Του Τάσου Παππά
Στροφή στον ρεαλισμό (άρα οπορτουνισμός) ή διαρκής στάθμευση στη
δημαγωγία και τον λαϊκισμό (άρα τυχοδιωκτισμός); Οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ
προσπαθούν να τον κατατάξουν σε μία από τις δύο κατηγορίες, παίρνοντας
τις αφορμές από τις δηλώσεις του προέδρου του και από τις τοποθετήσεις
κορυφαίων παραγόντων του. Μία λέξη, μία φράση, μία πρόταση, διατυπωμένες
κάπως διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν, προκαλούν αναλύσεις, σχόλια,
εκτιμήσεις και προβλέψεις για το πού πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, για το αν έχει
μετακινηθεί από τις θέσεις του, για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό του.
Η πρόσφατη συνέντευξη του Γ. Δραγασάκη στο «Βήμα» έγινε πρώτο θέμα. Τέτοια «τιμή» ούτε που την φανταζόταν το στέλεχος του κόμματος. Ωστόσο, ο τίτλος «Από την ουτοπία στον ρεαλισμό» προϊδέαζε για μια μετατόπιση του αντιπροέδρου της Βουλής, και εκ των εμβληματικών προσωπικοτήτων του κόμματος, προς απόψεις πιο συμβατές με την κυρίαρχη καθεστωτική λογική. Αν παρακάμψουμε τον εντυπωσιακό τίτλο και μπούμε επί της ουσίας, θα διαπιστώσουμε ότι ο επικεφαλής της ομάδας επεξεργασίας του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ είπε για άλλη μία φορά όσα κατά καιρούς έχει διατυπώσει στις δημόσιες παρεμβάσεις του.
Ακόμη και η πρότασή του για την έκδοση ομολόγων ειδικού σκοπού, η οποία επελέγη από το ΠΑΣΟΚ για να προβάλει η ηγετική ομάδα του τον ισχυρισμό ότι με αυτό το μέτρο ανοίγει ο δρόμος για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, δεν είναι καινούργια. Οποιος ανατρέξει στην περίοδο, πριν και αμέσως μετά το Μνημόνιο, θα την βρει στις επίσημες ανακοινώσεις της Κουμουνδούρου, δίπλα σε άλλες ιδέες, όπως π.χ. αυτή για το ευρωομόλογο, οι οποίες, όταν κατατέθηκαν, δέχτηκαν σφοδρή κριτική από την τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ότι στέλνουν λάθος μήνυμα στους εταίρους και τις αγορές. Οταν όμως λίγο αργότερα υιοθετήθηκαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου, ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Στη συνέντευξη Δραγασάκη το ΚΚΕ «είδε» τον απόλυτο συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ με τις δυνάμεις του καπιταλισμού. Η διάκριση που έκανε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στην υγιή επιχειρηματικότητα και στο ληστρικό και κομπραδόρικο κεφάλαιο ήταν για τον Περισσό μια τρανταχτή απόδειξη πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να συγκρουστεί με το σάπιο σύστημα και ότι απλώς αποπροσανατολίζει τους πολίτες με την αριστερή ρητορική του.
Για τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένας εξτρεμιστικός σχηματισμός (το είπε για άλλη μία φορά ο Α. Σαμαράς στους συνομιλητές του στις ΗΠΑ, το λέει με κάθε ευκαιρία ο Ευ. Βενιζέλος) και όποιος κάνει το λάθος να τον εμπιστευθεί, θα είναι συνυπεύθυνος για την καταστροφές που θα προκύψουν. Για το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια «φο μπιζού Αριστερά», που στόχο έχει να εγκλωβίσει το λαϊκό κίνημα σε λογικές που θέλουν να εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό. Και οι δύο πλευρές κατασκευάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ της αρεσκείας τους, έτσι ώστε να τον αποδομούν εκ του ασφαλούς.
Η πολεμική αυτή, παρά το γεγονός ότι ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες, έχει ένα στόχο: να μην επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να οικοδομήσει σταθερές σχέσεις εκπροσώπησης με τις πλατιές μάζες. Λαϊκίζει και δημαγωγεί υποσχόμενος επιστροφή στην προτέρα κατάσταση, όπως λέει η κυβέρνηση; Οι σοβαροί και μετριοπαθείς πολίτες οφείλουν να τον αποδοκιμάσουν. Οπορτουνίζει ασυστόλως και συμβιβάζεται με τις καθεστωτικές αντιλήψεις, όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ; Οι προοδευτικοί πολίτες δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα και να τον πριμοδοτήσουν, παρασυρόμενοι από την επαγγελία του για δημοκρατική ανατροπή της κατάστασης.
