Εκτός από τα αποτελέσματα καθ'
εαυτά των δημοσκοπήσεων, το τελευταίο διάστημα οι έρευνες κοινής γνώμης
έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, το οποίο ποτέ όμως δεν αποτυπώνεται
γιατί δεν συμπεριλαμβάνεται στα ευρήματα: Κατά μέσον όρο, όπως αναφέρουν
στις κατ' ιδίαν συζητήσεις τους οι επικεφαλής των εταιρειών, τα δύο
τρίτα των πολιτών δεν δέχονται να συμμετάσχουν σε γκάλοπ.
Δεν είναι παράλογο όμως να υποθέσει κανείς ότι μάλλον δεν είναι
και πολύ υπέρ της δικομματικής, για να βρίζουν και να κλείνουν το
τηλέφωνο στους υπαλλήλους των εταιρειών δημοσκοπήσεων.
Το ποσοστό αδιευκρίνιστης ψήφου είναι, επομένως, πάρα πολύ υψηλό, μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά και πραγματικά απρόβλεπτο. Κατά τη γνώμη των αναλυτών, συνδέεται, προφανώς, με την κοινή αίσθηση που μοιράζεται μεγάλο μέρος της κοινωνίας ότι το ίδιο το μέλλον είναι αδιευκρίνιστο. Αυτή η αίσθηση ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν ούτε προς το καλύτερο, αλλά και πιθανότερα ούτε (πολύ) προς το χειρότερο. Οτι το σημερινό τέλμα θα συνεχιστεί επί μακρόν: θα επιβιώνουμε χωρίς να ζούμε. Τα Μνημόνια θα συνεχιστούν αν και δεν θα λέγονται ακριβώς Μνημόνια. Θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε φόρους επί φόρων, αν και τυπικά μπορεί να μη ληφθούν νέα μέτρα.
Ηπλειονότητα των ψηφοφόρων (όσων απαντούν στις έρευνες, αλλά, λογικό να υποθέσει κανείς, και όσων δεν απαντούν) και, πάντως, σίγουρα, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, η βάση της Νέας Δημοκρατίας δεν φαίνεται να πιστεύουν ιδιαίτερα τη ρητορική του Αντώνη Σαμαρά περί πρωτογενούς πλεονάσματος, το οποίο θα καλυτερεύσει τη ζωή μας. Και δεν το πιστεύουν γιατί είναι ηλίου φαεινότερον ότι το πλεόνασμα θα είναι λογιστικό: Το υπουργείο Οικονομικών κρατάει λεφτά στα συρτάρια αντί να τα ρίχνει εν είδει ρευστότητας στην αγορά, που ασφυκτιά για μία ανάσα ανάπτυξης, προκειμένου να πετύχει τυπικά αριθμητικούς στόχους.
Ενα θεωρητικό πλεόνασμα, βέβαια, δεν μπορεί να μοιραστεί, αλλά μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Καλά, όμως, θα δεχθεί η τρόικα τη νέα ελληνική «δημιουργική λογιστική»; Τελευταία όλο και δυναμώνουν οι ψίθυροι στο εσωτερικό της Ν.Δ. ότι η τρόικα λίγο-πολύ έχει ήδη συμφωνήσει να αποδεχθεί αυτό το λογιστικό πλεόνασμα. Εμείς, δηλαδή, θα παριστάνουμε ότι πετύχαμε πρωτογενές πλεόνασμα και εκείνοι θα παριστάνουν ότι μας πιστεύουν, κατά το γνωστό ανέκδοτο. Ετσι μόνο μπορεί να δοθεί παράταση ζωής στο πρόγραμμα και μαζί του στην κυβέρνηση, η οποία έχει μπει εθελουσίως στο φαύλο κύκλο μιας πολιτικής η οποία στερεί κάθε ελπίδα ανάπτυξης και κάθε ανάπτυξη ελπίδας.
Το πρόβλημα ίσως λοιπόν είναι ότι ο αδιευκρίνιστος ψηφοφόρος δεν απαντά στα γκάλοπ γιατί δεν πιστεύει σε κάποια πραγματική εναλλακτική λύση για να τη δηλώσει, όμως κάποια στιγμή θα διευκρινίσει το βουβό θυμό του: στην κάλπη. Και αυτό μπορεί να φέρει δυσάρεστες εκπλήξεις, όσο οι πολίτες νιώθουν με πίκρα ότι το μέλλον είναι ένα αδιευκρίνιστο τέλμα, εξαντλημένοι από την εφαρμογή του δόγματος του σοκ σταδιακά στη ζωή μας.
