«Τους πήγαν στην Κρήτη με ναυλωμένο
αεροσκάφος. Οι Αμερικανοί έχουν μια μεγάλη
βάση εκεί (...) Τους έκαναν πλύση εγκεφάλου...»
ΤΖΟΝ ΛΕ ΚΑΡΕ «Μια ευαίσθητη αλήθεια»
Χωρίς εξυπνακίστικη διάθεση, ερώτησα τον υπουργό Αμυνας Δημ.
Αβραμόπουλο, την Τετάρτη, παραμονή της συνάντησης του Αντ. Σαμαρά με τον
Μπ. Ομπάμα:«Η Σούδα στην Κρήτη, κ. υπουργέ, έχει καταστεί ντε φάκτο αμερικανικό έδαφος ή παραμένει ελληνικό;»«Ελληνικότατο. Στο πλαίσιο των συμμαχικών μας υποχρεώσεων
φιλοξενεί αεροναυτική βάση του ΝΑΤΟ, υπό ελληνική, βεβαίως, διοίκηση».«Αυτό το "βεβαίως" μου αρέσει, κ. υπουργέ... Αλλά γιατί λέτε
βάση του ΝΑΤΟ και όχι των ΗΠΑ; Ελληνοαμερικανικές διαπραγματεύσεις
ορίζουν το καθεστώς των βάσεων - και στη Σούδα. Από το 1953 ώς και το
1990, που υπεγράφη η τελευταία, αν δεν απατώμαι, συμφωνία. Την
υπέγραψαν, με κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη, ο Αντ. Σαμαράς ως υπουργός
Εξωτερικών και ο Γ. Βαρβιτσιώτης ως υπουργός Αμυνας, αλλά την είχε
προετοιμάσει ατόφια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ... Τα ξέρετε καλύτερα από
μένα».«Οτι οι εγκαταστάσεις της Σούδας ανήκουν στην αμυντική διάταξη
του ΝΑΤΟ είναι αδιαμφισβήτητο. Επανδρώνονται, άλλωστε, με ένστολους των
χωρών της Συμμαχίας. Αλλά προς τι αυτές οι ερωτήσεις;»
Αφού μου πέταξε την πάσα, δεν θα την άφηνα: «Διότι, κ. υπουργέ, έχουμε που έχουμε το χάλι μας, με την επιδεινούμενη κρίση, μας ζώνουν και τα φίδια, έτσι ρευστή που είναι πάλι η κατάσταση στη γειτονιά μας. Μαίνεται ο εμφύλιος στη Συρία και είναι στα πρόθυρα στην Αίγυπτο και στο Ιράκ. Η Σούδα προετοιμάζεται, υποθέτω, ξανά ως ορμητήριο επιδρομών, όπως στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία, δύο φορές στο Ιράκ και τελευταία στη Λιβύη. Σε όλες αυτές τις επιδρομές η Ελλάδα έμεινε έκθετη σε κινδύνους, αφού χαρακτηρίστηκε εμπόλεμη χώρα...».
«Λάθος. Δεν μετείχαν ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις, άρα η χώρα μας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εμπόλεμη. Αντιθέτως, η Ελλάδα, αξιοποιώντας τη στρατηγική θέση της και με συνείδηση του γεωπολιτικού της ρόλου, αναπτύσσει ειρηνευτικές πρωτοβουλίες και μεσολαβεί ως γεφυροποιός μεταξύ των αντιμαχομένων. Σημαντικός παράγων ασφάλειας και σταθερότητας είναι η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ. Ο άλλος δρόμος, που κάποιοι πρεσβεύουν και διακηρύσσουν, οδηγεί στο περιθώριο της διεθνούς κοινότητας, στην απομόνωση και στην επικίνδυνη αστάθεια».
«Και η Τουρκία, κ. υπουργέ, είναι στο ΝΑΤΟ. Αλλά κάθε φορά που οι ΗΠΑ θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη βάση στο Ιντσιρλίκ η τουρκική κυβέρνηση απαιτεί οικονομικά ή εξοπλιστικά ανταλλάγματα».
