Στον πηγαιμό για την Ιθάκη

Ενας νόμος που απορρίπτει την εισαγωγή ενός μαθητή στην ανώτατη εκπαίδευση συγκατοικεί στο ίδιο Σύνταγμα με έναν άλλο, νόμο που υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη ΓΕΩΡΓΙΑ ΛΙΝΑΡΔΟΥ g.linardou@eleftheroypia.net

Ο Αργύρης Κουμτζής με τον Ρ.Β. έχουν κάτι κοινό. Ως μαθητές συμμετείχαν σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαθηματικών. Ο ένας πήρε το αργυρό και ο άλλος το χάλκινο μετάλλιο. Και οι δύο αγαπούν το σκάκι και έχουν σημαντικές διακρίσεις και σε αυτό. Ο Αργύρης είναι τυφλός και ο Ρ.Β. κρατούμενος στις Φυλακές Ανηλίκων Αυλώνα.

Ο Αργύρης Κουμτζής με τις διακρίσεις του από το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαθηματικών Τον περασμένο Σεπτέμβρη ο Ρ.Β. πέτυχε στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Ο αριστούχος μαθητής Αργύρης ήθελε να μπει στο Τμήμα Φυσικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά αποκλείστηκε εξαιτίας ενός αναχρονιστικού νόμου.Αν την ψυχή του Αργύρη προσπάθησαν να την ανακατέψουν στις φουρτούνες της χώρας, εκείνη στον αφρό παρέμεινε. Αν την ψυχή του Ρ.Β. προσπάθησαν να την κρύψουν περισσότερο στο βυθό, κι εκείνη στον αφρό παρέμεινε...
Από τη Λιθουανία

Ο Αργύρης Κουμτζής με τον πατέρα του Οταν ο Ρ.Β. πρωτοήρθε στην Ελλάδα με την οικογένειά του από τη Λιθουανία δεν άργησε μετά από μια διαολιά να μπει στη φυλακή. Πιτσιρικάκι. Δεν ήξερε γρι ελληνικά. Τα έμαθε γρήγορα με τη βοήθεια των δασκάλων του εκεί. Δεν άργησε να εξελιχθεί σε αριστούχο μαθητή. Αυτό που δεν έμαθε τόσο γρήγορα όσο ήθελαν οι δάσκαλοί του ήταν ότι πρέπει να διεκδικεί τα δικαιώματά του. Κάποια στιγμή που ένας καθηγητής του ζήτησε να γράψει κάτι για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο Ρ.Β. του απάντησε: «Δεν ξέρω, κύριε, εάν δικαιούμαι να έχω αιτήματα»!
Ο Αργύρης δεν θα το 'λεγε αυτό ποτέ, ο πατέρας του τον δίδαξε καλά πώς να διεκδικεί τη ζωή. Με τον Ρ.Β. συνιστούν τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Ενός νομίσματος που σου σφίγγει την ψυχή. Που κάθε φορά που στριφογυρνά και μέχρι να προσγειωθεί σε κάτι στέρεο σε πείθει για τη συνταγματική και κυρίως την κοινωνική αναπηρία που ενίοτε επιδεικνύει τούτη η χώρα.
Το δικαίωμα
Ενας νόμος που απορρίπτει την εισαγωγή ενός μαθητή στην ανώτατη εκπαίδευση, συγκατοικεί στο ίδιο Σύνταγμα με έναν άλλο νόμο που υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση!
Αν όλοι οι άνθρωποι είχαν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση, τότε ο πατέρας του Αργύρη, ο Σωτήρης Κουμτζής, αντιπρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών Κεντρικής Μακεδονίας, δεν θα πάσχιζε για χρόνια να πείσει υπουργούς ώστε να πράξουν τα αυτονόητα για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες που επέλεξαν ένα δημόσιο σχολείο για «πολλούς» και όχι ένα ειδικό σχολείο για «λίγους», γιατί απλώς αυτό ήθελαν.
Ο Ρ.Β. πέρασε στο Πολυτεχνείο, διαβάζοντας μέσα στις Φυλακές Τον Δεκέμβριο του 2009 ο πατέρας του Αργύρη έγραφε: «Εδώ και εννέα χρόνια ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ τέτοια εποχή, φωνάζω, ουρλιάζω, να λειτουργήσουν οι νόμοι της εκπαίδευσης για την παράλληλη στήριξη των δύο τυφλών παιδιών μου». Γιατί; Διότι κάθε χρόνο, για εννέα χρόνια, εκείνος και η γυναίκα του αντέγραφαν τα βιβλία του σχολείου σε σύστημα Braille, διότι το υπουργείο δεν έστελνε νωρίς αυτά τα βιβλία και τα παιδιά αλλιώς δεν θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στην εκπαίδευση. Ακόμη και στο Πανεπιστήμιο φοίτησε δημοτική εκπαίδευση αυτός ο πατέρας για να μπορεί να βοηθήσει τα δυο του παιδιά. Στη δημόσια διαμαρτυρία του, τότε, ο Σ. Κουμτζής έγραφε: «Περνούσαμε δακτυλογραφώντας όλα αυτά τα βιβλία, για το σχολείο αλλά και για το φροντιστήριο αγγλικών» και ξαναέγραφε: «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να γίνομαι ζητιάνος και να παρακαλώ από τον εκάστοτε υπουργό να λειτουργήσουν οι νόμοι»!
Αν όλοι οι άνθρωποι είχαν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση, το ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα θα επέτρεπε στον κρατούμενο μαθητή του Λυκείου Ρ.Β. να παραλάβει το χάλκινο μετάλλιο που είχε κερδίσει στον διαγωνισμό της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας. Αντ' αυτού το παρέλαβε ο λυκειάρχης του από το σχολείο του σωφρονισμού με κλάματα στα μάτια και μετά το έδωσε στο νεαρό αγόρι σε μια μικρή τελετή μέσα στις φυλακές.
Αν δεν είχε δίπλα του τους καθηγητές των Φυλακών Αυλώνα, θα περίσσευε πείσμα για ν' αλλάξει τη ζωή του;
«Προσπαθούσα να διαβάζω μόνος μου, αν και με τόση φασαρία σε θάλαμο με 22 συγκρατούμενους, δύσκολα μπορείς να συγκεντρωθείς. Παρ' όλα αυτά, όσο άντεχα, το πάλευα», είπε ο Ρ.Β.
Με την επιτυχία του στο Πολυτεχνείο, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου είχε ανακοινώσει ότι θα χορηγήσει συμβολικά ως χρηματικό έπαθλο 500 ευρώ στον Ρ.Β., αλλά και σε κάθε επιτυχόντα από τις φυλακές.
Αλλά και ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος διαβεβαίωσε τις προάλλες (μετά τη δημοσιοποίηση της ιστορίας) για το θέμα του Αργύρη, ότι θα επανεξετάσει το θεσμικό πλαίσιο που αφορά στην πρόσβαση των ευπαθών ομάδων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Μα τι σημασία έχουν οι υποσχέσεις, τα έπαθλα, οι χορηγίες, τα βραβεία; Σημασία έχει ότι σε ένα πλάσμα που παλεύει σκληρά, εσύ να μην του βάζεις εμπόδια, είτε μπει στο Πανεπιστήμιο είτε να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματά του εκεί. Αλλιώς σ' αυτό το πλάσμα κόβεις με βία τα φτερά ακυρώνοντας την ισονομία στην πράξη. Κι αν τη θάλασσα τούτης της χώρας ανακατέψουμε, ίσως να βρούμε πολλά τέτοια πλασματάκια με σπασμένα τα φτερά...
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=415825