις χώρες της περιοχής.
Βεβαίως, διαπιστώνει ο απλός πολίτης ότι υπάρχει μια καθυστέρηση στη σύναψη στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ και μια τάση σύνδεσης της λύσης με την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, που παραπέμπει στη δημιουργία αγωγού προς την Τουρκία αντί τερματικού στο Βασιλικό ή άλλων επιλογών. Γεγονός, βεβαίως, που παραπέμπει, όπως πολλάκις αναλύσαμε, στην τριχοτόμηση της κυπριακή ΑΟΖ μεταξύ των δύο συνιστώντων κρατών και της Τουρκίας, καθώς και στον πλήρη γεωπολιτικό έλεγχο της Άγκυρας. Με αποτέλεσμα η ασφάλεια και η διαχείριση του φυσικού αερίου να περάσει στους τρίτους και δη στον Οθωμανό Μπαρμπαρόσα, τον οποίο θα νομιμοποιήσουμε, ιδιοχείρως, ως μέγα προστάτη και αφέντη μας. Αντιθέτως, πάντως, εάν ο Μπαρμπαρόσα τολμήσει να μπει στην ισραηλινή ΑΟΖ, οι Εβραίοι, λόγω της ισχύος τους, θα τον στείλουν πίσω ξυρισμένο!..
