ΗΠΑ - Ρωσία και Αθήνα

Η προσέγγιση Ουάσιγκτον - Μόσχας στη Συρία και στο Ιράν εύλογα θέτει το ερώτημα αν θα περιοριστεί στη Μέση Ανατολή ή αν θα έχει συνολική δυναμική που θα περιλαμβάνει την πρώην ΕΣΣΔ, τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και την ενέργεια. Το ερώτημα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, την ώρα που Βρυξέλλες και Μόσχα βρίσκονται σε σκληρή αντιπαράθεση για την Ουκρανία.Τα παραπάνω ενδιαφέρουν ζωτικά την Αθήνα, που από τη συγκρότηση του Ελληνικού Βασιλείου το 1830 πάντοτε κέρδιζε, όταν υπήρχε σύγκλιση της κυρίαρχης ναυτικής με την κυρίαρχη ηπειρωτική δύναμη. Κλασικό παράδειγμα οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-13, που έγιναν στη σκιά της προσέγγισης Λονδίνου - Αγίας Πετρούπολης εναντίον του Βερολίνου.

Από την ενέργεια μέχρι και την περιφερειακή ασφάλεια μόνο να κερδίσει έχει η Αθήνα από μια συνολική προσέγγιση ΗΠΑ - Ρωσίας αλλά και να ενισχύσει τη θέση της στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.Αν πριν από δέκα χρόνια υπήρχε πλεόνασμα αισιοδοξίας για την πλήρη πολιτική και αμυντική χειραφέτηση της Ευρώπης, σήμερα υπό την οδυνηρή εμπειρία της επανεμφάνισης του ηγεμονισμού της Γερμανίας για τρίτη φορά με αφορμή την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και την κρίση στην Ευρωζώνη, είναι φανερό ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίες για μια λειτουργική ισορροπία δυνάμεων στη Γηραιά Ηπειρο.

Στα πρώτα χρόνια της μεταψυχροπολεμικής εποχής είδαμε τις ΗΠΑ να φλερτάρουν μονομερώς την ενιαία Γερμανία και τους Μπους και στη συνέχεια Κλίντον να την ανακηρύσσουν συνέταιρο στην ηγεμονία (partner in leadership). Ακολούθησε η διμερής ενεργειακή συμμαχία Μόσχας - Βερολίνου με άξονα τον αγωγό φυσικού αερίου Northstream.Σήμερα οι ΗΠΑ εισπράττουν αυθάδεια και εκδικητική αλαζονεία ως προς τη διαχείριση της κρίσης από τον Σόιμπλε και η Μόσχα ακούει τη Μέρκελ να της κάνει συστάσεις για την Ουκρανία.Η προσέγγιση δύο μεγάλων δυνάμεων, όπως διδάσκει η Ιστορία, ή είναι συνολική ή εκφυλίζεται και στη συνέχεια ακυρώνεται.
 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