Η στροφή των ΗΠΑ στη Συρία, που συνιστά μη ομολογημένη έμμεση αλλά ουσιαστική αποδοχή της παραμονής του καθεστώτος Ασαντ στη Δαμασκό, δεν είναι προϊόν της ρωσικής διαμεσολάβησης του περασμένου Σεπτεμβρίου αλλά οφείλεται σε καθοριστικό βαθμό στις πολύμηνες απόρρητες απευθείας διαπραγματεύσεις ΗΠΑ - Ιράν στο Ομάν που προηγήθηκαν.
Το όριο εντός του οποίου μπορεί να κινηθεί η Μόσχα είναι όχι να οδηγήσει σε αδιέξοδο την κατάσταση στη Συρία, αλλά να αυξήσει το κόστος της αμερικανικής στροφής. Να ενισχύσει δηλαδή πιο σκληρή στάση του Ασαντ -στον βαθμό που δεν θα παρενοχλεί τον διάλογο Ουάσιγκτον - Τεχεράνης- με στόχο η όποια φόρμουλα συνολικής κατάπαυσης του πυρός να αποτελεί ταυτόχρονα και έμπρακτη παραίτηση των ΗΠΑ και της ΕΕ από την απαίτηση αποχώρησης του Σύρου ηγέτη από την εξουσία.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω: το μόνο ζητούμενο στις σχέσεις ΗΠΑ - Ιράν είναι ο χρονικός ορίζοντας της πλήρους εξομάλυνσης, ενώ για τη Συρία η Δύση δεν διαθέτει πλέον ούτε την προσχηματική - επικοινωνιακή αξιοπιστία μιας εναέριας επιδρομής.
Με αυτά τα δεδομένα, η Μόσχα έχει οροθετημένα μεν αλλά όχι ευκαταφρόνητα και αμελητέα περιθώρια πίεσης στις διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Συρίας, με στόχο μια συμφωνία κυρίων για την εκτόνωση της κρίσης στην Ουκρανία που να σώζει τα προσχήματα και το κύρος των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Ρωσίας.
Ο συμβιβασμός για την Ουκρανία, που θα διευκολύνει τη διαπραγμάτευση για τη Συρία, είναι ρεαλιστικό ζητούμενο.
Οι ΗΠΑ, όπως απέδειξε η φραστική κομψότητα της υφυπουργού Εξωτερικών Νούλαντ για την ΕΕ, έχουν πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων στην Ουκρανία, έχουν διαμηνύσει στο Βερολίνο, στη Βαρσοβία και στις Βαλτικές ότι είναι ενεργά παρούσες στην περιοχή και δεν έχουν τίποτε να χάσουν από μια συμφωνία κυρίων με το Κρεμλίνο για μη περαιτέρω κλιμάκωση της έντασης για την Ουκρανία.
Αλλωστε, σε περίπτωση κλιμάκωσης ο Πούτιν έχει εξ ορισμού συγκριτικό προβάδισμα και πλεονεκτήματα. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
kapopoulos@pegasus.gr
