Μεθαύριο φθάνει στην Αθήνα ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας Νταβούτογλου, με το στρατηγικό βάθος να έχει σήμερα μεταβληθεί σε αλλεπάλληλες διπλωματικές ήττες σε όλα τα μέτωπα της Μέσης Ανατολής. Μέρος της περιφερειακής κρίσης αντί καταλύτης μιας νέας σταθερότητας, η Αγκυρα εισέρχεται σε μια δύσκολη εκλογική χρονιά, προοπτική που εγγυάται πρώτον εσωστρέφεια και δεύτερον λαϊκιστική εθνικιστική ρητορική για εσωτερική κατανάλωση.
Είναι βέβαιο ότι ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας θα θυμάται σήμερα ότι πριν από έναν χρόνο ήταν ο πρωταγωνιστής της Συνόδου των Φίλων της Συρίας στο Μαρακές του Μαρόκου, καθώς συναγωνιζόταν σε διμερείς και πολυμερείς επαφές τον Γάλλο ομόλογό του Φαμπιούς και τον απεσταλμένο της Χίλαρι Κλίντον.
Εδώ αρχίζει ο πειρασμός της υποτίμησης της Τουρκίας των Ερντογάν - Νταβούτογλου: Παρά τις μεγάλες ήττες εκτός συνόρων και τα πολλά ανοικτά μέτωπα εντός συνόρων, η κυβέρνηση του ΑΚΡ απολαμβάνει το προνόμιο του ότι δεν υπάρχει στον ορίζοντα ορατή εναλλακτική λύση που θα ήταν πιο συμφέρουσα για τους γείτονές της αλλά και τις ΗΠΑ.
ΗΠΑ και Ισραήλ θα ήθελαν μια ελεγχόμενη αποδυνάμωση του Ερντογάν, αλλά σε καμία περίπτωση την απομόνωση και αποσταθεροποίηση της Τουρκίας και πολύ περισσότερο μια εσωτερική εμφύλια σύγκρουση σε θρησκευτική-κοινοτική βάση.
Ετσι, από μια περίεργη ειρωνεία των εσωτερικών και περιφερειακών εξελίξεων, ο Ερντογάν προβάλλει ως απαραίτητος με τον ίδιο τρόπο που το επιτυγχάνει ο Ασαντ: Υστερα από αυτόν η όποια εναλλακτική λύση προβάλλει ως αχαρτογράφητη περιοχή. Ετσι διαμορφώνεται κάποιο πλαίσιο που χωρίς να επιτρέπει την εξομάλυνση των σχέσεων της Αγκύρας με ΗΠΑ-Ισραήλ αποτρέπει την περαιτέρω επιδείνωσή τους.
