Οποια τροπή και αν πάρουν οι εσωτερικές εξελίξεις στην Τουρκία, η
αποσταθεροποίηση ο αυταρχισμός, η αμφισβήτηση και η σκληρή καταστολή θα
σφραγίζουν τον ορίζοντα της χώρας για το ορατό μέλλον. Την ίδια στιγμή
αναπότρεπτη μοιάζει και η ανάφλεξη του σουνιτικού Ισλάμ στο Ιράκ, που
μαζί με τις ελεγχόμενες από τους αντικαθεστωτικούς περιοχές της Συρίας
καθίσταται μέρα με τη μέρα ένα νέο Αφγανιστάν, μια Ακυβέρνητη Πολιτεία
στο έλεος εξτρεμιστικών οργανώσεων τύπου Αλ Κάιντα.Μέχρι πρόσφατα
ο Ερντογάν φιλοδοξούσε να προβάλλει στον Αραβικό Κόσμο και στη Δύση το
Μοντέλο Διακυβέρνησης του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ, ως πρότυπο
σταθεροποίησης των κλυδωνισμών της Αραβικής Ανοιξης. Σήμερα, μετά τη σκληρή καταστολή του Ιουλίου, αλλά και τη θύελλα αποκαλύψεων για Διαπλοκή-Διαφθορά του Δεκεμβρίου, το ΑΚΠ όχι μόνον δεν εξάγεται ως μοντέλο αλλά για να διατηρήσει την εκλογική του ισχύ εντός συνόρων είναι υποχρεωμένο να επενδύσει στην ολοένα και μεγαλύτερη ισλαμοποίηση της προεκλογικής του ρητορικής αλλά και της κυβερνητικής του πρακτικής.
Εύλογα τίθεται το ερώτημα αν το πάλαι ποτέ ευρωπαϊκό και δημοκρατικό ΑΚΡ, που φιλοδοξούσε να γίνει Ισλαμοδημοκρατία στο πρότυπο της Μεταπολεμικής Χριστιανοδημοκρατίας στη Γερμανία και στην Ιταλία μπορεί να ελέγξει την τακτική αναδίπλωση στην ισλαμική ταυτότητα ή αν είναι εκτεθειμένο σε ακόμη πιο επικίνδυνη έλξη συντηρητικής ριζοσπαστικοποίησης.
Η φιλοδοξία των Ερντογάν-Νταβούτογλου για Νεοοθωμανική Ηγεμονία στη Μέση Ανατολή δεν ναυάγησε απλά, καθώς ενέπλεξε τη χώρα σε διαμάχη που τείνει να επεκταθεί εντός συνόρων. Αν μείνουμε στην αναλογία των σουνιτικών περιοχών της Συρίας και του Ιράκ που μετατρέπονται σε νέο Αφγανιστάν, τότε προβάλλει μια άλλη αναλογία, αυτή της Τουρκίας ως νέου Πακιστάν.
Στρατηγικό βάθος ζητούσαν και οι ηγεσίες στο Ισλαμαμπάντ όταν επιχειρούσαν να ελέγξουν το Αφγανιστάν μέσω των Ταλιμπάν και της Αλ Κάιντα με τελικό αποτέλεσμα τη μεταφορά της σύγκρουσης εντός συνόρων. Είναι πλέον φανερό ότι η εσωτερική ένταση στην Τουρκία θα έχει για το ορατό μέλλον σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με τη σουνιτική εξέγερση στη Συρία και στο Ιράκ. Μαζί συναποτελούν ένα πεδίο αστάθειας στο οποίο ΗΠΑ, Ρωσία και Ε.Ε. δεν θέλουν και δεν μπορούν να επέμβουν.
kapopoulos@pegasus.gr-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
