Την Πηνελόπη πολιορκούσανε 40 μνηστήρες. Ο αριθμός
των μνηστήρων για τις πολύφερνες της εποχής μας ανάλογος με την προίκα
τους. Αρα, mutatis mutandis η πολύφερνος των προσεχών εκλογικών
αναμετρήσεων είναι το ΠΑΣΟΚ. Απόδειξη; Οι μνηστήρες που την πολιορκούν.
Μέτρησα οκτώ: οι «75», οι «58», κι ακολουθούν: Διαμαντοπούλου,
Ραγκούσης, Παναγιωτακόπουλος, Λοβέρδος, Δράση, Φόρουμ... Μήπως ξέχασα
κανέναν; 
Παραδοξολογία; Οχι. Παράδοξο; Ναι. Ενα
από τα πολλά παράδοξα του πιο μπερδεμένου πολιτικού τοπίου από τη
μεταπολίτευση. Δεύτερο παράδοξο: το ΠΑΣΟΚ, με μονοψήφια ποσοστά στις
περιβόητες δημοσκοπήσεις, είναι ο ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων.
(Σημ.: Εξω πάμε χειρότερα. Η JPMorgan το παίζει Ντι Κάπριο στον «Λύκο
της Γουόλ Στριτ»).
Παραδοξοτήτων συνέχεια: Η ΝΔ στην προσπάθειά της να αναδειχθεί πρώτο κόμμα θέλει να διατηρήσει τους ψηφοφόρους που απέσπασε από το ΠΑΣΟΚ προ της απειλής του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και να εξασφαλίσει υψηλά ποσοστά το ΠΑΣΟΚ ώστε να διατηρηθεί ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός.
Η θνήσκουσα ΔΗΜΑΡ θα ήθελε -ναι και όχι- μια πασοκική αιμοδοσία για να υπάρξει. Αλλά ίσως χρειάζεται και το ΠΑΣΟΚ -κάποτε θα αποφασίσει- για να σκαρφαλώσει στους «58» ή να επιστρέψει στον κυβερνητικό συνασπισμό -κάτι που θα διευκόλυνε την εκπαραθύρωση του κ. Κουβέλη- με τη μέθοδο της κλωτσιάς προς τα επάνω - στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Πιο σύνθετο το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η εξαφάνιση των μικρότερων κομμάτων θα επανέφερε τον δικομματισμό, μοναδική πιθανότητα να αγγίξει την εξουσία. Αλλά η απόλυτη πλειοψηφία δεν είναι ούτε στους πιο τολμηρούς οραματισμούς του Αλ. Τσίπρα. Το ΠΑΣΟΚ σαν δεκανίκι προς την εξουσία, απαραίτητο.
Ο Αλ. Τσίπρας, που επιδεικνύει ωριμότητα αντιστρόφως ανάλογη εκείνης των «φυλάρχων» του ΣΥΡΙΖΑ, στοχεύει στην ενίσχυση της «πασοκικής συνιστώσας». Και δεν θα ήταν καθόλου δυσαρεστημένος αν την αρχηγία της ανελάμβανε ένα πλέον εύηχο όνομα του γνωστού εργατολόγου. Ποιος; Αγνωστο. Κάποιος Κοτσακάς; Η ακόμη καλύτερα κάποιος μεγαλύτερου μεγέθους, ας πούμε Λαλιώτης; Απλές υποθέσεις...
Η μάχη θα δοθεί στο «τις πταίει» και στο «πάρε κι εσύ μπάρμπα». Η γενναιοδωρία του Τσίπρα προς πάντα παραπονεμένο (συνδικαλιστές, συνταξιούχους, υπαλλήλους, συμβασιούχους, ιδιοκτήτες, ενοικιαστές κ.ο.κ.) δεν αφήνει αμφιβολία. Και με τη φόρα που πήρε υποσχέθηκε και την απαλλαγή των ζάπλουτων Μοναστηριών του Αγίου Ορους από τον φόρο ακινήτων. Θα πείτε δεν έχει τον Θεό του; Μα δηλώνει άθεος. Και η υπόσχεση για διανομή του πολυθρύλητου πλεονάσματος δεν τον αφήνει να κλείσει μάτι.
Το επόμενο βήμα; Οι αναλύσεις των βαρύγδουπων οικονομολόγων, αντιφατικές ως συνήθως, έχουν συσκοτίσει το τοπίο. Μοναδική ακτίνα αελίου φωτός ο δραματικός στην ειλικρίνειά του απολογισμός του συνταξιοδοτηθέντος διευθυντή προϋπολογισμού Π. Καρακούση (ΒΗΜΑ 18-1). Σταχυολογώ:
Η Ιστορία θα καταδείξει ότι (το ΠΑΣΟΚ) υπήρξε το μεγαλύτερο θύμα του τελευταίου μισού αιώνα. Εστω και αν του αναλογούν μεγαλύτερες ευθύνες λόγω μακράς παραμονής στην εξουσία.
