Τη στιγμή της αμηχανίας έσπασε ο κ. Ανδρουλάκης:
"Η πιο διάσημη φράση στην Ευρώπη είναι το 'made in China'"»
Βηματοδότης, 11/8/2013
Στον τρέχοντα πολιτικό διάλογο, πολύ συχνά η κριτική στους παλαιούς κομματικούς σχηματισμούς «που μας οδήγησαν ως εδώ»
συνδεόταν με την αμορφωσιά και τον κυνισμό που επιδείκνυαν οι
κρατούντες. Υποτίθεται πως η χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού συστήματος θα έφερνε στην επιφάνεια πολιτικούς παράγοντες με περισσότερο ήθος, μόρφωση και αυθεντικό ενδιαφέρον για τα κοινά.Ατυχώς όμως, ως σήμερα, η αντίδραση στα κατεστημένα κόμματα παράγει πολύ χειρότερα φαινόμενα, ένθεν
κακείθεν των κομματικών ορίων των «παλαιών» κομμάτων: οι «νέες»
πολιτικές δυνάμεις (ο διευρυμένος ΣΥΡΙΖΑ, Η ΑΝΕΛ, ακόμα και –για τα
μέτρα της ανανεωτικής αριστεράς- η ΔΗΜΑΡ) λανσάρουν κομματικούς
παράγοντες με βαθιά απαιδευσία, που φαίνεται πως θεωρούν πως πολιτική
είναι η συνέχιση των καφενειακών συζητήσεων «με άλλα μέσα». Κορυφαίο
δείγμα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, παιδί της γενιάς μετά τον... «frozen war»! Για να μη μιλήσουμε για το συνονθύλευμα της «χρυσής αυγής» (ΧΑ), όπου η ατμόσφαιρα θυμίζει μάλλον γήπεδο, νάιτ κλαμπ ή συμμορία.
Tην ώρα όμως που χρειαζόμαστε μια πολιτική ελίτ με εμπειρία από την πραγματική ζωή, με παιδεία και με ήθος, ατυχώς
φαίνεται πως λάβαμε νέους ηλικιακά πολιτικούς που όχι μόνο είναι
απολύτως αμαθείς, αλλά διαφημίζουν καμαρωτοί-καμαρωτοί την αμάθεια αυτή
ως πολιτικό προσόν, με την κατάλληλη διοχέτευση «παραπολιτικών» στις εφημερίδες όπου έχουν πρόσβαση.
Έτσι στο «βήμα» της 11ης Αυγούστου ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίζεται να μην μπορεί να αναφέρει ούτε μια ρήση κάποιου Έλληνα ή Ευρωπαίου φιλοσόφου, όταν ερωτάται σχετικώς στην Κίνα μετά από επίσκεψη στη γενέτειρα του Κομφούκιου. Αντ' αυτού, o φέρελπις πολιτικός -που όπως αναγράφεται στο επίσημο βιογραφικό του είναι και «υποψήφιος διδάκτορας... φιλοσοφίας» (sic)- απαντάει γελοιωδώς πως γνωρίζει μόνο τη φράση... «made in China»!
H αμάθεια των κομματικών «παιδιών του σωλήνα»
είναι αναμενόμενη. Αυτό που είναι προβληματικό είναι όταν η αμάθεια
αυτή όχι μόνο δε συνειδητοποιείται ως μείζον πρόβλημα, αλλά επιπλέον
διαφημίζεται, προφανώς ως επικοινωνιακό ατού για πρόσβαση στις απλοϊκές «μάζες». Για
όσο καιρό αυτό το στιλάκι του «λαϊκού»-αμαθούς, (και απολίτικου
εντέλει) πολιτικού-«παιδιού του λαού» εμφανίζεται ως αντίδοτο σε «όσους μας οδήγησαν ως εδώ» και επιβραβεύεται μάλιστα από κόμματα, ΜΜΕ και πολίτες, να ξέρουμε πως τα χειρότερα έπονται.http://www.metarithmisi.gr/el/sx_printText.asp?textID=21404