Βεβαίως, στην πολιτική τέτοιου τύπου τακτικές είναι συνήθεις. Αλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ τις χρησιμοποιεί. Για παράδειγμα, η προσπάθειά του να πείσει ότι η Νέα Δημοκρατία και η Χρυσή Αυγή είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος και ότι το ΚΚΕ, με την επιθετική στάση του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνει αντικειμενικά νερό στον μύλο των μνημονιακών δυνάμεων, είναι η απάντησή του στο ασφυκτικό πρέσινγκ που δέχεται. Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τα όπλα που διαθέτουν οι αντίπαλοί του: ένα ισχυρό δίκτυο προπαγάνδας, τα διεθνή κέντρα αποφάσεων και καμιά δεκαριά ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρόθυμες να βάλουν πλάτη. Του μένουν η εσωτερική συνοχή (ζητούμενη), η προγραμματική επάρκεια και η αναλυτική ευθυβολία (βαίνουν βελτιούμενες), τα φιλικά ερείσματα στις χώρες του Νότου (διευρύνονται) και η λαϊκή διαθεσιμότητα (για την ώρα κατώτερη των προσδοκιών του).
http://www.efsyn.gr/?p=90193
Η πρόσφατη συνέντευξη του Γ. Δραγασάκη στο «Βήμα» έγινε πρώτο θέμα. Τέτοια «τιμή» ούτε που την φανταζόταν το στέλεχος του κόμματος. Ωστόσο, ο τίτλος «Από την ουτοπία στον ρεαλισμό» προϊδέαζε για μια μετατόπιση του αντιπροέδρου της Βουλής, και εκ των εμβληματικών προσωπικοτήτων του κόμματος, προς απόψεις πιο συμβατές με την κυρίαρχη καθεστωτική λογική. Αν παρακάμψουμε τον εντυπωσιακό τίτλο και μπούμε επί της ουσίας, θα διαπιστώσουμε ότι ο επικεφαλής της ομάδας επεξεργασίας του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ είπε για άλλη μία φορά όσα κατά καιρούς έχει διατυπώσει στις δημόσιες παρεμβάσεις του.
Ακόμη και η πρότασή του για την έκδοση ομολόγων ειδικού σκοπού, η οποία επελέγη από το ΠΑΣΟΚ για να προβάλει η ηγετική ομάδα του τον ισχυρισμό ότι με αυτό το μέτρο ανοίγει ο δρόμος για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, δεν είναι καινούργια. Οποιος ανατρέξει στην περίοδο, πριν και αμέσως μετά το Μνημόνιο, θα την βρει στις επίσημες ανακοινώσεις της Κουμουνδούρου, δίπλα σε άλλες ιδέες, όπως π.χ. αυτή για το ευρωομόλογο, οι οποίες, όταν κατατέθηκαν, δέχτηκαν σφοδρή κριτική από την τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ότι στέλνουν λάθος μήνυμα στους εταίρους και τις αγορές. Οταν όμως λίγο αργότερα υιοθετήθηκαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου, ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Στη συνέντευξη Δραγασάκη το ΚΚΕ «είδε» τον απόλυτο συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ με τις δυνάμεις του καπιταλισμού. Η διάκριση που έκανε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στην υγιή επιχειρηματικότητα και στο ληστρικό και κομπραδόρικο κεφάλαιο ήταν για τον Περισσό μια τρανταχτή απόδειξη πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να συγκρουστεί με το σάπιο σύστημα και ότι απλώς αποπροσανατολίζει τους πολίτες με την αριστερή ρητορική του.
Για τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένας εξτρεμιστικός σχηματισμός (το είπε για άλλη μία φορά ο Α. Σαμαράς στους συνομιλητές του στις ΗΠΑ, το λέει με κάθε ευκαιρία ο Ευ. Βενιζέλος) και όποιος κάνει το λάθος να τον εμπιστευθεί, θα είναι συνυπεύθυνος για την καταστροφές που θα προκύψουν. Για το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια «φο μπιζού Αριστερά», που στόχο έχει να εγκλωβίσει το λαϊκό κίνημα σε λογικές που θέλουν να εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό. Και οι δύο πλευρές κατασκευάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ της αρεσκείας τους, έτσι ώστε να τον αποδομούν εκ του ασφαλούς.
Η πολεμική αυτή, παρά το γεγονός ότι ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες, έχει ένα στόχο: να μην επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να οικοδομήσει σταθερές σχέσεις εκπροσώπησης με τις πλατιές μάζες. Λαϊκίζει και δημαγωγεί υποσχόμενος επιστροφή στην προτέρα κατάσταση, όπως λέει η κυβέρνηση; Οι σοβαροί και μετριοπαθείς πολίτες οφείλουν να τον αποδοκιμάσουν. Οπορτουνίζει ασυστόλως και συμβιβάζεται με τις καθεστωτικές αντιλήψεις, όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ; Οι προοδευτικοί πολίτες δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα και να τον πριμοδοτήσουν, παρασυρόμενοι από την επαγγελία του για δημοκρατική ανατροπή της κατάστασης.
Βεβαίως, στην πολιτική τέτοιου τύπου τακτικές είναι συνήθεις. Αλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ τις χρησιμοποιεί. Για παράδειγμα, η προσπάθειά του να πείσει ότι η Νέα Δημοκρατία και η Χρυσή Αυγή είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος και ότι το ΚΚΕ, με την επιθετική στάση του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνει αντικειμενικά νερό στον μύλο των μνημονιακών δυνάμεων, είναι η απάντησή του στο ασφυκτικό πρέσινγκ που δέχεται. Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τα όπλα που διαθέτουν οι αντίπαλοί του: ένα ισχυρό δίκτυο προπαγάνδας, τα διεθνή κέντρα αποφάσεων και καμιά δεκαριά ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρόθυμες να βάλουν πλάτη. Του μένουν η εσωτερική συνοχή (ζητούμενη), η προγραμματική επάρκεια και η αναλυτική ευθυβολία (βαίνουν βελτιούμενες), τα φιλικά ερείσματα στις χώρες του Νότου (διευρύνονται) και η λαϊκή διαθεσιμότητα (για την ώρα κατώτερη των προσδοκιών του).
http://www.efsyn.gr/?p=90193