«Οι ΗΠΑ, βάσει συμφωνιών, παρέχουν και σε μας οικονομική βοήθεια, τη λεγόμενη FMS, για την προμήθεια οπλικών συστημάτων».
«Αλλά με τους εξοπλισμούς να μας έχουν γονατίσει, παραμένουμε αμετανοήτως ανοιχτοχέρηδες πελάτες τους. Διάβασα κάπου ότι παζαρεύουμε τον εκσυγχρονισμό των μαχητικών αεροσκαφών μας με ένα πρόγραμμα ύψους ενός δισεκατομμυρίου ευρώ -τρομάρα μας, με την ανεργία στα ύψη και την ανέχεια σε απύθμενα βάθη...».
«Αυτά που είχαν καλομάθει ορισμένοι, με τα εξοπλιστικά προγράμματα, να τα ξεχάσουν. Το είπα και το εννοώ: Τέρμα! Οριστικά...».
Η συζήτησή μας έληξε, με τον Δημ. Αβραμόπουλο να τονίζει πόσο σημαντικές είναι, ιδιαίτερα τώρα, οι ελληνοαμερικανικές συνομιλίες των ημερών (ο ίδιος συναντήθηκε με τον ομόλογό του στην Ουάσιγκτον προ δεκαημέρου) με κορύφωση τη θερμή υποδοχή του Αντ. Σαμαρά στο Λευκό Οίκο. Για μια πολύπλευρη συνεργασία (οικονομική, αμυντική και πολιτική), που θα βοηθήσει τη χώρα να αντιμετωπίσει την κρίση και να ανακτήσει το κύρος της διεθνώς.
«Είχαμε αρχίσει να παραβλέπουμε πόσο πολύτιμοι σύμμαχοί μας είναι οι Αμερικανοί», κατέληξε με νόημα.
Οταν οι κουβέντες είναι καθαρές, δεν έχεις πρόβλημα, επειδή ο συνομιλητής βρίσκεται ιδεολογικοπολιτικά απέναντι, στην αντίπερα όχθη, με δεδομένες, άρα, τις διαφωνίες. Το πρόβλημα το έχεις με αυτούς που μπερδεύονται στα πόδια σου, τάχα σαν συνοδοιπόροι - για να σου βάλουν τρικλοποδιά. Αντε μετά να αγιάσεις, με το διάβολο κάθε τόσο να σου ανασκαλεύει με την ουρίτσα του μνήμες αισχύνης...
Τη 15η Ιουλίου (ημερομηνία σημαδιακή) 1983 η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανήγγελλε πομπωδώς τη «Συμφωνία απομάκρυνσης των βάσεων», που, βεβαίως, εδραιώνονταν και επεκτείνονταν...
Ηταν η επισφράγιση του πολύχρονου εμπαιγμού του ελληνικού λαού, αφού ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ στην έφοδο προς την εξουσία («Η Ελλάδα στους Ελληνες», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο» κ.ά.) ήταν και το «Εξω οι βάσεις του θανάτου».
Για τις εννεάμηνες «σκληρές» (!) ελληνοαμερικανικές διαπραγματεύσεις ο Ανδρέας Παπανδρέου επιστράτευσε και έχρισε υφυπουργό Εξωτερικών τον αποδεδειγμένα μέγιστο μετρ της παραπληροφόρησης Γιάννη Καψή, διευθυντή των «Νέων» (και, βεβαίως βεβαίως, πατέρα του σημερινού, από το πουθενά, υφυπουργού της μαύρης κι άραχλης δημόσιας ραδιοτηλεόρασης...).
Το να ανακαλύπτεις το πτώμα του Αλντο Μόρο 48 ώρες πριν από τις ιταλικές αρχές είναι συνήθως κιτρινισμός. Αλλά να εμπορεύεσαι τον ανθρώπινο πόνο, πλασάροντας επί εβδομάδες από τη μεγαλύτερη εφημερίδα, σε δεκάδες χιλιάδες άμοιρους καρκινοπαθείς, σαν «θαυματουργό» το διαβόητο «νερό του Καματερού» είναι έγκλημα κοινωνικό, στυγερό και ασυγχώρητο...