Ολοι οι οικονομικοί υπουργοί λειτουργούσαν έχοντας στο μυαλό τους πώς να σωθεί η χώρα. Αδικη η επίθεση που δέχεται ο Στουρνάρας.Αυτό που μπορούμε να προσδοκούμε άμεσα είναι να μη χειροτερεύσει η κατάσταση.
Και το ΠΑΣΟΚ; Η θρηνούσα Πηνελόπη της σύγχρονης τραγωδίας. Τηλέμαχε, γιατί αργείς;
Παραδοξολογία; Οχι. Παράδοξο; Ναι. Ενα
από τα πολλά παράδοξα του πιο μπερδεμένου πολιτικού τοπίου από τη
μεταπολίτευση. Δεύτερο παράδοξο: το ΠΑΣΟΚ, με μονοψήφια ποσοστά στις
περιβόητες δημοσκοπήσεις, είναι ο ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων.
(Σημ.: Εξω πάμε χειρότερα. Η JPMorgan το παίζει Ντι Κάπριο στον «Λύκο
της Γουόλ Στριτ»).Παραδοξοτήτων συνέχεια: Η ΝΔ στην προσπάθειά της να αναδειχθεί πρώτο κόμμα θέλει να διατηρήσει τους ψηφοφόρους που απέσπασε από το ΠΑΣΟΚ προ της απειλής του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και να εξασφαλίσει υψηλά ποσοστά το ΠΑΣΟΚ ώστε να διατηρηθεί ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός.
Η θνήσκουσα ΔΗΜΑΡ θα ήθελε -ναι και όχι- μια πασοκική αιμοδοσία για να υπάρξει. Αλλά ίσως χρειάζεται και το ΠΑΣΟΚ -κάποτε θα αποφασίσει- για να σκαρφαλώσει στους «58» ή να επιστρέψει στον κυβερνητικό συνασπισμό -κάτι που θα διευκόλυνε την εκπαραθύρωση του κ. Κουβέλη- με τη μέθοδο της κλωτσιάς προς τα επάνω - στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Πιο σύνθετο το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η εξαφάνιση των μικρότερων κομμάτων θα επανέφερε τον δικομματισμό, μοναδική πιθανότητα να αγγίξει την εξουσία. Αλλά η απόλυτη πλειοψηφία δεν είναι ούτε στους πιο τολμηρούς οραματισμούς του Αλ. Τσίπρα. Το ΠΑΣΟΚ σαν δεκανίκι προς την εξουσία, απαραίτητο.
Ο Αλ. Τσίπρας, που επιδεικνύει ωριμότητα αντιστρόφως ανάλογη εκείνης των «φυλάρχων» του ΣΥΡΙΖΑ, στοχεύει στην ενίσχυση της «πασοκικής συνιστώσας». Και δεν θα ήταν καθόλου δυσαρεστημένος αν την αρχηγία της ανελάμβανε ένα πλέον εύηχο όνομα του γνωστού εργατολόγου. Ποιος; Αγνωστο. Κάποιος Κοτσακάς; Η ακόμη καλύτερα κάποιος μεγαλύτερου μεγέθους, ας πούμε Λαλιώτης; Απλές υποθέσεις...
Η μάχη θα δοθεί στο «τις πταίει» και στο «πάρε κι εσύ μπάρμπα». Η γενναιοδωρία του Τσίπρα προς πάντα παραπονεμένο (συνδικαλιστές, συνταξιούχους, υπαλλήλους, συμβασιούχους, ιδιοκτήτες, ενοικιαστές κ.ο.κ.) δεν αφήνει αμφιβολία. Και με τη φόρα που πήρε υποσχέθηκε και την απαλλαγή των ζάπλουτων Μοναστηριών του Αγίου Ορους από τον φόρο ακινήτων. Θα πείτε δεν έχει τον Θεό του; Μα δηλώνει άθεος. Και η υπόσχεση για διανομή του πολυθρύλητου πλεονάσματος δεν τον αφήνει να κλείσει μάτι.
Το επόμενο βήμα; Οι αναλύσεις των βαρύγδουπων οικονομολόγων, αντιφατικές ως συνήθως, έχουν συσκοτίσει το τοπίο. Μοναδική ακτίνα αελίου φωτός ο δραματικός στην ειλικρίνειά του απολογισμός του συνταξιοδοτηθέντος διευθυντή προϋπολογισμού Π. Καρακούση (ΒΗΜΑ 18-1). Σταχυολογώ:
Η Ιστορία θα καταδείξει ότι (το ΠΑΣΟΚ) υπήρξε το μεγαλύτερο θύμα του τελευταίου μισού αιώνα. Εστω και αν του αναλογούν μεγαλύτερες ευθύνες λόγω μακράς παραμονής στην εξουσία.
Ολοι οι οικονομικοί υπουργοί λειτουργούσαν έχοντας στο μυαλό τους πώς να σωθεί η χώρα. Αδικη η επίθεση που δέχεται ο Στουρνάρας.Αυτό που μπορούμε να προσδοκούμε άμεσα είναι να μη χειροτερεύσει η κατάσταση.
Και το ΠΑΣΟΚ; Η θρηνούσα Πηνελόπη της σύγχρονης τραγωδίας. Τηλέμαχε, γιατί αργείς;
